Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

Humans Screaming Like Goats sleept de woestijn de stad in

Humans Screaming Like Goats sleept de woestijn de stad in
Des
  • On 28 augustus 2017

Stel je voor: het is een aangename zondagmiddag eind augustus. Nou ja, eigenlijk is ‘aangenaam’ een understatement. Je zit buiten op een terras, waar de zon langzaam overheen glijdt naarmate de middag vordert. De weersomstandigheden zijn subliem: met een licht briesje precies warm genoeg in de schaduw, en als je je in de zon bevindt word je op uiterst genietbare wijze licht geroosterd – zo’n zonnetje dat je automatisch associeert met vakantie. Er staat een keur aan goede bieren koud, of een voortreffelijke huisgemaakt ijsthee, als je wat te snel gaar wordt. En mocht je behoefte hebben aan een wat vastere vorm van spijziging, dan valt ook daar uitstekend over te praten.

Tekst: Des | Foto: Angelique Burm

Bij zo’n middag hoort dan ook een toepasselijke soundtrack. En omdat bovenstaande gebaseerd is op een waargebeurd verhaal – dit alles voltrok zich namelijk gisteren bij PopEi – kan ik verklappen dat het moeilijk is je een betere muzikale invulling voor te stellen dan zoals die verzorgd werd door Humans Screaming Like Goats. De muziek die dit trio uit Helmond maakt, lijkt geschapen voor een middag als deze. Met twee (semi-)akoestische gitaren en een elektrische bas zetten ze een minimalistische mix van Americana en stoner neer die uitblinkt in eenvoud. De gitaarpartijen zijn veelal repetitief, maar door de zeer doeltreffend uitgekozen akkoorden – bijna alles behalve de standaard mineur/majeur varianten, zo lijkt het – gaat dit geen moment vervelen. De  klanken hiervan roepen ook meteen associaties op met uitgestrekte, dorre vlaktes onder een brandende zon, en met de introversie en zelfreflectie die gepaard gaan met de oversteek  daarvan. Je zou er bijna niet raar van staan te kijken als zo’n muzikale trektocht ingeluid zou worden met de stem van Johnny Depp, die de eerste woorden in Fear and Loathing in Las Vegas spreekt, of met de openingszin uit Stephen King’s The Gunslinger.

De vocalen zijn al even bescheiden en hypnotiserend als de gitaarpartijen waarop ze rusten, dus als je denkt dat die je naar de overkant gaan leiden, ga je op een fata morgana af. Nee, om je door die woestijn heen te loodsen, wend je je tot de bassist. Het zijn de zwoele baslijnen die voorkomen dat je verdwaalt, door steeds tussen je vingers uit te glippen als je denkt dat je ze te pakken hebt. Ze houden je bij de les, blijven steeds op het juiste moment je aandacht trekken door weer een andere wending te nemen en sturen je zo uit de cirkels waar de gitaren en stem je in rond willen laten lopen. Ook is de bassist dan nog zo vriendelijk om met een kleine kick drum en hi-hat het geheel te aarden: hou je aandacht op je voeten, bijt je vast in het tempo en volg die melodie. Je komt er wel.

Alle mooie beeldspraak terzijde is dit gewoon een verschrikkelijk lekker bandje om even mee de boel de boel te laten en lekker op te ontspannen. Ondanks dat alle nummers rond min of meer dezelfde simpele formule zijn opgetuigd, gaat de muziek geen moment vervelen. Het is niet het soort band waar je aan de rand van het podium geplakt naar blijft kijken, of die uitnodigt om uit je plaat te gaan – althans, dat doen ze wel, letterlijk, door aan te geven dat er gedanst mag worden, maar weinig verrassend gaat die vlieger niet op. Hindert niet. Het lome geluid van de muziek sluit perfect aan bij de algehele loomheid van het aanwezig publiek, en valt daarmee in goede aarde.

De beste vergelijking met de vibe die deze band oproept is denk ik America’s Horse With No Name, en niet alleen vanwege de woestijn en het andere lid van de veestapel waarover ze zingen. Als je hierdoor de komende week die “nanana-ananana” weer niet uit je hoofd krijgt – en daar stiekem wel blij mee bent – dan moet je Humans Screaming Like Goats zeker een keertje gaan beluisteren. Overtuig jezelf: