Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

Shadowrise – Shadowrise

Shadowrise – Shadowrise
Yme van Galen

Review Overview

Score
7
7

Groots

Shadowrise presenteert niveau met genoeg aanstekelijkheid

Het zelfgetitelde album van Shadowrise is opvolger van de ‘Escape from the Shadow Island’ EP. De symfonische powermetal band pakt uit met twaalf nummers welke op zichzelf veel richtingen inslaan. Shadowrise maakt zo met dezelfde bouwstenen iedere keer een iets ander huis. Ze lijken in ieder geval een hoger niveau duidelijk te willen maken. En wat hoort er bij een degelijk full-length album? Juist, een intro om het geheel in te leiden.

Wat meteen opvalt wanneer ‘Lost in Time’ na de intro soepel binnenrolt, is de sound die veel verschilt met die van de EP. Zo zijn de drums tot bijna tegen je gezicht aan in de mix gezet en mist de rythm gitaar body. Toch klinkt het in zijn totaliteit groots en zijn met name de vocalen er mixtechnisch aanzienlijk op vooruit gegaan.

Shadowrise presenteert hun sterke samenspel door de composities heen, een goed voorbeeld hiervan is ‘Cryptkeeper’. Deze komt binnen met energie en een beat waar een stevige windmill niet zou misstaan. De band laat merken een gedetailleerd schilderij te kunnen maken, maar weet bij deze precies wanneer er simpele, effen blauwe lucht mag komen.

Wanneer de authentieke powermetal stukken aan bod komen is het ook altijd lekker. In geval van ‘To Live and Die For’ is het gehele nummer sterk doordrenkt met de stijl, en dat is ongeloofelijk catchy. De melodie dringt door en de vocalen laten hier voor het eerst zien hoe goed ze op elkaar zijn afgesteld.

Jack Streat zet bij het zelfgetitelde album qua zang een sterkere techniek en sound neer dan op de EP,  deze kan ook een stukje lager zoals duidelijk te horen is op ‘Evil Conductor’. Ook zijn de harmonische bijeenkomsten van de stemmen van Laura Guldemond en Jack noemenswaardig die, in tegenstelling tot de EP, ook wel eens clean gaan.

De utopische melodiëen gecombineerd met veel complexiteit resulteert in dat over-de-top gevoel wat je wil hebben bij symfonische- of powermetal. Toch is dit niet altijd pakkend, Shadowrise stapt bijvoorbeeld af van het climaxmatige gebruik van blastbeats en laat deze op minder spannende momenten vallen. Hierdoor beginnen ze nog wel eens te vervelen. Een nummer als ‘Echoes’ daarentegen laat dan weer goed horen hoe gevarieerd de band kan zijn binnen hun genre. Het is subtiel, slepend en de akoestische opbouw van ‘Echoes’ maar ook ‘Power of the Moonlight’ neemt de luisteraar onopvallend mee over een stukje folkloristisch terrein.

De band leunt verder wel erg veel op backingtracks, wat natuurlijk helemaal bij het genre hoort. Maar toch benoem ik graag dat een analoog geluid niet zou misstaan. Een compleet orkest zou Shadowrise volledig tot bloei brengen, de groep zit ook op een niveau waarbij dat niet ondenkbaar is.

Kwaliteit, complexiteit en vakkundigheid worden op een stevig presenteerblad aangereikt, maar toch weten de twaalf nummers me in zijn geheel niet altijd te pakken. De melodieën zijn bijvoorbeeld in overvloed aanwezig maar springen er op weinig momenten zo sterk bovenuit zoals bij ‘To Live and Die For’. Met een rythm gitaar met wat meer body zouden deze melodieën beter kunnen ankeren om dan beter tot zijn recht te komen, maar misschien zijn dat maar details. Er valt namelijk niet te ontkomen aan het niveau van de band, wat veel aanstekelijke composities oplevert met genoeg harde stukken om flink op los te gaan.  Al met al presenteert Shadowrise een groots album met veel creativiteit en een sterke skillset.