Dit is zo’n avond die je als rechtgeaarde punkrock liefhebber niet mag missen. Drie bands die de status van legendarisch hebben weten te bereiken. Allemaal toonaangevende stemmen in de scene. Vandaar ook dat het publiek in de Effenaar vandaag bestaat uit grijze koppies die er allemaal bij waren toen het begon én jongelui die benieuwd zijn naar wat deze bands zo historisch maakt. Het is fijn om te zien dat naast jong en oud het publiek ook bestaat uit veel dames. Zo te zien zijn er zelfs complete gezinnetjes op pad vanavond.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Theo Visser

Bij binnenkomst gaat het lekker aan de merch tafel. De keuze is reuze, van unieke tourshirts tot patches en poppetjes. Nu is 35 euro wel aan de prijzige kant voor een shirt, niet erg punkrock. Maar laten we eerlijk wezen, de punkrock nestors van vanavond hebben nog maar een paar jaar om hun pensioen te verdienen. Dus een groot deel van het publiek gaat voor de bijl en al snel is de zaal gevuld met mensen die hun aanwinst meteen aangetrokken hebben.

Negative Approach opent de avond. Deze hardcore pioniers uit Detroit, Michigan draaien al mee sinds 1981. Nou ja, wel met een pauze tussen 1984 en 2006. Maar het geeft wel een indruk van de leeftijd van deze heren. De 63-jarige frontman John Bannon heeft nog een aardige kop met niet al te grijs haar en de bijpassende energie. Er zit wat onaangenaams, wat dreigends in de manier waarop hij woordeloos het publiek inkijkt tussen de nummers door. Een beetje als die oudere man die, als hij het geklier van kinderen op zijn oprit uiteindelijk beu is, ze te lijf gaat met een hark. De uitbarstingen van John zijn echter wat vrediger van aard, maar niet minder gevuld met agressie. Hij toont met zijn MC5 shirt meteen waar ze al die jaren terug de mosterd vandaan haalden. Dat geluid, in combinatie met invloeden van Discharge en Sham-69 zijn duidelijk de basis van de muziek. Opzwepend en rauw genoeg om meteen vanaf de eerste noot een moshpit op gang te brengen.

De grootste punkrocklegende van de avond is toch wel Keith Morris van The Circle Jerks. De beste man was één van de oprichters Black Flag tenslotte. Hij is er niet vies van in de geschiedenis te duiken tijdens de vele praatjes tussen de nummers door. Meteen vanaf het begin laat hij de muziek even liggen en stelt hij uitgebreid de hele band voor, inclusief in welke bands ze allemaal gezeten hebben. Net voor de verveling toch wel een beetje begint toe te slaan bij het publiek gaat het dan echt los met ‘Deny Everything’. Al snel vinden de eerste crowdsurfers en stagedivers hun weg naar het podium. Keith merkt even op richting security dat het niet de bedoeling is dat die zaal uitgezet worden.

Merkten we al op dat John nog een flinke bos haar heeft, Keith doet daar met zijn lange dreadlocks zeker niet voor onder. Qua energie doet de 69-jarige punker het ook nog verdomd goed. Ook al zijn al die praatjes tussen de nummers door natuurlijk ook gewoon een beetje bedoeld om even op adem te komen en het stemverzachtende goedje wat hij op het podium heeft staan te drinken. Hij laat horen zich er van bewust te zijn dat de praatjes sommige bezoekers zullen ergeren, maar over het algemeen valt het aantal keren dat ik ‘speuluh’ gehoord heb nog wel mee.

Gitarist Greg Hetson rivaliseert de frontman natuurlijk qua legendarische status. Niet alleen is hij één van de originele leden van de band, maar hij speelde ook in Red Kross en Bad Religion. Hoe grijs zijn haren op zijn 63e zijn weten we niet, want hij heeft een netjes gladgeschoren koppie. Hij kijkt wat stoïcijns, maar met een milde glimlach het publiek in, als hij de drie akkoorden riffs moeiteloos uit zijn gitaar tovert. Zijn twee verschillende sokken zijn net zo’n handelsmerk als zijn gitaarspel.
Natuurlijk worden ook de sociale misstanden en de situatie in zijn thuisland besproken door Keith. Het is alsof die praatjes hem wat extra innerlijk vuur geven voor nummers als ‘Destroy You’ en ‘Red Tape’. Voor ‘Wild In The Streets’ vertelt hij dat ze, in tegenstelling tot die andere Californische punkband Pennywise, geen catchy meezingers hebben die geschikt zijn voor voetbalstadiums. Om vervolgens toe te geven dat dit nummer dan wel het meest kwalificeert. Al met al een fijne setlist uitgevoerd door een band die nog steeds in vorm is.

Descendents hebben er zin in, dat is meteen duidelijk te zien aan de blije gezichte van de band. Na een korte intro over de rottige situatie in de Verenigde Staten starten ze als illustratie ‘Everything Sux’ in. Wat volgt is een rij van reeks punkrock classics die met minimale adempauzes voorbij komen. Het meezingbare ‘Clean Sheets’, ‘I Don’t Wanna Grow Up’ met een erg goede ‘nanananaa’ van frontman Milo Aukerman, natuurlijk ook ‘I’m The One’ en ‘When I Get Old’. Dat laatste nummer heeft extra veel betekenis nu Milo intussen 62 is geworden. En yes, met nog een goede kop met, zij het grijs, haar. De moshpit is op zijn hevigst, uiteraard, bij de korte explosie van ‘Coffeemug’ maar blijft constant in beweging. Het aantal crowdsurfers wordt meer en meer, zowel heren als dames wagen vervolgens een duik van het podium zonder dat Milo in verwarring wordt gebracht. Uiteindelijk gaat hij zelf ook crowdsurfend te zaal in. Zo gauw hij terug op het podium is duikt een bijzonder jong ventje met grote gehoorbeschermers ook van het podium het publiek in, en gaat crowdsurfend de hele zaal door. Zo zagen we de oudste én jongste crowdsurfer vandaag in een paar minuten tijd.

Het is prachtig om te zien hoe aanstekelijk de wat meer upbeat nummers van deze band aanslaan bij het jongere publiek. Natuurlijk hanteren Descendents wat meer popmuziek structuren die het wat catchier maken en waardoor we beter kunnen meezingen. Het zorgt voor een vrolijke sfeer waardoor het de perfecte afsluiter is. Ontzettend veel respect voor de grote hoeveelheid songs die ze ten gehore hebben weten te brengen zonder enige dip in de energie. Zestig is het nieuwe achttien!