Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 28 maart 2024

Scroll to top

Top

Into the Void laat de Effenaar ouderwets grooven

Into the Void laat de Effenaar ouderwets grooven
Maurice van der Heijden

Omdat de originele recensent verhinderd is stapt ondergetekende in de laatste minuten voor vertrek op het ruimteschip “Into the Void”. Er zijn al een tijdje avonden onder deze noemer in de Effenaar maar vanavond de festival editie in twee zalen. Van de affiches in de stad wist ik natuurlijk al tijden dat Witchcraft en Orange Goblin present zijn. Net voor het inchecken zie ik dat er uiteraard originele heavy stoner/doom op het affiche staat van o.a. Alunah,Deville of de afsluiter in de kleine zaal: The Spirit Caravan. Ter afwisseling is er ook ingezet op de progressieve kant met het Belgische Psychonaut en Stake maar ook het Noorse Kal-El. En dan hebben we natuurlijk ook de Darkwave van SKEMER.

Tekst: Maurice van der Heijden (en Reno van der Looij) | Foto’s Justina Lukosiute

De hamvraag is natuurlijk of de publiekstrekkers het volk weten te trekken. Orange Goblin is een zompige rock n’ roll machine en levert altijd puike shows.  Witchcraft is een verhaal apart. Fantastisch debuut album, net als “The Alchemist” en rond die tijd (lees 15 jaar geleden) waren de shows grandioos. Ik kan nog wel een Roadburn editie voor de geest halen. De albums “Legend” en “Nucleus” zagen een toevoeging van progressieve klanken (soms richting Tool) in de traditionele seventies & stoner rock. Beiden albums worden gekoesterd door een flinke schare fans. Helaas werden er toen verschillende shows afgezegd. Met een nieuwe line-up stond de band vorig jaar op Desertfest Berlin en getuige de reacties en filmpjes online was dat een behoorlijke deceptie. Eindhoven Rock City is heel benieuwd wat de Zweden brengen in Eindhoven.

Maar eerst stappen we in een volle kleine zaal met de vreemde eend van het festival: SKEMER. Dit is een Belgisch duo met de gitarist van Amen Ra en model Kim Peers op zang. In het eerste nummer dat we zien loopt de zang nog een beetje scheef met de muziek. De kille beats met de donkere gitaarpartijen (denk richting new wave) zetten vanaf het tweede lied de toon voor een donker onderonsje. De zangeres is zichtbaar een beetje zenuwachtig, maar wint in haar prachtige zwarte gewaad gedurende set aan zelfvertrouwen en de zang gaat mee in de gotische miserie. En wat kan miserie mooi zijn in de donkere podium lichten; alsof het tweetal in de schemer staat. Tegen het einde gaat het tempo van de beat omhoog, de zang schakelt naar Nederlandstalig en met een melodie vergelijkbaar met “Eisbaer” van Grauzone in het achterhoofd is dit erg lekker en dansbaar. Een klein beetje cheesy ook. Gelukkig blijft het tempo in het slotakkoord van hetzelfde en wordt “het kaasje” snel gedropt. Verrassend einde en benieuwd wat de nieuwe plaat gaat brengen.

In de grote zaal aangekomen blijkt het balkon achter ingericht te zijn voor merchandise en is de bar daar dus gesloten. Aan de rechterkant vlug een pintje pakken om naar het Belgische Psychonaut te kijken. We gaan van een duo naar een trio. Met een wijds geluid, rockend maar met complexe opbouwende gitaar riffs trekken ze ten strijde. Nippend aan de stonerrock maar ook Tool en eindigen in dikke sludge is het devies voor de Belgen. De Psychonaut motor heeft een kwartiertje nodig om op stoom te komen; het loopt in het begin niet helemaal soepel, maar dan is daar ineens een atmosferische lang beuk stuk aangebroken. De band in opperste element. Nu doorgaan tot het einde en dat doen ze in een lange track. Ontketend tot het oneindige. Deze ruimte psychos houden het publiek in hun greep tijdens deze reis naar de duisternis. Genoeg lichtpuntjes overigens want hoewel het tempo er flink in zit en er gebeukt wordt zit horen we een optimistische verweven gitaarmelodie.  “The fall of consciousness” is het eindpunt waar alle facetten van de grootste sound samenkomen. Een vroeg hoogtepunt.

Uit Zweden komt Deville (Willy is er niet bij – sorry kon het niet laten!) en dat is stompende stoner met heldere cleane zang. Muzikaal strak en binnen het smalle genre genoeg variatie zodat ze flink boven het niveau van frikandellenstoner bands uit komen. Terecht dat ze midden op de dag een uur op het podium staan. Tegen het einde van de set komen ze op de proppen met een slepende kraker die door de bezwerende melodielijn blijft hangen in de heaviness van de band. Kwaliteit wordt voorgeschoteld maar superspannend is het niet.

Stake kent inmiddels de weg naar Eindhoven wel waarschijnlijk. Paar maandjes geleden stonden ze ook al in het Klokgebouw tijdens Helldorado. Ze herhalen het “trucje” nu op de main stage van de Effenaar nog maar eens. Dat trucje is een alles verzengende set neerknallen. Wat een energie en knetterharde show zetten de Belgen neer. De post-metal/sludge staat als een huis en knettert van het podium af. Met Dickhead vat ook het publiek vlam wat ontaard in een chaotische moshpit. Stake had maar één doel vandaag in het uurtje wat ze kregen toebedeeld: de Effenaar naar de gallemiezen spelen en is daarin met verve geslaagd. (door Reno van der Looij)

Acht uur in de avond met iedereen al goed aan het bier: dat is het perfecte tijdstip voor de vuige stonerrock  n’ rollers van Orange Goblin. De Engelsen klinken net zo vet als een fish and chips op een straathoek in Londen. De band heeft moddervette rock and roll als doel en gelijk grooved het publiek de nacht in. Er is ook een scherp punk kantje (vanwege de zang van Ben Ward); dat is dan ook het enige minpuntje; door de vocalen blijft de sound wat eentonig. Wat blijft zijn de geweldige riffs.  Op dit tijdstip vooral niet te moeilijk willen doen maar gas geven en af en toe een vette solo eruit pompen. Halverwege de set wordt Motörhead ingezet en dat geeft de volle zaal nog meer energie. Zelfs een wat minder geluid kan de Britten niet stoppen.

Even in de kleine zaal Kamchatka bekijken. Wederom een band uit Scandinavië. Dan zit het qua techniek en strakheid snor. Hogeschool mix van blues en een snuifje stonerrock. Dikke solo’s en uiteraard swingen zoals bands uit de sixties en seventies. Kamchatka komt zeker niet gedateerd over en transformeert de oude blues sound naar nu. Het is daarom verbazend dat er enkel wat hoofdjes knikken in de zaal. Zou het publiek wat vermoeid raken?

In de grote zaal is het tijd voor headliner Witchcraft, Magnus Pelander heeft een drummer en bassiste meegenomen. Het drietal staat dicht bij elkaar en probeert daarmee een intieme sfeer te creëren. Het gitaarspel blijft in het begin traag en het lijkt alsof we een jamsessie in de repetitieruimte voorgeschoteld krijgen. Even lijkt het erop of we op psychedelische wijze “the void” ingetrokken worden maar op den duur mist het spel tempo. Er wordt veel geschakeld met pedalen waardoor de gitaarsound warrig is. Witchcraft is bekend van sterke serene nummers en ferme energieke zang maar dat valt vandaag niet te ontdekken. Regelmatig is Pelander te laat bij de microfoon en het lijkt hem weinig te interesseren of de zanglijnen helder de zaal in komen. De band komt nimmer los van de grond en er is totaal geen drive om te rocken zoals we vroeger gewend zijn. Die oorzaak ligt absoluut niet aan de drummer en bassiste (met smaakvolle basgitaar); Magnus Pelander blijft bewust in een traag tempo experimenteren met zijn gitaar. Slechts op het einde in twee nummers gaat het tempo omhoog en lijkt het ergens op een geoliede machine. Tegen die tijd is de helft van het publiek al vertrokken. Slechts een handvol mensen is enthousiast en de rest blijft vertwijfeld achter. De grote vraag is waarom? Vroeger werd de zaal afgebroken bij een Witchcraft, nu is het nog geen schim van wat ooit was.

De kleine zaal loopt helemaal vol om de bitter nasmaak weg te spoelen. The Vintage Caravan maakt een feestje met de retro jaren 70 hardrock. Muzikanten uit Ijsland maken dus niet alleen ijskoude muziek; de band voelt als een warm bad en het publiek lust er wel pap van. Samen met Psychonaut en Stake zijn ze het hoogtepunt van het festival. De band zou niet misstaan op de main stage en is met recht de terechte afsluiter van het festival. Stel Witchcraft had de energie van dit gezelschap….