Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

Helmet laat Dynamo nog harder zweten

Helmet laat Dynamo nog harder zweten
Des
  • On 1 augustus 2018

Al bijna 30 jaar staat gitaarheld Page Hamilton aan het roer van Helmet, de originele ‘thinking man’s metal band’ – nooit heel bekend geworden, maar wel tot op de dag van vandaag door velen als belangrijke inspirator genoemd. Ditmaal had Dynamo de enige Nederlands show tijdens de Europese tour te pakken, en dat ging ongeveer zo:

Tekst: Des | Foto’s: Paul Verhagen

Hoewel de band meer dan voldoende materiaal heeft om de hele avond vol te spelen, staan ze er natuurlijk niet alleen voor. De zaal is nog wat aan de lege kant als ¡Pendejo! zich toont – maar goed, op een maandagavond én midden in de vakantieperiode, dus heel vol wordt de zaal deze avond helaas ook niet. Het viertal stoort zich er gelukkig echter niet aan. Hoewel de band er een is van eigen bodem, is de voertaal Spaans, op de paar korte stukjes tussen de nummers door. En dat zijn er niet veel, want ¡Pendejo! wil vooral doorknallen. De gruizige, smerige muziek zweeft ergens rondom stoner en leent zich daar perfect voor: het heeft ballen, het heeft drive, het is ongenadig. Frontman El Pastuso weet niet alleen een dijk van een strot open te trekken, maar speelt daarnaast ook nog een behoorlijk stukje trompet, wat perfect samengaat met de Spaanstalige teksten. Ook gebruikt hij met enige regelmaat de microfoon van de trompet om doorheen te brullen, wat een extra kleur en hele dikke echo meegeeft aan de stem, en het totaal alleen nog maar dwingender laat klinken.

De overige bandleden vormen samen een door en door geoliede groovemachine. De nummers lopen hierdoor als een trein, alles past keurig in elkaar, en omdat er maar weinig rust tussenin gelaten wordt, wordt het bezwerende effect nog sterker. Mogelijk het enige puntje van kritiek is dat de variatie wat beperkt is; er zitten zeker wat verrassingen en variaties in de songs zelf, maar zo tegen het einde van de set worden ze steeds moeilijker van elkaar te onderscheiden. Het aantal verschillende snelheden waarin de nummers zich voltrekken lijkt begrensd en veel wordt in dezelfde toonsoort gespeeld. Het geluid draagt daar helaas ook niet aan bij, het is een beetje modderig en soms is het moeilijk de gitaar en bas duidelijk te horen. Dat maakt het totaalplaatje niet veel minder indrukwekkend gelukkig, en de band een aanrader om tenminste één keer live gezien te hebben als stonerrock ook maar een klein beetje in je straatje past.

Als Helmet aan de beurt is, staat de zaal gelukkig al wat voller – hoewel helaas niet zo vol als de laatste keer, bij de 20e verjaardag van album Betty, in de kleine zaal van de Effenaar. Dit blijkt later de echte fans – en de zwaardere drinkers – wel voldoende ruimte te geven om goed uit hun dak te gaan, wat voor een optredend gezelschap minstens zo leuk is om naar te kijken. Na een aanzienlijke serie bezettingswisselingen is zanger/lead-gitarist Hamilton al lang en breed het nog enige overgebleven oorspronkelijke lid, en duidelijk het pronkstuk van de band. De overige leden houden zich braaf op de achtergrond, de machine die hun frontman in staat stelt zijn ding te doen, zelfs tot na afloop van de show aan toe.

Een korte blik op de setlijst die op het podium geplakt zit, vertelt ons dat ons een greep uit de volledige Helmet timeline te wachten staat, waarbij het over het algemeen niet de voordehandliggende titels zijn die de revue passeren. Hoewel de formule van de muziek nauwelijks is aangepast, is de sound van de albums duidelijk geëvolueerd door de jaren heen, en de nadruk is minder op de scherpe kantjes komen te liggen en meer op melodisch bombardement. Live is dat onderscheid veel minder nadrukkelijk aanwezig en wisselen de verschillende grooves elkaar prima af.

En het is die formule die de muziek zo aan doet slaan: strakke, afgepaste en soms moeilijk getimede riffs afgewisseld met muren van ongebruikelijke melodische akkoorden; cleane zang tegenover rauw, stuurs gebrul; allemaal afgemaakt met totaal onnavolgbare, atonale gitaarsolo’s. Vervolgens ook nog eens moeilijk te verenigen met de persoonlijke kwaliteiten van de frontman, die totale zen uitstraalt, rustig wat met zijn publiek praat, bandshirts probeert te spotten, uiteindelijk tijdens het toegift zelfs om verzoekjes vraagt. Het geheel is de belichaming van onverenigbaarheid in een hapklaar jasje.

Een added bonus: als het tijd is om Betty-opener Wilma’s Rainbow in te zetten, maakt gitarist Dan Beeman plaats voor ‘een goede vriend uit Nijmegen’. Nog kaler en een paar kilo’tjes zwaarder dan op de meeste beelden die van hem in omloop zijn, laat de herkenning net even op zich wachten. Het blijkt niemand minder dan Chris Haskett, gitarist van Rollins Band tijdens hun hoogtijdagen. Helaas blijft zijn bijdrage maar bij één nummer, maar daarin krijgt hij dan ook alle ruimte om los te gaan, waarbij zelfs een deel van de solo’s op zijn bord beland.

De geplande set vliegt voorbij, en na toch nog even in spanning gehouden te worden, komt de band terug op voor het set toegift. Natuurlijk mag Unsung hier niet aan ontbreken, maar zoals gezegd krijgt ook het publiek de kans om een duit in het zakje te doen wat betreft de invulling. Het hardst wordt geroepen om Born Annoying, de allereerste single, en even lijkt Hamilton hierin mee te gaan. Helaas: “…but I’m not mad at that girl anymore”. Alles bij elkaar is het een mooie mix van oud en nieuw werk, en een Helmet show zoals die hoort te zijn: gedreven, krachtig, en paradoxaal genoeg opzwepend en ontspannen tegelijk. En als uiteindelijk de titeltrack van het album Meantime wordt ingezet, voel je de finish aankomen. Nog een keer los. Nog een keer meebrullen. En volgende keer gewoon weer.