Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 19 maart 2024

Scroll to top

Top

Slayer @ Effenaar, 12-07-2011

Slayer @ Effenaar, 12-07-2011
Redactie

Vanavond is ongetwijfeld één van de meest intieme shows die Slayer in de laatste jaren heeft gespeeld. Opvallend feit hierbij is het dat de Effenaar vanavond niet is uitverkocht. Ongetwijfeld zal meespelen dat de band enkele maanden ervoor nog aantrad in het Eindhovense Klokgebouw en het feit dat we midden in het festivalseizoen zitten. Maar toch, Slayer in deze setting van zo dichtbij aan het werk te kunnen zien heeft toch iets speciaals…

Vanavond is ongetwijfeld één van de meest intieme shows die Slayer in de laatste jaren heeft gespeeld. De tour langs grote zalen en festivals met o.a. ‘The Big Four’ (Metallica, Anhrax, Megadeth, Slayer) speelt zich normaliter voor tienduizenden bezoekers af. Daarom is het des te opvallender dat de Effenaar vanavond niet is uitverkocht. Ongetwijfeld zal meespelen dat de band enkele maanden ervoor nog aantrad in het Eindhovense Klokgebouw en het feit dat we midden in het festivalseizoen zitten. Maar toch, Slayer in deze setting van zo dichtbij aan het werk te kunnen zien heeft toch iets speciaals.

Alvorens de roemruchte Amerikaanse band het podium betreedt, krijgen we het Nederlandse Pestilence als support act voorgeschoteld. Zoals veel voorprogramma’s van Slayer heeft ook deze band last van een stug en terughoudend publiek. De band rondom zanger/gitarist Patrick Mameli kondigt aan veel oud werk te spelen, maar het weet de aanwezigen nauwelijks te boeien. Aan de inzet van de band ligt het niet, maar iedereen wacht duidelijk op wat hierna komen gaat.

Het startschot met ‘World Painted Blood’ en ‘Hate Worldwide’ maakt de bedoeling van Slayer meteen duidelijk; een snoeiharde thrashmetal show neerzetten. En dat lukt met verve. De Effenaar schudt op zijn grondvesten, het publiek zet het massaal op een headbangen, de moshpit wordt druk bevolkt en dat alles met het volume op standje 11.  Na de twee genoemde nummers van de nieuwe plaat worden tot genoegen van het publiek met ‘War Ensemble’ en ‘Postmortem’ meteen twee klassiekers ingezet. Tom Araya beweegt door zijn nekhernia misschien wat minder, maar zijn verbeten grimas regelmatig afgewisseld met een tevreden glimlach maken duidelijk dat de oude heer het naar zijn zin heeft vandaag.

Jeff Hanneman is nog altijd afwezig vanwege een infectie en wordt vervangen door Gary Holt (Exodus). Holt toont zich een waardig vervanger en gezien zijn verleden wordt hij door het Slayer publiek ook makkelijk geaccepteerd. Ondanks dat hij bijna niet te zien is achter de enorme drumkit is Dave Lombardo een belangrijke schakel in de strakheid van deze show. Slayer werkt zich met gemak door een gevarieerde set heen, waarbij nieuw werk (‘Americon, ‘Payback’, ‘Disciple’) wordt afgewisseld met de nodige oudjes (‘Chemical Warfare’, ‘Dead Skin Mask’, ‘Mandatory Suicide’), waarna ‘Seasons in the Abyss’ en ‘Snuff’ de reguliere set afsluiten.

Wat daarna volgt is een compleet gekkenhuis met een alles vernietigende toegift, welke bestaat uit het drieluik met ‘South of Heaven’, ‘Raining Blood’ & ‘Angel of Death’. De bewegende meute voor het podium wordt alleen maar groter en de moshpit geraakt hierbij zelf tot aan de bar van de Effenaar. Ongekend en ongeëvenaard. Slayer krijgt nog wel eens de kritiek ongeinspireerde shows te spelen, maar met een strakke energieke set van bijna 2 uur en een band bloedvorm is die kritiek vanavond bijna niet voor te stellen.