Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 28 maart 2024

Scroll to top

Top

Eindhoven Metal Meeting Dag 1: Inktzwarte nacht met Mayhem en Watain

Eindhoven Metal Meeting Dag 1: Inktzwarte nacht met Mayhem en Watain
Guido Segers

Er staat een lange rij mensen voor de deuren van de Effenaar. De bonte stoet is gehuld in zwarte kleuren, leer, pinnen, gotische jurkjes en korsetten en met lang wuivend haar telkens als er een briesje is. De lokale bevolking loopt er een beetje nerveus langs af. Het is weer december en dat betekent Eindhoven Metal Meeting. Honderden bezoekers kunnen niet wachten tot ze binnen mogen.

Tekst Guido Segers | Foto’s Paul Verhagen

Ook dit jaar is het tweedaagse evenement gewoon compleet uitverkocht. Elk jaar is er wel wat gemekker over de line-up, maar elk jaar weet District 19 baas Roman Hödl een prettige doorsnee van het extreme metal landschap neer te zetten met een aantal bijzonder aantrekkelijke namen. Het duur eventjes voor je binnen bent, maar dan heb je ook wat.

Cirith Gorgor opent op het hoofdpodium. De Limburgse band komt het dichtst bij een regionale vertegenwoordiging dit weekend en lijkt zich voorgenomen te hebben om de bezoekers al vroeg een piekmoment te bezorgen. Met hun laatste plaat ‘Visions of Exalted Lucifer’ is de groep weer een nieuwe richting ingeslagen, maar op het podium staan een stel herrezen verschijningen die aan het oorlogsthema-rijke ‘Der Untergang…’ doen denken. Het geluid is intens, duister en complex, met gitaarlijntjes die je kippenvel bezorgen. Frontman Satanael is ook een verschijning die zeker van groot belang is voor de ervaring die de band neerzet. Al met al een behoorlijk indrukwekkende start van de dag.

Toxic Waltz

In de kleine zaal staat den Toxic Waltz klaar. Het moge duidelijk zijn wat voor geluid de jonge Duitse band maakt. De naam komt van een Exodus nummer en dat is ook duidelijk het geluid wat deze band nastreeft. Energieke, krachtige thrashcore met een vleugje death metal gewicht. Krachtige riffs en een pakkende performance zorgen dat het in de kleine zaal gezellig wordt. Wij gaan eens boven kijken, waar de Deense band Illdisposed optreedt. Het geluid van de Denen is loodzwaar en de bas en basdrum geven een ongekend zwaar geluid aan de band.

Illdisposed

Zanger Bo Sommer klinkt ook alsof hij vanuit een diepe put staat te brullen, dus qua heftig en groovend geluid zit je wel goed bij deze heren. Tussen de nummers is het een constante stroom droge grappen (of de frontman heeft echt geen besef van waar hij is), over hoe de band al 23 jaar niet in Nederland gespeeld heeft en dat Illdisposed een hekel aan Zweden heeft. Schijnbaar gooide een bandlid 23 jaar geleden een fiets door een raam. Weinig enthousiast blaast de band door de set heen. Ondanks de grappen een show die velen zich niet zullen herinneren.

Bleeding Gods staat vervolgens in de kleine zaal. Deze verse Nederlandse formatie heeft de nodige ervaring in de gelederen en weet een stevige pot death metal te maken met een flinke portie groove dankzij een fijne ritmesectie. De band klinkt bovendien ook erg pakkend, wat mede is door het strakke geluid en de vocale ondersteuning die Mark Huisman op diverse nummers krijgt. George Oosthoek (Kutschurft, Shinigami) doet ook even een nummertje mee. Bleeding Gods gaat binnenkort een nieuwe plaat uitbrengen en met het levendige geluid van deze groep kan dat wel eens een bijzonder mooie worden.

Bleeding Gods

Op het hoofdpodium maakt niemand minder dan Enthroned zijn opwachting. De Belgische band mag je gerust tot de klassieke namen uit de black metal rekenen. Met een goede 23 jaar op de teller (voor de oplettende lezer dus net zo lang als de periode dat Illdisposed niet in Nederland optrad) heeft dit gezelschap een flinke impact gemaakt op het genre. Helaas zonder originele leden (in 2011 vertrok de laatste), maar nog altijd een krachtige verschijning.

Enthroned

Enthroned is van de klassieke opbouw; een kort moment om de morbide atmosfeer te laten sudderen en dan een continue barrage van blast beats en onheilspellende riffs. Het is een band die vooral ontzettend hard gaat. Voeg daar nog een set snerpende vocalen aan toe en een occulte sfeer en je hebt een uitstekende black metal show. Strak gespeeld en nergens laat de band een steek vallen.

Soulburn

Soulburn krijgt de kleine zaal propvol. Het is echt even jezelf tussen de mensen door laten glijden om een plekje te vinden om deze jongens aan het werk te zien. De band ontstond ooit vanuit death metallers Asphyx en staat al een tijdje op eigen benen. Een nieuw album zag dit jaar het daglicht en ‘Earthless Pagan Spirit’ mag er zijn. Veel scheurend gitaarwerk en vurig stampwerk horen we, wat zowel de inspiratie van een Bathory laat horen als het typische Asphyx geluid. Vernieuwend is de band niet, maar sommige recepten hebben geen nieuwe toevoegingen nodig om smakelijk te zijn. Opvallend is het enthousiasme van de band, dat uiteindelijk zelfs afgeremd moet worden omdat de heren buiten hun speeltijd nog wel een nummer willen doen. Helaas gaat dat feest niet door.

Op het hoofdpodium staat dan Hail of Bullets klaar met een volgende portie ouderwetse Nederlandse death metal. De band vol ervaren personeel zet dan ook een stevig showtje neer. De band weet met hun oorlogsverhalen meteen de aandacht te pakken. Met een no-nonsense geluid walst de band over de grote zaal heen. Een solide set met de kracht van een zware tank. Rollende drums en riffs om u tegen te zeggen, zoals we van de band gewend zijn.

Hail Of Bullets

Een andere groep met oorlogsverhalen speelt dan in de kleine zaal. Het geluid van Endstille is vooral gevormd rond het drummen van Mayhemic Destructor. Dat continue hamerende laten de mannen vandaag ook horen, maar het lijkt er op dat zanger Zingultus een paar drankjes teveel op heeft voor het optreden. De frontman lijkt het niet zo te kunnen volgen en zwalkt over het podium. Regelmatig moet er iemand toeschieten om hem uit de knoop te helpen, terwijl de band er het beste van tracht te maken. Bij vlagen is de band krachtig en overtuigend, bijvoorbeeld op ‘World Aflame’, wat opgedragen wordt aan Selim Lemouchi. Met ondersteuning van het publiek ontstaat er dan toch even een moment waarop Endstille imponeert. Er had echter meer ingezeten voor de Duitsers en het enthousiaste publiek dat voor ze klaar staat.

Endstille

Het vergaat Wederganger een stuk beter met hun geluid dat een geheel eigen danse macabre is. Met kaarsen in een donkere ruimte zet de band hun eigen geluid in, waar opvallende folk elementen in verweven zitten. Niet verwonderlijk dus dat de band wortels heeft in Heidevolk en Mondvolland. Het podium staat redelijk vol met muzikanten en het gebruik van twee zangers helpt ook bij de dubbele bodem die de band in hun geluid heeft. Harde black metal die er geen doekjes om windt, maar ook een folky, zwierig element en melodie wat de luisteraar mee neemt naar een donkere wereld van mythen en sagen. De vocale stijl van Alfschijn (Joris van Gelre) met dat cleane, diepe geluid is ongewoon in het genre en geeft een unieke smaak aan Wederganger. Die veelzijdigheid is een charme van de band. Met gemak weet het gezelschap de zaal in vervoering te brengen. Iets waar de volgende band op dit podium meer moeite mee heeft. Het Finse Archgoat is zo’n hoeksteen van de black metal scene. De band startte hun carrière van godslastering ergens in 1989 en draait dus al een goede 27 jaar mee. De broers Lord Angelslayer en Ritual Butcherer zijn de oer-leden en met een drummer die vooral heel lang, heel veel hetzelfde ritme moet kunnen hameren is hun sound primitief, recht door zee en gewoon lekker lomp. Na de nuance van Wederganger een verademing, maar geen lumineus moment van creativiteit.

Wederganger

Met Watain heeft Eindhoven Metal Meeting misschien wel de fijnste black metal band die er is op het podium staan. De Zweden brachten al even geen nieuwe platen uit, maar vandaag is een moment om even terug te kijken naar het oudere werk. Zowel deze heren als headliner Mayhem gaan namelijk een klassieke plaat spelen, wat ook de reden is dat er een gezamenlijke split 7” uit is. Watain doet dus vanavond, met een podium vol beenderen, ‘Casus Luciferi’ uit 2003. De vurige set die volgt is er een vol kolkende chaos en de wilde halen van Erik Danielsson die als een gespannen roofdier voor op het podium staat.

Watain

Met vuur en spectaculaire uitdossingen is Watain zo’n band die je als toeschouwer nog altijd kippenvel kan bezorgen. Geen babbeltje tussendoor, geen adempauzes, maar een optreden dat een geheel vormt zonder luchtige momenten, inclusief de rituelen die onlosmakelijk bij Watain horen. In een meeslepende set, waarin de chaos lonkt en beloften doet van een andere weg, is het makkelijk om te verdrinken. Qua uitvoering en beleving is Watain altijd een sensatie, vandaag is het niet anders.

Het is 22 jaar geleden dat het meest controversiële en baanbrekende black metal album aller tijden uitkwam. ‘De Mysteriis Dom Sathanas’ zag het daglicht in een Noorse scene van broedermoord en verbrande kerken met de band Mayhem in stukken. Van de makers van de plaat zijn enkel zanger Attila Csihar en drummer Hellhammer nog actief in de band. Bassist Jørn Stubberud verliet na de zelfmoord van zanger Per ‘Dead’ Yngve Ohlin de band en werkte zodoende niet mee aan het album. Stubberud is wel degene die de band daarna weer op de rit kreeg en tot op heden in actie wist te houden. Om verwarring te voorkomen noemt de band zich op deze tour ‘The True Mayhem’. Alsof daar verwarring over kan bestaan. Tijdens dit optreden poogt de band de originele sfeer en het gevoel van die iconische plaat live over te brengen. Dat is een aardige opgave, maar het lukt wonderwel aardig. Gezien het teleurstellende optreden van Mayhem in Eindhoven 2014 is er ook nog wel wat goed te maken.

Mayhem

Gehuld in wat aandoet als monnikspijen komt de band op. Het zet de muzikanten zelf weg, het gaat niet om persoonlijkheden (wat bij deze band misschien de muziek wel eens in de weg heeft gestaan). Attila Csihar heeft een vreemd masker op en als een bezeten priester beweegt hij zich rondom een altaar, terwijl onaardse klanken zijn keel verlaten. Het geluid van dit album is wild, ongecontroleerd en vol met die kleine effectjes die het zo iconisch maken voor een moment in de tijd. Die kracht weet men niet helemaal terug te brengen, mede omdat de muzikanten ook aanzienlijk rijker zijn in hun ervaring en technische vaardigheid.

Het kunstje van een album integraal spelen wordt door veel bands uitgevoerd, maar bij deze plaat past het. Het is geen band die hun beste kunstje herhaalt, het is een poging om dat ongrijpbare gevoel van toen te vatten. Hoewel de kracht en impact na 22 jaar weggezakt is, doet deze krachtige performance van Mayhem daar recht aan. Het gezichtsloze en de mystiek voel je terug in de outfits en wijze van presenteren, terwijl de muziek strak afgeleverd wordt. De zagende basklanken, het onaardse gebrul van Csihar en die onnavolgbare drums van Hellhammer geven nummers als ‘Freezing Moon’ en ‘Pagan Fears’ een glans. Vooral samen komt dit pas echt goed tot zijn recht. Met een beetje rek tussen de nummers, werkt Mayhem zich door het album van 46 minuten heen.

Even zijn we terug in 1994, maar daarna is het klaar voor de avond. Gelukkig is er morgen nog een dag en een afterparty in Dynamo voor de wezens van de nacht. Voor ons is het tijd om even bij te komen.