Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 28 maart 2024

Scroll to top

Top

Zichzelf relativerend MICH speelt erg fijne set in het Stroomhuisje

Zichzelf relativerend MICH speelt erg fijne set in het Stroomhuisje
Theo Miggelbrink

Toen ik nog regelmatig album recensies schreef voor File Under, stak ik mijn voorliefde voor jongens en meisjes-duo’s die niet alleen muzikaal partners zijn maar ook partners in de liefde niet onder stoelen of banken. Hoe het op amoureus vlak zit tussen MICH’s Bastiaan Bosma en Sofie Winterson weet ik niet. Maar vocaal vormen de zanger én zangeres van MICH een erg fijn duo dat zich kan meten met de bands waar ik destijds zo lyrisch over was. En de combinatie met de fijne op new wave leest geschoeide indierock-sound met hier en daar een vleugje paisley underground, maakt het geheel af. Maar voordat we getuige zijn van MICH is het eerst de beurt aan Karel.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Gerrit Smalbrugge

Karel is een echte “laptoppunk” gewapend met slechts een SP404-sampler, een paar voetpedalen en en microfoon zet hij zijn set neer. Qua uiterlijk doet deze in outdoorkkleding gestoken eenmansband, denken aan het “nerdy” broertje van Chris Martin, maar dan wel met een modrockkapsel waar de modfather himself nog jaloers op zou zijn.

Al die uiterlijke tegenstrijdigheden staan een energieke set echter allerminst in de weg. Regelmatig duikt Karel het publiek in voor de nodige publieksparticipatie, zo samplet hij het woord “Turkey” nadat hij iemand in het publiek gevraagd heeft waar hij vandaan komt. Ook de boxen die aan weerszijden van het podium opgesteld staan lijken niet veilig voor de man. En zo ontpopt Karel zich als de Lux Interior van het digitale tijdperk. Een amusante show en een mooie opmaat voor MICH.

MICH is een mysterieuze band, kern-bandleden als meesterbrein Pier Parra en Rimer London laten zich live niet zien, maar verschuilen zich in de studio als waren ze Brian Wilson himself. Aan de fijne liedjes doet dat echter weinig af. En aangevuld met Benny Komala, Marc Kniphorst en Barend Brieffies redden de overig drie leden zich live prima. Dat blijkt al gelijk bij opener ‘Morning’ die mooi overloopt, in ‘Back To Bed’ en ‘I’m Dead’. Pas na drie liedjes richt Bastiaan zich uitgebreider tot het publiek. Maar zijn ietwat droogkomische presentatie wekt de lachers op de hand. “Sofie, gaat dit zingen én dat kan ze heel goed”, zegt hij, waarop Sofie zijn compliment met een keurig “dank je”, beantwoord. Niks teveel gezegd natuurlijk. Want ‘Souvenir’, de door haar gezongen nieuwste single, is een juweeltje.

Pas vier songs later bij “She’s Is Out” krijgt de drummer een setlist. Wederom met droogkomisch commentaar van Bastiaan. “Nu gaat het lopen”, zegt hij. Dat deed het natuurlijk ook al voordat het verkeerde liedje ingezet werd. Maar zulke zelfrelativering werkt natuurlijk prima om je publiek bij het optreden te betrekken.

Dat zelf relativerende komt ook wel een beetje terug in songs als ‘Ceiling Duty’ (over cocaïne gebruiken) of ‘JOMO’ (the joy of missing out). Maar Bastiaan kan ook overdrijven natuurlijk. Dat doet hij vooral als hij tegen het einde van de set aankondigt dat ze nog maar een paar liedjes hoeven. Alsof wij als publiek ongeduldig worden omdat we de laatste trein anders niet zouden halen. Maar niets is minder waar. Dat blijkt wel bij de opstopping bij de merchandise, na afloop van de set. Al kan die opstopping ook liggen aan het fraaie artwork van zowel het Vinyl en de CD’s als de t-shirts. Da’s vast iets waar alle tijd van de mysterieuze afwezige bandleden in gaat zitten.