Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

White Boy Wasted – The Dirty South Special

White Boy Wasted – The Dirty South Special
Guido Segers

Review Overview

Score
8.5
8.5

Rauw

Rauw en vies met katergarantie

White Boy Wasted stond eigenlijk al in elk goor café en grimmig zaaltje te spelen, waar ze hun vuige klanken ten gehore mochten brengen. Dat doen ze al een goed jaar of twee en daarbij mochten ze voor vele bands openen en natuurlijk Dynamo Metal Fest aftrappen. Niet de minste wapenfeiten voor een band die klinkt alsof ze achterin een smerige biker kroeg met een stapel lege glazen voor de neus opgericht zijn.

Nee, dit is die rauwe, vieze kant van Rockcity. Dat geluid waar we zo van houden. Deze jongens leerden het vak op de Metal Factory, maar zo klinken komt van binnen. Dit is een band met de overtuiging die hoort bij een geluid wat wars is van trends en hipheid. Dit is godverdomme White Boy Wasted met ‘The Dirty South Special’, uit bij Lighttown Fidelity.

We hoorden ‘m al eerder op de 7″ van de band, maar ‘Double Vision’ is écht een nummer van White Boy Wasted. Ja, het klinkt als de nieuwe Peter Pan Speedrock, maar dat is het niet. Het is rammen en beuken met deze boys, die klinken alsof nuance een vies woord is en het einde van een nummer de finish lijn is.Titels als ‘Love At First Touch’ en ‘The Only Hair Between Your Legs Is Supposed To Be My Beard’ is het even (gemiddeld 2 minuten gokken we), zijn toch even een frisse wind in dit tijdperk van politieke correctheid. Het past prima bij het geluid van White Boy Wasted, lekker lomp en zonder subtekst vlammen.

Continue jakkert de gitaar voort, vol vuur en vuige energie. De titel van de plaat doet volledig recht aan de voortjakkerende sound van de heren, lekker vunzig en vol venijn met pakkende riffjes, waarop je meteen mee kunt knikken. Beetje Motörhead met bijpassend gitaargejank en de schmutz van the Dwarves. Nee, er zit weinig flair en flamboyance aan het drietal. Sid van Kastel brult als een opgefokte zuiderling, terwijl Alex Kooy de snaren tijstert met een ongeremde bak agressie. Zet daar nog de hectiek van drummer Ian van Kastel achter en je hebt het soort rit in een losgeslagen mijnkarretje dat je in tekenfilms ziet.

Peter van Elderen heeft de plaat de juiste sound weten te geven. Straight-up rock’n’roll met branie en ballen. Een uitdaging voor de brave klanken die overheersen, met een geluid dat vooral op het podium thuis hoort. Saillant feitje: Op de albumhoes staat dat de backing vocals afkomstig zijn van niemand minder dan Sander Waterschoot. Dat is mooi, want Sander is fan van het eerste uur. White Boy Wasted vindt het wiel niet opnieuw uit, maar geeft een flinke injectie aan de stad met de substantie die het Rockcity maakt.