Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 28 maart 2024

Scroll to top

Top

FLTH – Philosophy of the Decadence

FLTH –  Philosophy of the Decadence
Guido Segers

Review Overview

Score
7.5
7.5

Intrigerend

Veelbelovend zwartgallig audiogeweld

Plots weer een Eindhovense black metal release en FLTH is sowieso grof geschut voor het gehoor. Drie tracks van een onbekende entiteit, maar met een heel nice stukje artwork en een geluid waar je U (in hoofdletter) tegen zegt. Nou, daar willen we natuurlijk wel even aandacht aan besteden.

De eerste track begint meteen lekker met een flinke opbouw van lijzige gitaarlijnen, die ontvouwen in een bombastische opening. Het heeft wel wat Behemoth-iaans in z’n grandeur en gelaagdheid, maar neigt inderdaad weer wat meer naar de gitzwarte kant daarvan. Geen warrige lo-fi shit, FLTH klinkt strak en gecontroleerd, maar houdt ook van een hele hoop tempowisselingen en hoogspanning op elk moment. ‘Behind the Destroyer is the Creator’ heeft ook van die heerlijke tremolo lijntjes, waar af en toe wel een rare wiebel in zit (ergens na 3 min 30 seconden trekt ‘ie ineens op als een electrische brommer die te zwaarbeladen is).

Op ‘Crushing the Hearts of Morale’ horen we weer dat huwelijk tussen brute black metal woede en melancholia, waar een band als het verguisde Mgla zo in uitblinkt. De blast beats vliegen je om de oren op dit wederom heftige stuk, waar de zang toch echt het vreemde minpuntje is. Die klinkt namelijk alsof ‘ie met Varg’s ‘My First Sony’ apparatuur is opgenomen, zo necro (om de term er maar in te gooien). Het werkt wel, maar valt op.

Dat grimmige zanggeluid werkt vervolgens uitstekend op ‘Weight of Gold Trembling’, wat er net wat harder inklapt met vrij statisch doorstampend ritme. De gitaren klinken hier ook wat gek, alsof het onder een filter zit waardoor het wat tinniger klinkt, dat typische geluid wat zo hoort bij black metal. Het duurt 3 minuten voor het echt helse kreten worden en de muzie, en daarmee deze EP of demo (zoals gezegd, weinig info beschikbaar) zijn crescendo bereikt. Je krijgt een beetje die DSBM vibe op deze plaat, een mineur geluid met veel emotieve lading, de wanhopige kreten. Benieuwd naar wat nog meer gaat komen.