Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

Ankerstudio viert 10 jarig jubileum met uitbundig Ankerfest

Ankerstudio viert 10 jarig jubileum met uitbundig Ankerfest
Theo Miggelbrink

Sectie-C is een fijne plek. Ingeklemd tussen een jaren zeventig woonwijk en de spoorlijn richting Venlo. Wellicht de plek die Strijp-S ooit pretendeerde te zijn voordat die wijk helemaal volgebouwd werd met hoge woontorens en de bewoners van het eerste uur hun lofts in de Anton en Gerard massaal verlieten. Hier aan deze “rafelrand” van de stad kunnen creatieven nog lekker hun gang gaan. Ankerfest, het feestje ter ere van het tien jarig bestaan van de Anker Studio, straalt dat in alles uit. De relaxte ontvangst, de t-shirts die speciaal voor het festival gedrukt zijn, de vele lekker speciaalbieren die je bij de buitenbar kunt krijgen en de “zwevende” Speedfest Daf onder het plafond van de Ankerstage, de plek ademt “rock’n’roll”.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s Jamie Deckert

Ankerfest heeft twee podia de Anker Stage en de Ost Stage waar vandaag alleen bands zullen spelen die ook daadwerkelijk in de studio repeteren. Met een enkele uitzondering namelijk Baklawai. Een band die wij helaas gemist hebben omdat pizza’s van Bored & Alive frontman Joost overheerlijk waren maar de rij daardoor ook iets langer dan verwacht. En met tien sets van “slechts” een halfuur moet je dan soms pijnlijke keuzes maken.

Anker

Vandaag trappen we in ieder geval af met Anker. Of de band zich naar de gelijknamige studio vernoemd heeft of andersom is ons niet helemaal duidelijk. Wat wel duidelijk is is dat bandleden Erik, Wannes en Daan zich actief met de organisatie van dit feest bemoeid hebben zoals Daan kortgeleden aan ERC-opperhoofd Reno vertelde.

De heren maken Nederlandstalige stonerrock met illustere songtitels als ‘Ronny van Rooij’, ‘Nederland’ of ‘Mathildelaan’ en laten zo horen dat ze niet alleen heel erg in de lokale scene geworteld zijn, maar ook tekstueel onontgonnen paden bewandelen. Fijne show!

Maar omdat alle optredens precies 30 minuten klokken (pas tegen het einde van de dag loopt dit schema een beetje uit) spoeden wij ons alweer naar de Ost Stage, die om de weergoden niet al teveel te tarten naar binnen verplaatst is. Hier geeft ‘Bored & Alive’ klokslag half zes acte de présence. En frontman Joost heeft zijn bakkersshort al omgeknoopt. Want gelijk na afloop zal hij de pizza-ovens opstoken om hongerige festivalgangers (waaronder ondergetekende van overheerlijke pizza’s te voorzien). Aan de set doet het weinig af, die klinkt lekker broeierig alsof de geest van Tony Joe White himself in de heren gevaren is. Maar wanneer de laatst noten van ‘Bored And Alive’ (de song niet de band) geklonken hebben is het alweer rennen geblazen. Voor Joost naar zijn reeds voorverwarmde ovens en voor ons naar de Anker Stage.

Op de Anker Stage is Yakoeza, een female fronted metalband uit Hellmond, al begonnen als wij arriveren. Frontdame Linn. Een roze-gekapte stuiterbal met latexbroek en fluorescerend witte gympen serveert haar grunts met zoveel energie dat de band niet eens op standje elf hoeft te spelen om indruk te maken. Ze oogt een beetje  als de metal-versie van “Sporty Spice” of als een stripfiguur. En met songtitels als ‘*F#$%^ Barbie!!!’, zou ze dat zomaar eens kunnen zijn. Uw recensent komt zulk soort taalgebruik namelijk alleen tegen in de tekstbalonnetjes van de comics die hij leest. Maar “no offence”, lekker energiek is het allemaal wel.

Na dat wij de inwendige mens versterkt hebben (waardoor we zoals gezegd Baklawai misten) schuiven we weer aan bij Iskaa & The Red Cars op de Ost Stage. Frontvrouw Mariska maakte grosso modo tussen 2005 en 2012, de lokale podia onveilig met bands als Foam, The Sugarettes en Nikoo, bands die bewezen dat de Eindhovense muziekscene niet “slechts” het domein is van stonerrockers, speedrockers en snoeiharde techno. En bovendien bands waarmee ze kortstondig het aan Joy Division-gerelateerde ULTRA-genre weer nieuw leven inblies. Vooral met The Sugarettes bewees ze liedjes te kunnen spelen die zo uit de pen van een bonafide popster als Carly Rea Jepsen hadden kunnen vloeien. Zo “suikerzoet” waren sommige songs. Maar dan wél gedrenkt in fuzz-gitaren én met songs over pornosterren en historische bommenwerpers.

Maar genoeg over haar illustere verleden nu. Want na een lange afwezigheid bestaat de set nu vooral uit recenter werk als ‘Boy’, ‘Gimmie Love’, ‘Eyes’ ‘On A Leash’ en ‘Sweat’ (allen te beluisteren als demoversie op bandcamp) de nieuwe sound is duidelijk meer indierock-georienteerd dan bij The Sugarettes, hoewel de songs dan wel weer teruggrijpen op de sound van Foam waarvan drie van de vier leden nu ook weer meespelen in de huidige bezetting van Iskaa & The Red Cars (aangevuld met meesterbrouwer Rob Bours op gitaar). Fijn Mariska en haar mannen weer eens live te zien.

Bij The Risque krijgt uw recensent automatisch Interpol associaties. Maar de band klinkt hoekiger. Meer “rockcity” zeg maar. Het in ieder geval een lekkere set. Waarbij de heren er toch nog een song of negen weten uit te persen met o.a. illustere titels als ‘You ve Been Cut’, ‘For The Kids’, ‘Homesick’, ‘Kamikaze’ en slotsong ‘What’s That Smell’

Maar het wachten was blijkbaar op de grote namen. Want bij Candybar Planet heeft uw recensent pas voor het eerst écht het idee dat het bordje “uitverkocht” vandaag terecht op de deur hangt. En da’s best jammer als je bedenkt dat al het voorgaande ook al erg fijn klonk. Candybar Planet speelt zoals als verwacht een lekkere set die tijdens ‘King Candy’ en ‘Murky Water’ geplaagd wordt door technische problemen. Omdat de microfoons uitvallen. Maar gelukkig voor de heren hebben de geluidsmannen de boel bij het afsluitende ‘Dirt Track’ weer op de rit.

Hoe een uitverkocht Festival eruit ziet wordt pas echt duidelijk als TankZilla aantreedt op de Ankerstage (die toch net iets kleiner oogt dan de Ost Stage). Mensen hangen nog net niet in de gordijnen. Maar je hoeft maar een schoenlepel tussen het aanwezige publiek te zetten of er floept iemand tussen uit. Méér dan terecht. Want het spelplezier van de heren spat (soms letterlijk) van het podium, daarbij spreekt de grijns op het gezicht van Peter van Elderen boekdelen. De formule van de het “zijproject” van de Peter Pan Speedrock-frontman en de Wolfskop-drummer is bekend. De songtitels klinken al net zo robuust als het gitaarspel van Peter van Elderen of het drumwerk van Marcin Hurkmans, want wat dacht u van titels ‘Lucifer’, ‘Wolfspack’, ‘Hard Way’ of het afsluitende ‘Wrong Place’. Robuust of niet, met zoveel spelplezier kunnen routiniers als Peter en Marcin nog makkelijk een kwart eeuw vooruit.

De punks van The Establishment zijn bij het afsluitende kwartet toch een beetje de vreemde eend in de bijt. Aangezien “bekendere namen” als Candybar Planet, TankZilla of het afsluitende ¡Pendejo! beduidend meer publiek trekken. Aan het enthousiasme van frontman Ken Jeurissen ligt dat in ieder geval niet. Die stuitert vrolijk een half uur lang over het podium. als de kabouters uit de Mazda MX-3 V6 commercial uit de jaren negentig. Maar met een song als het afsluitende ‘Running On Empty’ laten ze horen dat bij hem de energie ook een keer opraakt.

¡Pendejo! mag vanavond he  feestje uitblazen op de Anker Stage. Tenminste qua bands, want daarna mag DJ Nebur nog tot 01:00 uur plaatjes draaien. Maar eerst is het de beurt aan de mannen van ¡Pendejo! die met hun unieke Spaanstalige mix van “stoner” en “koper” een eigen niche hebben  het stonerrock-genre. Een beetje zoals de Oostknollendamse fanfarepunkers van De Kift dat hebben binnen de punkscene. Maar daar waar bij De Kift alles aan hun muziek lijkt te  piepen en kraken, wordt de groove bij de mannen van ¡Pendejo! nooit uit het oog verloren. Het levert een lekker heavy set op met fijne songs als ‘Bulla’, ‘La Vagancia’ Iron Maiden-cover ‘Wrathchild’ en het afsluitende ‘Don Gernán’. Koper is altijd fijn op een feestje. Daarom is ¡Pendejo! dè perfecte keuze om dit tien jarig jubileum af te sluiten.

De DJ wachten we echter meer af. Na een afsluiten biertje met voormalig Hijos de Mayo bassist Ronald van den Bragt (iemand die in een vorig leven hier ook beslist een oefenruimte zou kunnen hebben gehad) keren wij huiswaarts. Maar het was een fijn feestje! Dat hebben ze zelf ook doorgehad, want op Instagram kondigden de mannen achter Ankerfest een nieuwe editie voor volgend jaar aan!