Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 19 maart 2024

Scroll to top

Top

Dynamo Metal Fest met wat haperingen toch een feest

Dynamo Metal Fest met wat haperingen toch een feest
Guido Segers

We hadden er vooraf al heel veel zin in, de derde editie van Dynamo Metal Fest op de IJsbaan in Eindhoven. Zoals vanouds, dat schreven we over vorige edities, maar deze derde keer mag het gewoon als van nu heten. Elk jaar trekken er meer in het zwart gehulde (behalve die gast in zijn gele shirt die Devin Townsend aanwees) metalheads van heinde en verre naar Eindhoven voor een prachtige line-up en ook deze editie is kei-uitverkocht.

We beginnen vroeg met de winnaar van de Dynamo Metalfest Band Battle. Dat was dit jaar niemand anders dan White Boy Wasted (wij waren erbij, verdiende winnaars). Het is wel even wachten voor je binnen mag, de ingang is niet berekend op de enorme stroom bezoekers die de wekker heeft gezet om de aftrap om 11.30 uur bij te wonen. Tja, ook dit jaar kampt het festival met een bottleneck. Later blijkt die zich naar de bar verplaatst te hebben. Ach, we doen het ermee. Het is droog er is bier en er is metal.

Foto’s Paul Verhagen | Tekst: Guido Segers, Reno Van der Looij, William Kampen

White Boy Wasted mag dus openen, maar doordat het publiek maar mondjesmaat binnendruppelt is het nog wat leeg op het veld. De heren hebben net een 7″ uitgebracht bij het Eindhovense Lighttown Fidelity en mogen dit jaar de Eindhovense eer hoog houden. Dat doen ze met hun energieke, vuige thrash metal waar toch echt een dikke scheut punk doorheen zit. Dat moeten ze dan doen voor een bescheiden opkomst, maar WBW speelt overal, altijd en vol vuur dus dat is een fijne binnenkomer voor de bezoekers. Biertje erbij en lekker losgaan dus, incluis het juiste soort podium-banter. Deze jongens willen echt in de voetsporen gaan treden van Peter Pan Speedrock. Wie weet gaat ze dat nog lukken ook, ze werken er hard genoeg voor.

Vuur is vervolgens van een hele andere orde en van de ene kant ook wel een gokje qua boeking. De band rondom Anneke van Giersbergen heeft namelijk pas 1 single (‘Days Go By – London’) uitgebracht. Van de andere kant weet je dat je van de sympathieke Anneke niets anders dan kwaliteit kunt verwachten. Zeker met de muzikanten die ze om zich heen heeft verzameld. Deels in dezelfde line-up als haar vorige project The Gentle Storm. Met meesterdrummer Ed Warby en de jarige bassist Johan van Stratum kan er met de ritme sectie nauwelijks iets mis. Gitarist Ferry Duijsens kende we ook al van de solo projecten van Anneke en The Gentle Storm. Nieuwkomer Jord Otto steelt op gitaar echter de show vandaag. Wat een waanzinnige gitarist. Ook Anneke neemt regelmatig de gitaar ter hand en zingt geweldig zoals alleen zij dat kan.

Vuur werkt zicht vakbekwaam door de set en beperkt zich niet enkel tot eigen werk, maar laat ook The Gathering en The Gentle Storm voorbij komen. Het klinkt allemaal als de spreekwoordelijke klok en gelukkig laat de geluidsman zich niet verleiden door het geheel te hard te brengen (waar veel andere bands vandaag wel last van hadden). Het is best lastig om een set te brengen waarvan het merendeel van het materiaal nog onbekend is (het debuut album staat gepland voor de aankomende herfst), maar Vuur komt er prima mee weg. Het publiek veert op het einde nog eens massaal op bij het afsluitende ‘Strange Machines’. Prima show. (RL)

Net voordat Toxik zou gaan starten, sprak ik met goede vriend en Dynamo veteraan Geert Tuerlinckx, en vroegen we ons beide af hoe het met de vocalen zou gaan. Krijgen we te maken met heuze falsetto’s, of gekrijs in de sferen van een hamster met een ingeklapte long? Weten de heren nog de nodige energie in de show te gooien of is het allemaal wat lomer voortaan? Charles Sabin bleek goed bij stem, de band speelde strak maar desalniettemin wist Toxik niet een onuitwisbare indruk op me achter te laten. Het ging er allemaal wat getemperd aan toe op het podium en Sabin wandelde een beetje rond op het podium; iets wat ik niet bij de speed/thrash van deze mannen had verwacht. Voor een groot deel van het publiek drukte dit de pret echter niet. Langzaam hoorde ik her en der de kunstheupen losklikken en kreeg de band de fans in vervoering. Prima show, niet memorabel. (WK)

Prong liet even ontegenzeggelijk zien dat ze nog lang niet zijn afgeschreven. Er lijkt maar geen sleet te komen op bandbaas Tommy Victor, terwijl de beste man toch echt Abraham al heeft gezien. De band bracht een furieus optreden met flink wat beweging en dynamiek op het podium. Dat sloeg dan ook al snel over op het veld, waar het in de nodige moshpits er stevig aan toe ging. Er werd bovendien razend strak gemusiceerd, wat gezien de staccato stijl van de band ook wel een voorwaarde is. Het afsluitende drieluik werd een feest voor de liefhebbers van het sterke ‘Cleansing’ (1994) album. ‘Another Worldly Device’, ‘Whose Fist Is This Anyway? en uiteraard het populaire en de vanzelfsprekende afsluiter ‘Snap Your Fingers, Snap Your Neck’. Alle drie songs die, net als Prong zelf, de tand des tijds meer dan prima hebben doorstaan. (RL)

Entombed AD is de voortzetting van Entombed door zanger Lars-Göran Petrov, nadat de band er in 2014 een punt achter zette. Inmiddels is er ook weer een band actief als Entombed, maar dat is niet wat vandaag op Dynamo staat. De mannen van LG Petrov spelen de klassiekers, maar hebben ook nieuw werk om ten gehore te brengen (de laatste plaat ‘Dead Dawn’ kwam in 2016 uit). Toch is er weinig pretentie te bespeuren in de show van de Zweedse groep, met het typische ram en beuk geluid en lekkere groove. Helemaal strak en overtuigend klinkt de band ook weer niet, maar het geluid van Entombed heeft altijd iets van een ongecontroleerde achtbaan. Het tempo ligt hoog, veel energie op het podium en een publiek dat de nekspieren eens lekker op de proef mag stellen.

Het geluid waait wel een beetje weg aan de zijden van de ijsbaan en achterin blijft er helemaal weinig over van de befaamde death’n’roll sound. LG Petrov zoekt continue interactie op met het publiek, trekt gekke bekken en maakt grappen die niet altijd helemaal helder zijn voor de toehoorders. Als hij zingt blijft het een fenomenale brulboei, maar het venijn is toch wat minder dan het ooit was. Maakt ook niet uit natuurlijk, want op Dynamo Metal Fest is alles goed. Hulde ook voor de frontman, die ondanks de eigen reputatie de tijd neemt om het publiek op te jutten voor de bands die later op de dag komen. Misschien ook wel terecht, want ondanks dat de band gewoon lekker speelt is het niet voor niets dat de heren vroeg op de dag spelen. Het geluid is lekker, maar de échte klap voor je bakkes zit er toch niet meer in. (GS)

Tijd voor Exodus en, natuurlijk, alweer zonder Gary Holt; die was weer met Slayer weg. Jammer. Ik had liever de prioriteit bij Exodus gezien. Voor iedereen die deze heren al eerder live heeft gezien, stonden er weinig verrassingen op het programma. ‘Bonded By Blood’, ‘The Toxic Waltz’, ‘Blacklist’, noem ze maar allemaal op! De band is natuurlijk ontzettend ervaren en valt op geen enkel foutje te betrappen, maar tegelijkertijd is het weer zo een routinematige show die niets nieuws brengt. Het was wel leuk. Ik zou het gaaf vinden als in plaats van meerdere oude thrash rotten, een wat jongere, hongerige band er bij werd geplaatst. Lich King bijvoorbeeld! (WK)

“We’re Canadian, so we have na excuse for poor social skills!”, zo trapt Devin Townsend zijn zet op Dynamo Metal Fest af. Vandaag actief met The Devin Townsend Project, is het altijd lachen, headbangen en met open mond vol verbazing toekijken bij de Candadese virtuoos. Vandaag is niets anders, ondanks dat hij misschien wel de vreemde eend in de bijt is op de poster vandaag met zijn technische, complexe en synth zware geluid. Vlijmscherpe gitaarpartijen en legio aan lagen in het complete geluid, zijn songs als ‘Stormbending’ en ‘Deadhead’ absolute magistrale vertoningen. Ja, ook deze band heeft te kampen met geluidsproblemen. Dat zou voor het DTP fataal kunnen zijn, maar puur op energie, passie en gedrevenheid weet Devin Townsend het publiek om zijn vinger te winden.

Geen verrassing eigenlijk dat voor ‘Supercrush!’ zangeres Anneke van Giersbergen het podium ook opkomt. Met die twee op dezelfde poster is dat ook iets waar je donder op kunt zeggen. Haar krachtige stemgeluid blijft dan ook de rest van de set onderdeel van het totaalplaatje, want mevrouw blijft gewoon plakken voor meer. Even verdwijnt ze na het voorgenoemde nummer, als Townsend ‘March of the Poozers’ speelt, waarna Anneke terugkomt voor ‘Kingdom’. Het is een ongelooflijk leuke show om te zien, anders kan je het eigenlijk niet zeggen. Van Giersbergen en Townsend lijken elkaar prima aan te voelen en het spelplezier straalt er van af. Ik denk dat deze band vandaag weer wat nieuwe zieltjes gewonnen heeft, want zelfs de meest geharde, ‘Thrash Lives’-shirt dragende bezoeker kan hier enkel met een glimlach van genieten. (GS)

Rondom de naam Testament is ruim voor het festival, tijdens en na het festival een hoop gezeik geweest. Het begon met de oude rotten in de metal scene die er maar niet mee konden leven dat niet Testament maar Gojira de headliner zou gaan zijn. Ik snap dat een grote groep metalvolk te lam is om buiten hun 80-er jaren spectrum te kijken, maar al die koppige kortzichtigen vergeten even dat Testament destijds ook nieuw was, de kans kreeg en iets nieuws liet horen aan het publiek. Het werd onderhand eens tijd dat er nieuwe headliners ontstonden op metal festivals. Sinds de 90-er jaren is daar vrijwel geen beweging in geweest. Nu is er een relatief nieuwere band (ondanks dat ze alweer 16 jaar onder de naam Gojira bekend zijn) die de show weet te stelen en is dat ook weer niet goed. Goed, de allergie voor dit gemiep zorgt er voor dat ik door draaf.

Testament, dus. Deze mannen begonnen ongeveer een half uur later dan gepland. Het was prettig geweest als hier wat communicatie over was geweest richting het publiek. In plaats daar van werd het publiek ongeduldig en bleef de situatie onduidelijk totdat de band het podium betrad en brulboei Chuck Billy zijn excuses aanbood voor de vertraging, die voortkwam uit technische problemen. Hierdoor werden de fans “getrakteerd” op een snelcursus Testament, waarbij in rap tempo een deel van de hits op de fans werden afgevuurd. ‘Into The Pit’ , ‘Disciples Of The Watch’, je kent het allemaal wel. Veel energie, veel melancholie en ondanks dat de band met een achterstand begon, speelde Testament met veel overtuiging.

Na het festival ontstonden de wildste geruchten. Chuck Billy zou onderweg naar Eindhoven zijn carrière hebben heroverwogen en bij Media Markt gesolliciteerd hebben. Ik weet het allemaal niet. (WK)

Gojira mag dan headlinen en dat is een interessante keuze. Voor veel bezoekers had Testament langer door mogen gaan. Die band heeft het helaas zelf een beetje verprutst om een indruk te kunnen maken, maar die kritiek zou geen weerslag moeten hebben op Gojira. De start van de set is wat mak, maar dat lijkt niet per sé aan de band te liggen. Het geluid is vaker wat tam geweest vandaag. Even op gang komen dus voor de Franse band, maar tegen de tijd dat ‘Stranded’ van het podium knalt horen we een band op stoom. Dat de band het nummer opdraagt aan Bidi van Drongelen siert ze natuurlijk en niet alle oogjes blijven daarbij droog. De vertolking van de nummers is ijzersterk en solide, met een band die qua extra podiumeffecten ook laat zien bereid te zijn om écht headliner te worden. Ook daar wordt over geklaagd, want voor sommige bezoekers kan deze relatief jonge band écht niks goed doen.

Na een reeks bands die allemaal konden vertellen hoe ze hier een paar decennia terug ook stonden, is dit een verfrissend geluid. De set is dan ook zwaar met tracks van ‘Magma’, de plaat waarmee de band in 2016 harten veroverde. Drummer Mario Duplantier laat met een solo even horen wat hij in huis heeft en neemt vervolgens ook even de zang en gitaar ter hand voor een korte jam. Het gemis van Gojira is toch dat ze niet de hitjes hebben van die oudere bands. De set wordt afgesloten met ‘Oroborus’, een heerlijke track maar niet zo’n nummer wat de luisteraar mee kan brullen. De heren moeten het dus hebben van de opbouw in de set, van de balans tussen bruut geweld, muzikale vaardigheid en het majestueuze wat vaak in het geluid van Gojira terug te horen is.

De heren sluiten af met een kort encore, waar ‘Vacuity’ het laatste nummer van is. Dat wordt groots uitgevoerd en nog één keer worden alle effecten en het vuurwerk uit de kast getrokken. Goed, het is bescheiden vuurwerk (écht uitpakken kan in Eindhoven enkel bij Guus Meeuwis), maar het geeft toch een climax aan het einde van een mooie dag. Rap wordt het terrein leeg geveegd door de security en de tap is vrijwel direct afgesloten. Dat is dan weer een beetje jammer, want het statiegeldsysteem waar het festival op overgestapt is zorgt ervoor dat mensen nu wéér in lange rijen moeten staan om bekers en muntjes in te leveren. Met drie kassa’s en te weinig kleingeld toch een bottleneck op het wederom uitverkochte Dynamo Metal Fest. (GS)