Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

Björn van der Doelen – De Cowboy, de Outlaw, de Sheriff & de Hoer

Björn van der Doelen – De Cowboy, de Outlaw, de Sheriff & de Hoer
Guido Segers

Review Overview

Score
8
8

Gemoedelijk

Alles kan in een liedje

Hij is al even uit en vermoedelijk is de baas alweer door zijn eerste persing heen, maar ‘De Cowboy, de Outlaw, de Sheriff & de Hoer’ is weer een fijn stukje brabicana van Björn van der Doelen. Dit keer uitgebracht op zijn eigen Val allemaal maar kapot ik doe het zelf wel-records.

Na het succesvolle ‘Cabbalero zonder Filter’, was het tijd voor een nieuw avontuur. We spraken de ‘Golden Boy’ daar al uitgebreid over en schreven al wat over de live release. Ook dit album is persoonlijk en doordrenkt van sfeer en gevoel. Zo werkt het nou eenmaal bij Van der Doelen, liedjes uit het hart en dat is deze plaat zeker.

De opener is gelijk de titeltrack, die op een geheel eigen wijze tracht grip te krijgen op de wereld. We lopen tekstueel door de geschiedenis heen op wat zich het beste laat omschrijven als een donker blues nummer. De zwaarmoedigheid druipt er vanaf. Ginne schrik, dit is geen cowboyplaat geworden. Wel zitten de spoken word passages er nog altijd in.’Op het einde van de nacht’ gaat over de lange nachten in de kroeg, het wangedrag en op de fiets naar huis. Bob Dylan wordt ook even genoemd terwijl Van der Doelen mijmert over de andere tijden en het eenzaam drinken in de late avond. Melancholisch maar met een zekere tevredenheid bekijkt hij zichzelf in de spiegel.

Verhalen vertellen, dat doet de troubadour graag. Met een uitstekende band achter zich en zijn zingende meisje naast ‘m weet hij de juiste omlijsting te vinden voor die verhalen. Er zit ook geen enkele censuur op een track als ‘Liedjes Over Liefde, Liedjes Over Eenzaamheid’ en het bijna Serge Gainsbourg-achtig gemompelde ‘Dit Huis’, wat een warme gloed achterlaat bij de luisteraar.

Al met al zit de nuance er dieper in bij Van der Doelen op deze plaat. De folk passages zijn allemaal wat subtieler, zachter en daarmee raken ze je wat meer in her hart dan de heavy bluespartijen die je vooral echt in je buik voelt. Die zitten er natuurlijk ook nog wel tussen met nummers die al wat langer in het repetoire zitten en ook wat eerder geschreven zijn. Daar is het rammende ‘Jimbo’ een voorbeeld van met die jankende mondharmonica en rauwe opname. De rammende drums, de echo op de vocalen, dit is zuivere-échte-mensen-muziek. Het nummer barst net niet uit elkaar van de energie, heerlijk.

En dan is er weer even rust (letterlijk met het gevoelige ‘Rust’). Nog één uitspatting met ‘Wie de Schoen Past’, maar verder houden we het kalm. Dit album kenmerkt zich door een meer introspectief perspectief in de nummers. Zelden schuwt Van der Doelen te vertellen wat hij in de spiegel ziet, of het nu over zichzelf of anderen gaat. Dat is de onmiskenbare kracht van deze plaat, die een open einde kent. Wie weet waar we de volgende keer heen gaan.