Ken jij ze nog? De 2 Meter Sessies van Jan Douwe Kroeske. Dat kun je dus live meemaken in het Blue Collar Hotel dus dat doen we ook. Deze vrijdagavond voor Carnaval met Strand of Oaks.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

Het Blue Collar Hotel heeft in ieder geval Jan Douwe Kroeske te pakken. Eigenaar Bart van Dijssel heeft de presentator helemaal ingepakt met verhalen over zijn pand. De akoestiek doet ook veel, geeft Kroeske voor bij de inleiding van de avond. We luisteren gezamelijk naar ‘Poep in je Hoofd’ van de Raggende Mannen voor Timothy Showalter aansluit voor een vraaggesprek.

Daar beginnen we dan de avond ook mee, met Timothy Showalter en liedjes uit het archief van Kroeske. Een moment van Elliot Smith, die gefrustreerd zijn liedje stopzet omdat hij het al 100 keer gespeeld heeft. ‘Love in an Elevator’ van Aerosmith, omdat dit voor Showalter de eerste CD was die hij kocht. De tranen springen bij de emotionele songwriter in de ogen als het over Elliot Smith en Nick Draken gaat. Het is een prettig gesprek tussen de twee, waarbij muzikale feitjes uit de mouw geschud worden alsof het niets is. We sluiten af met een knuffel, The Tragically Hip en maken het podium klaar voor het optreden.

Dit is eerste show van de tour voor Showalter en zijn band Strand of Oaks. Er is een spanning af te lezen op de gezichten van de bandleden. Die smelt vrij rap weg, nadat de band het nummer ‘Radio Kids’. De band speelt vooral werk van die nieuwe plaat en dat gaat met een ongekende passie. Al vroeg in de set kijkt Showalter indringend de zaal in en gebaart naar het publiek dat ze naar voren moeten komen. Het werkt, want nee zeggen tegen de druk gesticulerende frontman doe je gewoon niet. Het spelplezier op het podium lijkt enkel toe te nemen en tussendoor vraagt de zanger dan ook even of het bevalt “…because we’re having a ball up here!”

Hoewel er op het podium duidelijk synergie tot stand komt, lijkt Stand of Oaks na een groot deel van de set toch te verzanden in een uitgesponnen folk rock geluid met een psychedelisch randje. Uitvloeiend gitaarpartijen en lekker weg dobberen op de muziek heeft soms dat effect op de luisteraar. De band heeft gelukkig nog wat achter de hand. Een nummer als ‘Cry’ doet dan goed tussendoor als onderbreking van het voortkabbelende geluid. Met een speciale stoel die een verhoging heeft neemt Showalter plaats achter het keyboard om een emotionele performance neer te zetten. De hele show zit vol met gevoel en ik denk dat het bij deze muzikant ook niet anders kan. Hoewel Showalter zich kleed als een metalhead, is het een knuffelbeer die op het podium veranderd in een vurige priester. Zoals hij bezwerend het nummer ‘Heal’  ten gehore brengt. doen weinig dat hem na.

Laatste nummer van de avond is ‘Taking Acid and Talking to my Brother’. Een mijmerend, introspectieve track, waar de band weer lekker op weg kan dobberen. Wellicht het beste nummer van het onlangs uitgebrachte ‘Hard Love’. Het publiek wel er nog eentje meer, dus zo komt ‘Goshen ’97’ nog even langs als krachtig encore. Veel van de zet zit in de kalmerende hoek, maar wanneer de band lekker energiek mag rocken zijn ze op het sterkst. Hulde aan deze avond vol mooie muziek.