Vanavond een bijzondere combinatie van bands in De Effenaar. Drie vrij verschillende genres, die allemaal zorgen voor een klein gevoel van nostalgie. Als je opgegroeid bent begin 2000 kunnen de twee hoofdacts je indertijd niet zijn ontgaan.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Charlotte Grips

Het Engelse The Treatment mag als eerste het podium betreden. Verreweg de minst bekende band van de avond, dat wordt vertaald in het beperkte aantal bezoekers dat dan al binnen staat. De ouderwetse hardrock in de stijl van een AC/DC heeft weinig gemeen met de andere bands vanavond. De echte liefhebbers van het genre worden echter getrakteerd op een fijne set. Niet vreemd dat we tussen de bezoekers dan ook zowat het voltallige Dirty Denims spotten. Toch een beetje onze lokale aanbidders van die AC/DC sound. Degelijke, maar niet al te verrassende nummers met een lekker hoog meezinggehalte vullen de ruimte. Vocalist Tom Rampton is een prima frontman en weet het publiek prima te bewegen de ‘whoa-ho-ho’s’ mee te blèren.

Het is een stuk drukker bij CKY. Opvallend veel trouwe fans in de zaal, te zien aan de vele shirtjes met hun logo, niet voor niets dat hun fans bekend staan onder de naam ‘CKY Alliance’. Deze band werd natuurlijk bekend door hun bijdrage aan het populaire programma Jackass, met in de hoofdrol Bam Margera, de broer van drummer Jesse Margera.

Vocaal is frontman Chad Ginsburg geen held, maar maakt dat goed met zijn energie en prima gitaarwerk. Muzikaal gezien is het lastig de band in één genre te duwen. Elementen van hardrock, grunge, stoner en alternative rock gaan hand in hand. De setlist is flink gevuld met nummers van verspreid over de discografie zoals ‘Replaceable’ van ‘The Phoenix’, ‘Shock and Teror’, ‘Plastic Plan’ en ‘Escape From Hellview’ van  ‘Infiltrate-Destroy-Rebuild’, ‘Rio Bravo’ en ‘Disengage’ van ‘Camp Kill Yourself, Vol.1’. Natuurlijk ontbreekt ook, volgens Jesse dat ‘nummer dat je kent van Tony Hawk’, ‘96 Quite Bitter Beings’ met dat ongelofelijk aanstekelijke gitaarloopje niet. We krijgen ook nog de keuze of we een cover willen van een Turbonegro nummer of van GG Allin. Het wordt die laatste, maar gelukkig zonder het gooien van ontlasting, waar die shockpunker om bekend stond.

Ik durf altijd te beweren dat nu-metal meer een tijdperk is dan een genre. Zet Alien Ant Farm maar eens tegenover Limp Bizkit, Slipknot of Deftones. Totaal andere muziek. Geen extreme metal, geen rap metal. Nee, een bijna funky versie van alternative rock voor een breed publiek. Deze band brak natuurlijk vooral door met hun Michael Jackson cover ‘Smooth Criminal’. Frontman/vocalist Dryden Mitchell heeft een clowneske uitstraling, vooral wanneer hij als een soort robot beweegt met handen die vragen naar applaus. Het moet gezegd worden, dat applaus krijgt hij en dat is ook best verdiend. Er wordt meteen lekker geopend met ‘Courage’ en mijn persoonlijke favoriet ‘Movies’.

Met die klassiekers achter de rug kunnen ze ook nog een handvol nummers laten horen van hun recente album, ‘~mAntras~’ zoals ‘Last dAntz’ (jaja, ze houden van een woordgrap) en ‘Fade’. Dat het toegift ‘Smooth Criminal’ is, zal niemand verbazen. Gitarist Terry Corso maakt vooral indruk met zijn energie gitaarspel. Daarnaast toont de band zich zeker sympathiek door na afloop nog voldoende plectrums, setlists en handjes uit te delen.

Zijn deze band nu nog net zo relevant als in hun hoogtijdagen? Waarschijnlijk niet. Zitten ze nog vol energie en speelplezier? Dat zeker. De avond was de moeite waard.