Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

Radar Men from the Moon – De Spelende Mens live op het podium

Radar Men from the Moon – De Spelende Mens live op het podium
Maurice van der Heijden

Nadat vorige week London is bezocht om Subversive III: De Spelende Mens te presenteren is het in het weekend van 2 en 3 februari de beurt aan Parijs en Eindhoven. Nadat de apparatuur is ingeladen bij Flipside Artspace (waar de heren een repetitieruimte hebben) start de regenachtige rit naar Parijs. Rond zes uur komen we bij de zaal Supersonic aan. Met een biertje in de hand zien we supportact Le Groupe Obscur soundchecken. Het Franse viertal maakt een aparte mix van noisy dreampop (hallo My Bloody Valentine) en flarden New Wave waarbij de hoge zang van de zangeres het meeste opvalt. Later op de avond trekt de band mimespelers pakjes aan en het theatrale past bij de aparte muziek die de heren en dame maken. Echt veel bijval krijgen ze niet van het publiek. De zaal viert zijn tweejarig bestaan waarvoor de bezoekers gekomen zijn. De DJ draait tussendoor allerlei obscure jaren tachtig hits, al dan niet in het Frans. Dit slaat vanavond beter aan dan de bands.

Tekst: Maurice van der Heijden | Foto’s: Steffie van den Tillart

Boven is intussen het feestje voor speciale gasten en bands goed op gang gekomen. De wijnflessen en biervaten worden leger en leger. Het kaasplankje en stokbrodenbakje ook trouwens. Tijd om de standaarden, synthesizer en andere apparaten met knopjes en stekkertjes op het podium te zetten. Geen drums, bas en gitaar om het nieuwe album te presenteren. De vier RMFTM mannen beginnen aan een set van ruim drie kwartier en gaan de confrontatie met elkaar aan in de vorm van lagen drones, noise, krautrock en lome beats. De gitzwarte sfeer staat haaks op het feestgedruis en slechts een enkeling kan het muzikale experiment waarderen. Daarbij moet vermeldt worden dat de leden vooral geconcentreerd zijn op hun apparatuur waardoor aan interactie met het publiek niet gedaan wordt. Ook is deze opstelling vanzelfsprekend een stuk statischer dan een normaal RMFTM optreden. Wat dat betreft slaagt de nieuwe opzet niet helemaal in Parijs, wellicht komt een combinatie met de oude werkwijze beter uit de verf.

Na de show blijken we de backstage niet meer in te mogen en bier wordt er ook niet meer geschonken. Fijn is dat. Welkom voelen we ons niet meer en rond twee uur laden we de bus in om richting hotel te gaan. Onderweg natuurlijk nog stoppen voor een bierattack om later in het meest sfeerloze hotel van Parijs de avond drinkend af te sluiten.

De volgende morgen na een ontbijtje (uiteraard met baguette!) rijden we terug naar Nederland. Onderweg wordt er Darkthrone, Motorhead, Midnight, Mercyful Fate  en meer gespuis gedraaid. Na een voorspoedige rit komen we bij het Stroomhuisje aan. Ondergetekende piept er tussenuit om terug te keren bij het voorprogramma Whispering Sons. Op de preparty van Psych lab  twee jaar terug kwam dit Belgische Coldwave gezelschap al behoorlijk verrassend uit de verf maar vanavond is het zelfvertrouwen en songmateriaal nog een paar tandjes hoger. Met een duit aan nieuwe nummers (er schijnt een nieuwe plaat te komen!) zijn de mannen en dame op dreef. Zangeres Fenne Kuppens is behoorlijk expressief op het podium en stort haar ziel en zaligheid volledig in haar zang (qua stemgeluid denk aan de vrouwelijke variant van Ian Curtis). Dit is duidelijk geen band die een graantje mee wil pikken van de huidige opleving van het genre maar muzikanten die deze muziek nodig hebben als ultieme uiting van emoties. De laatste singels “Performance” en “White Noise” zijn daar een goed voorbeeld van.

Vrij vlot daarna worden de raderen van de RMFTM machine opgestart. Het is donker in de zaal, de doodshoofddiscobal draait zijn rondjes en projecteert een schaduw op de muur. Een donker muzikaal gevaarte doemt langzaam op en vult het volle Stroomhuisje zodat er geen ontsnappen meer mogelijk is. Vergeleken met een dag eerder is de sound een stuk agressiever en energieker. Het volume mag ook een tandje harder waardoor de noise en beats een stuk frontaler in de hersenpan aankomen. Hoe donker de geluiden ook mogen zijn geleidelijk gaan er mensen dansen en heupwiegen. Kortom de gitzwarte energiebanen stromen met bakken het stroomhuisje in. De band bewijst dus toch dat ze ruim 50 minuten de aandacht pakken door drums en (bas)gitaar weg te laten en enkel maar aan knopjes te draaien. Welke band uit Eindhoven kan dat nazeggen?