Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

Aidan & The Wild – Iliad

Aidan & The Wild – Iliad
Guido Segers

Review Overview

Score
8.5
8.5

Fantasierijk

Een plaat om mee te vertrekken

Eerder in 2016 mochten we kennis maken met de muziek van Aidan op plaat. Op de 7″ ‘Searching For Dragons’ hoorden we een singer-songwriter die zijn stem had gevonden. Hie is dan het vervolg, de volgende stap in de reis met Aidan & The Wild op ‘Iliad’.

Geïnspireerd door de klassiekers een EP waar de muziek van de jonge artiest verrijkt wordt met een band. Ook het artwork laat kunst van het klassieke soort zien, maar de muziek is alles behalve verjaard. Wel degelijk maakt Aidan een diepe buiging naar het verleden, dat hoorden we eerder al. Toch weet Diederik van den Brandt, wat zijn echte naam is, daar een andrukkelijk eigen draai aan te geven.

Nog altijd kan de jonge artiest wat gewichtig doen voor zijn jonge jaren, maar dat is nu steeds meer met een lichtvoetigheid van Britse folk. Misschien zo nu en dan een beetje Nick Drake, maar met de twijfel en onzekerheid die bij de leeftijd past. Opener ‘Into the Wild’ doet met het kabbelende geluid bij vlagen aan The Coral denken. De zang is wat lijzig en soms worden er opvallende contrasten gezocht met de muziek. Op ‘I Have Known Her Well’ komt de ingetogen folk-indie van  naar voren, waar de kalmte van de zang een fijne tegenhanger van het gedreven, strakke popgeluid.

Zo hoor je eigenlijk op elk nummer wel iets terug van de veelzijdigheid die Aidan zich eigen gemaakt heeft, mede dankzij de band, om te zoeken naar geluiden die bij zijn expressie passen. Daar zit wat uitgesponnen americana in, maar ook een vleugje psychedelica. De basis lijkt wel echt de Britse folk te zijn, met de subtiele verwijzingen her en der. Want wat is het toch een fijne wegdroom plaat, dat ‘Iliad’. Van het begin tot eind is de muziek gemoedelijk en warm. Aidan als verhalenverteller en de band als omlijsting van een paar uitstekende nummers.

Minpuntje is dat de vocalen wel erg beheerst blijven. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar het lijkt dat in harmonie met de muziek alsof Aidan zichzelf naar de achtergrond plaatst. Of meer in dienst van het geheel, wat op ‘Up from the Ashes’ heel goed uitpakt met een ingetogen performance die als speeldoos om de zang heen valt. Op ‘Book of Life’ werkt het iets minder, daar lijkt de muziek en zang elkaar een beetje in de weg te zitten naast de uitgesponnen basklanken.

Op slotzang ‘Odysseus’ laat de zanger zich wel even horen. Een sprankelende popsong met een dromerig tintje. Met drie minuten is dit misschien wel de ideale single van een hele fijne EP. Op deze EP vallen de stukjes in elkaar en krijgen we een bijzonder mooi stukje muziek. Genieten van deze band in vorm dus.