Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

One Step Closer klapt erop in de hardcorekelder

One Step Closer klapt erop in de hardcorekelder
Guido Segers

Overal om je heen zie je waterflesjes in de kelder van Dynamo. Dan weet je hoe laat het is, althans figuurlijk. Als je echt wilt weten hoe laat het is kan je beter een horloge kopen. Vanavond straight edge hardcore in de basement als vanouds met niemand minder dan One Step Closer, Magnitude en van eigen bodem Swell!

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Gerrit Smalbrugge

Er is iets aan die kelder van Dynamo. Ja, heel persoonlijk voelt ‘ie niet, maar er hebben hier toch al veel vette hardcore en punk shows plaatsgevonden en die herinneringen (en de geur?) zit in de muren. De dag ervoor vond het Revolution Calling festival nog plaats in het Klokgebouw, en een select aantal bezoekers heeft zich nu ook naar Dynamo bewogen. Het zijn er niet veel, de hardcore weekenden in Eindhoven.

Swell houdt het simpel. Recht-voor-z’n-raap hardcore met midpaced aggressie en een kekke tuinbroek voor de frontman. Je zou denken, wat heeft zo’n tuinbroek ermee te maken, maar dat is een goed aanknopingspunt voor het soort working people geluid van de band. Geen technische poespas of spierballengerol, maar solide, stompende songs. Het is een verfrissend om gewoon om je oren gemept te worden met rauwe aggressie. De groove komt niet helemaal tot z’n recht (en de vocalen zijn op cleane stukken ook soms wat ‘off’). Je kan ze niet allemaal winnen, maar Swell jakkert lekker door hun set heen. Goede start van de avond met de Tilburgers die sowieso voor een vollere zaal eindigen dan ze begonnen.

De crowd participatie komt al goed op gang bij Swell, maar komt echt van de grond bij Magnitude. Deze straight-edgers uit North Carolina houden er dus wel van om de tent af te breken. Het geluid is zwaarder, meer met een heavy ritmesectie en een dikke groove eronder. Beetje metallic smaakje ook wel, bijt aardig na. Uiteraard ook met een pleidooi over harcore waarden, want zo hoort het. Lekkere tempowisselingen en een goede energie, maar af en toe is een zanger uit het publiek (die microfoon wordt flink rondgegooid) beter te verstaan en dat is altijd een beetje gek. Het mooie aan hardcore bands is hoe ze maximaal geven in minimale tijd, en Magnitude maakt dat waar en mag mischien wel de knaller van de avond heten. De energie bereikt een piek die One Step Closer niet weet te herpakken. Serieus, Duracel, waarom die konijnen en niet een stel hardcore kids als illustratief voor batterijpower?

One Step Closer en Magnitude delen een aantal leden, wat natuurlijk grappig is om te zien, maar ook het toeren haaalbaarder maakt. Kost genoeg natuurlijk. Opvallend is Magnitude-gitarist Ryan Savitski en nu zanger in One Step Closer. Zingt hij nou expres de hele tijd langs de microfoon af? Bij vlagen verdwijnt de zang vroeg in de set (wat is vroeg op 30 minuten), maar later weet hij de juiste methode van raar microfoongebruik te pakken zonder zangverlies. One Step Closer voelt meer als een emotionele ontlading, met warse tempowisselingen en hoekige bewegingen. Er is ook nadrukkelijk minder beweging voor het podium en een enkele moshpit-karate-cavia kijkt wat beduusd om zich heen. Savitski is het bandlid dat die interactie met het publiek zoekt, en in ieder geval door zijn vertrokken kop het meest expressief genoemd mag worden. One Step Closer is sterk, maar het voelt wat vreemd, alsof die connectie nooit gemaakt wordt. Toch sluiten we af met een aantal bangers en de high-kicks en windmills vliegen nog kortstondig door de zaal. Nog 5 dagen en dan is het weer weekend!