Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

‘Zacht’ Samael viert 25 jaar ‘Passage’ in Effenaar

‘Zacht’ Samael viert 25 jaar ‘Passage’ in Effenaar
Guido Segers

Het is zondagavond en er staat een mooie black metal package in de Effenaar. Volle bak valt het niet te noemen, maar de ‘andere band uit Zwitserland’ is er ook een voor de fijnproevers, zeker de periode die we deze avond vieren met een integrale vertolking van ‘Passage’, een album waar de web-based-trve-kids soms nog boos om wakker worden. We zijn erbij om eens te ervaren hoe dat pronkstuk van Samael 25 jaar na release ongeveer moet klinken.

Foto’s Paul Verhagen | Tekst Guido Segers

Maar alvorens we ons onderdompelen in een stukje black metal geschiedenis, worden we getrakteerd op de band Diabolical. Een band die ook al een kwart eeuw timmert aan een weg die richting een geluid gaat wat af en toe klinkt als Behemoth op z’n meest recht-door-zee black/death, en andere keren als een ongepeperde versie van The Ocean. Bij vlagen is de band de bak geweld die je wil dat ze zijn, maar dan zitten er vaak matig uitgevoerde cleane passages in en het wil gewoon niet echt voorbij de ‘cheesy’ vibe komen. Het is een beetje te eclectisch, en komt dus niet al te best uit de verf. Het voelt ook een beetje alsof afsluiter ‘We Are Diabolical’ van het in 2019 uitgebrachte ‘Eclipse’ misschien vooraan in de set had gemoeten. Het is toch gek om na 45 min pas te vertellen wie je bent. Maar allez, het is wel een bak geluid die je lekker over je heen kan laten komen, en het komende 1,5 uur laat horen hoe fijn het eigenlijk is als er drums bij zitten tijdens een live show.

Het podium wordt helemaal leeg gehaald en dat bedoel ik niet als in ‘er worden wat banners weggehaald’. Geen versterkers, geen pedalen, geen speakerkasten, en bovendien dus geen drumstel. Samael is een band die dingen altijd anders heeft gedaan. De wortels zitten in de black metal en post-Celtic Frost zijn de broers Michael ‘Vorph’ Locher en Alexandre ‘Xytras’ Locher (inmiddels, Xy) toch het gezicht van de Zwitserse extreme metal scene. Het is dan ook gemakkelijk om te zeggen dat Samael, net als tal van andere bands, rond 1996 het over een andere boeg gooide. Toch waren keyboards al ver voor ‘Passage’ vast onderdeel van het geluid. Het vertrek van drummer keboardspeler Rodolphe zorgde ervoor dat Xy percussie en synths ging combineren (een drumcomputer dus). Het zal de zeitgeist zijn geweest, maar het met industrial en gothic elementen doorspekte geluid op ‘Passage’ sloeg aan op dat moment (misschien wel een beetje in navolging van de Peaceville 3) en lanceerde de band tot grotere hoogten, maar sloot ook het boek van het black metal verleden.

Dat was een veel langer stuk dan nodig, maar het is goed om te begrijpen waarom er een band het podium opkomt die over doffe, geprogrammeerde drums los staat te gaan. Die gitaren komen ook nooit helemaal lekker naar voren, want het gebrek aan die speakersets zorgt voor een gat in je beleven. Je wil geraakt worden door die muziek, met je neus in het stormende geweld van gitaren en drums die uit de speakers blazen, maar dat is er dus allemaal niet. Maakt dat de band minder vet om in actie te zien? Zeker niet, want frontman Vorph is ijzersterk met zijn vurige zang en sterke mimiek (hoewel het weinig spontaan voelt, maar dat neemt de kracht van het grootste gebaar niet weg). Songs als ‘My Saviour’ of ‘Born Under Saturn’ hebben een bombastisch karakter, wat past bij de uitstraling van de band. Andere songs van de plaat zijn wat lijziger, maar alles wordt vertolkt met passie. Toch klinkt het alsof de muziek verder weg van je is, alsof deze niet compleet is en de energie op het podium z’n weg niet uit de speakers weet te vinden.

In een rap tempo wordt de plaat afgehandeld. Niet teveel praatjes tussendoor om het geheel vast te houden en dat werkt, het voelt alsof we aan een slot komen na een kleine 45 minuten, maar natuurlijk komt de band terug voor een encore en daarmee een bloemlezing uit ander werk. Het lijkt erop dat ook de geluidstafel inmiddels beter raad weet met de ‘zachte metal’ van Samael, want de songs klinken een stuk krachtiger nu. Xy staat, eigenlijk vanaf het begin van de show, wild te springen achter zijn keyboard en drumcomputer. Zo nu en dan pakt hij de stokken vast en ramt hij op de drums die er staan (het is een beperkt setje) en meteen begint een nummer te ademen en tot leven te komen. Veel later werk, maar ook ‘Sons of Earth’ en het fantastische ‘Baphomet’s Throne’ van ‘Ceremony of Opposites’ (toch wel de favoriete plaat van ondergetekende). We sluiten af met ‘Black Supremacy’ en ondanks dat we misschien het gevoel hebben dat er iets mist in dat live geluid, staat er een band op het podium die je alle kanten van de zaal laat zien. Een band die een eigen stem gevonden heeft en daar aan trouw is. Dat maakt Samael dan ook zo’n awesome band, ook buiten hun niche van industrial black metal.