Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

Sophie Straat serveert vrolijk feminisme met flair in Stroomhuis

Sophie Straat serveert vrolijk feminisme met flair in Stroomhuis
Theo Miggelbrink

Tijdens Hit The City stond Sophie Straat al in een uitpuilend Stroomhuisje. En dat smaakte naar meer. Die avond werd het Stroomhuisje gelijk tot haar favoriete zaal gebombardeerd. Als chauvinistische Amsterdammer zal ze het Theo Maassen niet gauw nazeggen, dat het beste aan Amsterdam de eerste trein naar Eindhoven is. Maar als het is om hier te spelen zal ze niet gauw nee zeggen.

Vanavond wordt ze voorafgegaan door Max Hell, kleine gruizige gitaarmannen met dikke wollen mutsen en baggy clothes en een lange bassise en galajurk. Qua uitstraling hebben de heren en vrouw wel wat weg van de helaas ter ziele Eindhovense indierocksensatie The Sugarettes. Maar muzikaal klinken ze meer als de jaren tachtig Paisley Park-bands. Maar wel een “Paisley Park-band” met een voorliefde voor opmerkelijke covers zoals Ramses Shaffy’s “Zing, Vecht, Huil, Bid, Lach, Werk & Bewonder”. En daar sluiten ze dan ook mee af.

Maar het wachten is natuurlijk op de dame die het aloude smartlap-genre geherdefinieerd heeft. Sophie Straat. En zij laat er geen misverstand over bestaan die en trapt af met “De Smartlap Is Niet Dood”. Overigens kunnen haar liedjes over gentrificatie moeiteloos langs de feministische meetlat zoals “Vrijheid, Gelijkheid en Zusterschap” een pure popsong (soms wordt er van het smartlap idioom afgeweken) die zich qua aanstekelijkheid moeiteloos kan meten met Astroid Galaxy Tour’s “Heart Attack”.

En eigenlijk is deze song maatgevend voor de hele set. Want of Sophie nu een onvervalste smartlap zingt zoals in “De Pijp” Of “Groen Amsterdam” leentje buur speelt bij Fleetwood Mac, zoals in “Wat Is Het Kut Om Agent Te Zijn” of een onverwachte Klezmer-song inzet, zoals “Hey Yvonne”, je kunt eigenlijk nooit stil blijven staan of niet meezingen.

Het is aanstekelijkheid troef. En als je dan nog uitsmijters hebt als ska-song een verkiezingstrijdlied “Tweede Kamer” — waarbij ondergetekende nog bijna de zaal uitgezet werd door Sophie omdat hij als enige in het publiek toe durfde te geven  dat hij niet op een vrouw gestemd had — en het van Hazes bekende “Ik Meen ’t”, dan is het feest compleet.

En tussen mij en Sophie is het uiteindelijk ook nog goed gekomen. “Je moet ’t salluf wajten”, zie later bij de merch stand toen ik probeerde uit te leggen waarom ik op een man gestemd had. Eigenlijk zijn ze best lief die feministen…