Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

Gezellig moord en brand schreeuwen met Macabre

Macabre
Guido Segers

Donderdagavond en we staan in de kelder van Dynamo voor een avondje puike murder metal. Macabre speelt vandaag en die band is een genre op zichzelf geworden door jarenlang eigenlijk een compleet eigen stijltje te ontwikkelen. Het is nog rustig vroeg op de avond, maar we hebben er zin in.

Ondanks het jolige en toegankelijke karakter van Macabre’s muziek, is de band meer een cult dingetje geworden door de jaren heen. Laten we het zo zeggen, dit drietal dat toch al een goede 32 jaar samen is, heeft bij wijze van spreken de frase; “Too soon?” uitgevonden. Je moet er maar net van houden en een beetje verknipte humor kunnen waarderen.

Tekst Guido Segers | Foto’s Reno van der Looij

Support komt vanavond van Soulemission. De Eindhovense band leunt meer naar de black metal, maar dat past eigenlijk ook prima. Het eerste album kwam nog niet zo lang geleden uit. ‘Tales of Inevitable Death’ laat een stevig modern geluid horen, maar blijft bij de basis (geen rare fratsen dus).Rammende blast beats en een lekker heavy geluid wordt de zaal in geblazen. Misschien is het wel speciaal voor deze show, maar alles klinkt net wat compacter en meer heavy dan het atmosferische album. Zanger Michel Stigter schreeuwt erop los, maar we krijgen niet de uithalen van de plaat bij songs als ‘Where Fallen Angels Dare’. Fijne band dit en bovendien gewoon van hier!

Apophys is ook van de partij, maar wel aangevuld met Sid van Kastel van White Boy Wasted op de bas. Echt, is er ook een band waar die jongen niet meespeelt? Het geluid van de band is live nogal direct en blikvanger is toch wel frontman Kevin Quilligan die naast verbaal ook qua non-verbale expressie een bijdrage levert aan de beleving. Apophys teert al een jaartje of twee op het pakkende ‘Prime Incursion’. Een stevig stuk werk met een scifi thema. Live krijg je er niet zo het Star Trek gevoel van, maar mat een knetterende ritmesectie en messcherp gitaarwerk krijg je het wel om de oren bij deze modern klinkende band. Eigenlijk is het dan ook veel te snel gedaan.

Apophys

En dan krijgen we Macabre. Frontman Lance Lencioni (aka Corporate Death) zingt via zo’n Bieber-headsetje, maar de danspasjes zitten er niet bij. Allen zompige, rammelende murder metal. Murder metal is dan ook een handige term, want eigenlijk klinkt de band helemaal nergens naar. Het nummer ‘Nero’s Inferno’ klinkt bijvoorbeeld meer alsof het uit een musical komt. Vervolgens gaan we door met Dahmer liedje ‘Road Kill’, waar de rare gillen van Lencioni over een soort proto-grind schallen. Het geluid is ook lekker chaotisch, niet alleen de stijl van Macabre.

Macabre

De nummers van de band uit Illinois heeft een hoop gruwelijk verhaaltjes en tussen de nummers door krijgen we een stukje overtrokken achtergrond (als je toch een gruwelijk verhaal hebt, kan je het evengoed aandikken). Het geluid komt eigenlijk nooit helemaal goed en er blijft een piep in de speakers zitten, alsof iemand zijn telefoon erop heeft laten liggen. Geen probleem, de band doet het op entertainmentwaarde.

Als Charles Lescewicz (aka Nefarious) dan meezingt tijdens het bassen, klinkt het geluid nog best solide. Drummer Dennis Ritchie (aka Dennis the Menace) houdt het geheel bij elkaar met puik slagwerk, maar bij een nummer als ‘Mary Bell’ en ‘The Cat Came Back’ blijft dat niet overeind. De elektrische versies van de akoestische nummers zijn dan wel weer erg vermakelijk. Er komt veel materiaal van het populaire ‘Sinister Slaughter’ voorbij. ook het sterke album ‘Dahmer’ is goed vertegenwoordigd in de setlist.

Afsluiten doen we vervolgens na een krap uurtje met ‘Hitchhiker’ en ‘Vampire of Düsseldorf’. Ongeveer dezelfde set als op elke andere Macabre show en zo komt een einde aan deze vreemde, vrolijke avond voor een goedgevulde Dynamo kelder.

Fotos Apophys:

Apophys

Foto’s Macabre: