Op de kortste dag van het jaar stonden twee doodgewaande bands in de Effenaar, soort van. Of ja, de Misfits zijn theoretisch nog actief natuurlijk. Maar dus in de grote zaal Effenaar staat Ramones Alive met support van Astro Zombies A.D. en daar waren we bij.

Tekst & Fotografie: Justina Lukosiute

“Is er iemand hier die de Misfits kent?” Eh… Ja? Deze vraag van Astro Zombies frontman Michiel Walraven van Astro Zombies A.D. kan rekenen op nul respons van het publiek. De band met leden uit Maastricht en Rotterdam speelt een smakelijke set Misfits covers deze avond, en de drummer draagt een leuk Dia de los Muertos masker. De band, met leden van Right Direction, weet het publiek met favorieten als ‘Hybrid Moments’, ‘Die, Die My Darling’ en ‘Last Caress’ in beweging te zetten, er wordt zelfs een beetje gedanst.

Om 21.15 sharp, explodeert Ramones Alive het podium op met ‘Rockaway Beach’. Dit eerbetoon aan de legendarische Joey, Dee Dee, Johny en Marky heeft een selectie uit de elite van Neerlandse musici in de gelederen. Op zang Marco Roelofs van de Heideroosjes, die zijn liefde voor de Ramones nog nooit onder stoelen of banken gestoken heeft, Bart Nederhand van Peter Pan Speedrock faam op de drums, Harold Gielen van Legion of the Damned op bas een Oeds Beydals van Iron Jinn (maar natuurlijk ook van The Devil’s Blood en Death Alley) op gitaar. Dan heb je toch wel een beetje de crème de la crème van de Nederlandse rockscene om hele simpele nummers te spelen. Je zou zowaar kunnen denken dat je daadwerkelijk de Ramones staat te bekijken, of in een gezellig woonkamertje zit met oude vrienden, dat is de sfeer deze avond.

“Ik was twaalf toen ik een tape in mijn handen kreeg van de Ramones, en toen besefte ik dat niet alle muziek shit was zoals Wham!”, zegt Marco tegen het publiek. Wat volgt is een stroom hits, van ‘Blitzkrieg Bop’ en ‘Poison Heart’ tot ‘We’re a Happy Family’, en het lijkt er geen moment op dat de band minder psyched is om hier te staan dan het publiek is om hiernaar te luisteren voor bizar precies uur en twintig minuten, incluis encore.

“Was iemand van jullie erbij 50 jaar geleden in de Effenaar“, vraagt Marco, waarop een paar handen omhoog gaan vooraan in de zaal. Maar als je wat verder achterin de zaal staat hoor je de eerlijke antwoorden: “Net nie gehaald, was te jong zei me moeder!” Het is inderdaad een publiek met een prachtige mix van leeftijden, met enkelen waar je zomaar van zou kunnen denken dat ze erbij waren in 1977. Er is zelfs een fan met een rollator bij, dat zegt genoeg. Vooraan vindt Nederlands’ vriendelijkste en vrolijkste moshpit plaats, met een hele enkele poging tot een stagedive. De stemming is feestelijk en de avond een succes.