Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 28 maart 2024

Scroll to top

Top

Griekse gezelligheid op Club Void met Villagers of Ioannina City

Griekse gezelligheid op Club Void met Villagers of Ioannina City
Guido Segers

De Club Void avonden trekken een trouw publiek, maar zeker op een maandagavond niet noodzakelijk volle zalen. En wellicht was dat ook zo geweest op deze maandag, ware het niet zo dat Villagers of Ioannina City de Effenaar bezocht met een enorme club Griekse fans. Het maakte van een druilerige avond een Grieks dorpsfeest.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Paul Verhagen

Maar zover is het nog niet. Local young guns Alabaster mogen eerst aantreden. Het drietal viel eerder in op een Club Void avond en maakte toen meteen indruk, vooral op onze fotograaf Paul (en laten we wel wezen, die heeft al veel bandjes vastgelegd en hoort dus genoeg). Ik ben geen geoloog, maar Alabaster is in ieder geval keiharde materie blijkt al snel. Brute stonerrock met een stevige zweem hardcorepunk (hoewel het een gebrekkige vergelijkingis, denk ik ergens aan een High on Fire meets latere Black Flag). Alabaster heeft iets ontembaars, zo’n band die eigenlijk het hokje kapot slaat als je ze erin probeert te stoppen).

Live is het een beest op het podium, met een wisseling van vocalen, een enorme energie en drumpartijen die je voelt in de holte van je borstkas. Ook lekker op de rand van het podium met z’n drietjes, in your face. Je mag je wel afvragen of dat volume op standje 12 (ja, zo hard) op een gegeven moment niet belemmerend wordt. Het is lastig om de muziek echt te volgen boven het klapperende geluid van je kaken uit met deze geluidsstoomwals.

Villagers of Ioannina City is een rare bandnaam en een vreemde eend in de bijt als het ware. Eigenlijk niet zozeer een ‘heavy’ band, alsmeer een folkrock groep die toevallig in het psych/stoner spectrum valt door hun uitgestrekte, soms wat lijzige songstructuren. Dat maakt het ook wat pittiger om erin te komen, want de volksmuziek uit de Epirus regio is een acquired taste. De zang van Alex Karametis lijkt in eerste instantie de lead te pakken, maar al snel wordt duidelijk dat de solist en centrale figuur in de songs Konstntis Pistiolis is ide op klarinet en kavel de lead pakt. Er zit een soort dramatiek in het geluid, maar dat vloeit ook heel erg in elkaar over in een geheel van polyfone verwevendheid. Nu zijn die instrumenten niet altijd goed te horen, en verlies je in een live setting iets, maar als halverwege de show ineens rechtsvoor een speaker aanplopt komt er wat meer binnen. Er lijkt soms weinig te gebeuren in de muziek, maar in de zaal is de vibe toch echt anders.

De band deed namelijk alle grote Griekse festivals al aan en wist dus de harten van de Grieken te veroveren. Vandaar dat de zaal volstaat met gepassioneerde fans, die luidt joelen en meezingen. Al snel wordt er ook gecrowdsurft, wat toch voor een Club Void avond bijzonder mag heten. Er lijkt dus een contrast te bestaan in de beleving van deze muziek, want ondanks het gepassioneerde spel van Pistiolis en bassist Akis Zois, blijft het geheel redelijk tranquilo. Althans, dat lijkt, want het publiek en de band bouwen langzaam op naar een soort climax, zoals dat met de (pardon the cultural cliché) Sirtaki gebeurt. We krijgen zelfs tegen het slot, waar we populaire songs in eigen taal krijgen (de band is al lang naar Grieks geswitched gezien de opkomst in de tussen-de-nummers-door-banter), een Kalamatianós dans van twee cirkels, waar de één binnen de ander danst. Ongehoord voor het soort avonden, waar normaal gestaard en ritmisch geknikt wordt. En zo wordt het op een druilerige maandag toch Grieks gezellig in de kleine zaal van de Effenaar.