Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 28 maart 2024

Scroll to top

Top

Radar Men from the Moon – Subversive I

Guido Segers

Review Overview

Score
9
9

Rating

Weer helemaal anders, maar overtuigend en 100% Radar Men from the Moon

Daar is dan weer het derde album van de Eindhovense band Radar Men from the Moon. Een nieuwe morgen, een nieuwe trippende plaat, parafraseren we maar. ‘Subversive I’ is het eerste deel van een nieuw drieluik waar de band aan werkt. Dit eerste deel beloofd veel goeds.

Plotseling werd de plaat gedropt via bandcamp, soundcloud en spotify, gewoon zo te beluisteren dus. We zijn anderhalf jaar verder dan ‘Strange Wave Galore’ wat op Fuzz Club uit kwam. De band speelde er in de tussentijd op los, maar maakte ook een wissel door. Niek Manders, toetsenist en effectenman, verliet de band en is vervangen door Bram van Zuijlen, ook actief in wave band lost/ctrl en The Gooch. De kern van de band is dus intact gebleven.

Subversive I opent met ‘Deconstruction’, een bijna zeven minuten tellende jam van koele ritmes, repetitie en hypnotische klanken. Er is een verdiepingsslag in de krautrock koers te horen, met galmende, kille ritmes en die motorik vormen samen een pulserend, stuwend gevoel. Verademing komt door de psychedelische klanken en golven. Het ene moment helder en etherisch, dan weer vol en overweldigend. Stiekem wordt de band ook steeds meer dansbaar, niet alleen voor tie-dye shirtjes dragende psychonauten.

‘Habitual’ opent met een doffe beat, wat ietwat bevreemdend werkt, maar al snel komen die dromerige riffs langs die zo tekenend zijn voor het geluid van de Radar Men from the Moon van Glenn Peeters. Daaronder schuift een onheilspellende bas zich naar voren, nog altijd in handen van Titus Verkuijlen. De lange, repetitieve track klinkt machinaal, maar krijgt dankzij effecten en synths toch een eigen verhaal, wat eindigt in een explosief crescendo van geluid.

De langste track van de vier is ‘Neon’, wat iets meer dan elf minuten op de teller heeft staan. De track opent met wat mysterie, een bak noise gevolgd door een langzaam aanzwellend, mechanisch tikken. Langzaam ontvouwd zich een hakkend, hypnotiserend nummer, waar je eigenlijk vooral in weg wil zinken. Het is een complex ritme, zonder verder melodieuze opsmuk. In een paar ademmomenten, mogen komen deze wel aan bod. De stuwende bas neemt het verderop over samen met een speels stukje synths.

Zou afsluiter ‘Hacienda’ zou wel eens haar naam kunnen ontlenen aan die legendarische club van Factory Records? Alles om los te gaan zit in deze track gepropt. Stuwende bassen, wegdrijven op de trance opwekkende synths en gitaarklanken, veel galm een energiek gevoel. Dat overigens zonder ook maar een enkele keer anders te klinken dan zichzelf. Er zit echter een bepaalde honger in dit nummer, een drive die de band op de verdere plaat lijkt in te tomen. Het rockt, beukt en groovt alle kanten op gedurende acht minuten (en meer) en laat toch maar weer horen wat de band in huis heeft. Hier wordt de live jam benaderd, wat op plaat toch een knappe prestatie is.

Toch doet de plaat hunkeren naar meer, wat ongetwijfeld het idee is van een drieluik. Ook op deze release klinkt de band compleet wars van stijlduidingen, maar helemaal zoals Radar Men from the Moon. Uitkijken naar deel 2 dus.Radar Men from the Moon