Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 29 maart 2024

Scroll to top

Top

Rock ontstaat in de rafelige randjes van de stad

Rock ontstaat in de rafelige randjes van de stad
Guido Segers

Jan Joosten is een metalfan. Hij komt graag bij concerten en is regelmatig aan de bar te vinden in de rockgerichte etablissementen van Eindhoven. Hij is ook politicus en gemeenteraadslid namens de CDA, naar eigen zeggen de enige die speed metal in z’n campagnefilmpje had. Muziek heeft hij hoog zitten. Daarom had Jan op vrijdag 3 Februari de makers van Rockcity bijeen geroepen in Popei.

Foto’s: Lot Grips | Tekst: Guido Segers

Disclaimer: Dit is zo’n deels verslag, deels opinie stuk. Waarbij de opinie deels verslag, deels zorgen vanuit ons platform en deels eigen beleving reflecteert. 

Voorbij de politieke kleur kijken
Daarbij had hij een politieke line-up opgetrommeld en niet de minste, van een aantal prominente partijleden van de CDA. Vanuit Eindhoven was Jan er zelf natuurlijk bij, maar ook collega Miriam Frosi is erbij. Daarnaast heeft Jan Tweede Kamer leden Lucille Werner en Inge van Dijk naar Eindhoven gehaald. Ten slotte heeft hij ook Rosa van den Nieuwenhof van het PvdA uitgenodigd, want het gaat Jan niet om politieke kleur; het gaat ‘m om de muziek, die veel te lang zo weinig aandacht kreeg, ook van zijn eigen partij. Een voeten-op-de-tafel gesprek noemt hij het, en de sfeer is al snel open, verwelkomend voor de dialoog, ondanks frustraties die soms diepgeworteld zijn.

Bewegings- en ademruimte
Afgevaardigden en directeurs van poppodia, maar ook artisten, boekers en technici zitten in de zaal van Popei en ze storten hun verhaal uit. Het gaat over de wurgende vergunningstructuur, die voor zoveel onmogelijkheden en spanning zorgt. De Veiligheidsregio, die altijd overal bovenop zit. Als iemand z’n pink kan bezeren, stelt Tinus Kanters (ja, die van Dynamo Open Air), dan mag het bij wijze van spreken niet doorgaan. Het zorgt ervoor dat het lef en het brutale weg is uit de cultuur van de stad.

De risico’s zijn te groot om te ondernemen, pionieren en simpelweg nieuwe dingen te doen. Jos Feijen moppert ook over de lange weg naar een 24-uurs vergunning; Eindhoven wil een wereldstad zijn, maar dan wel part-time? Geld blijft ook een uitdaging, want ondanks dat er veel uit passie gedaan wordt moeten de lichten wel aanblijven. Dan is er wel subsidie, maar die gaat grotendeels in de ‘stenen’ zitten. In peperdure nieuwbouw, onderhoud, en aanpassingen, en komt dus nooit in feite uit bij de cultuur. De volksvertegenwoordigers horen het aan, soms met ongemakkelijke blik, maar laten ook blijken juist verandering te willen. Van Dijk geeft aan dat risico zorgt voor een een probleem dat niet alleen muziek en cultuur raakt, maar het hele vrijwilligerswezen. Het maakt initiatief onmogelijk. Ondertussen verdienen artiesten sowieso nagenoeg niks en is er veel onzekerheid. Dennis ‘Denvis’ Grotenhuis legt uit dat hij 40-50 uur per week met muziek bezig is, maar dat losgekoppeld heeft van z’n inkomsten. Hij moet wel. 

De rafelige randjes van de stad
Een tweede punt van zorg komt voort uit het afsterven van die initiatieven. De kleine zaaltjes, de podia waar bandjes zich kunnen opwerken naar een serieuze carrière, de oefenhonken, ze zijn er nagenoeg niet meer. Na 2000 vielen de jeugdhonken, het vaste circuit om je band op te bouwen, weg. Nu sneuvelen er steeds meer kleine plekken in de stad (gelukkig is het Stroomhuis er nog). Lucille Werner vatte het mooi samen aan het einde van de bijeenkomst: “Iemand zei het net heel goed: rock gebeurt in de rafelige randjes van een stad, maar alle randjes worden gladgestreken in Eindhoven. Die honken waar het nog blauw ziet van de rook en het geluid te hard staat. Dat raken we kwijt en dat is heel erg. ” Een voorbeeld is Strijp-S, waar je een paar jaar terug van shows in het Blue Collar HotelArea51, Popei, het Klokgebouw en ook nog eens op het plein zelf kon genieten. Het is er stil geworden, verzucht Jan Buys van het Klokgebouw. Ook voor rafelrandje Sectie-C zijn inmiddels plannen.

Ook is er nog kort gesproken over het belang van inclusiviteit, netjes aangekaart door collega Jochem van der Steen. Niet alleen voor bezoekers met beperkingen, maar ook de nadelen van een volledig digitaal systeem in een land met een enorme digitale kloof en waar pinbetalingen onmogelijk zijn voor mensen die onder bewind staan. Ook dat zijn rafelige randjes van een gemeenschap.

De toekomst van Eindhoven Rockcity (wij en jij)
Niemand wordt verliefd op rauwe gitaarmuziek in een klinische grote zaal van een poptempel. Dat doe je als snotjong in zo’n zaaltje waar het spannend voelt. Dat zijn namelijk de plekken, waar nieuwe fans ontstaan. De kids die bandjes opstarten, die shows gaan organiseren, en die gaan schrijven en foto’s maken van die shows. Eindhoven Rockcity (wij) draaien geheel op vrijwilligers, maar de nieuwe aanwas is er niet. Logisch, de ontdekking van wat underground rock zo heerlijk maakt is bijna niet mogelijk. Maar dat is ook de voedingsbodem voor de zalen die de bands neerzetten, die de grote namen naar de stad halen. Voor ons zelf, natuurlijk kan een stel vrijwilligers niet concurreren met stadsmarketing, waar een fortuin voor uitgetrokken wordt. Dus hoe blijven wij en hoe blijft Eindhoven Rockcity (waar wij ook een klein stukje van zijn) bestaan? Daarvoor is die ademruimte, samenwerking en slimme ondersteuning nodig, de politiek die lijnen uitzet, maar vervolgens creativiteit ook laat gebeuren.

Die knop moet om, zodat het weer kan stromen en borrelen. Aan het einde van deze bijeenkomst zijn er nog geen harde antwoorden of duidelijke stappen, maar er is wel dialoog en enthousiasme. Er heerst een gevoel van gezaamhorigheid in de zaal, en er is ook al best veel gelachen. Dat is een goed begin.

Wij zijn altijd op zoek naar nieuwe enthousiastelingen. Ook vette plannen zijn welkom. Mail ons gewoon even, bijvoorbeeld naar mij: guido@eindhovenrockcity.nl