“Foam & The Sugarettes: Twee geloven één kussen”, kopten de conculega’s van 3voor12 Eindhoven in 2007 (de muzikale prehistorie voor huidige Gen-Z muziekconsumenten). Maar de titel schoot mij te binnen omdat er vandaag óók sprake is van twee geloven. Het gaat dan niet om twee bands waar Iskaa & Marnix simultaan in spelen. Want vandaag tijdens het 9 jarig jubileum van de 100 Watt Brouwerij geven ze samen met hoofdbrouwer én gitarist Rob en bassist Hugo alleen acte de présence als de band Dagelijkse Misère, maar dat 9 jarig jubilieumfeest moet wél concurreren met het door de Effenaar en Friendly Fire geprogrammeerde stadsfestival Hit The City. Het zorgt bij uw recensent Theo en fotograaf Theo voor de nodige hoofdbrekens. Maar de uitkomst is dat we van beide festivals een stukje meepikken. Recensente Maartje en fotografe Nadia zijn verstandiger. Zij kiezen voor een optreden in ’t Rozenknopje, het meest knusse zaaltje van Hit the City.

Tekst: Theo Miggelbrink & Maartje Kunnen | Foto’s: Theo Visser & JdA

We beginnen de middag echter op het binnenplein van de 100 Watt Brouwerij (in de volksmond ook wel bekend als De Stadsbrouwerij) waar het je jeugdige New Dawn vandaag het muzikale programma aftrapt. Vooral frontman Jelle Bijnen valt daarbij op als performer die van puur enthousiasme bijna uit elkaar lijkt te spatten. Terecht als je het mij vraagt, want het achteloze gemak waarmee hij stoner-invloeden verwerkt in songs met catchy popmelodieën werkt nu eenmaal aanstekelijk en die paar covers als Mando Diao’s ‘Dance With Somebody’ en ‘Come Together’ van The Beatles is ze dan vergeven. Of nee, niet vergeven, de songs passen namelijk wonderwel tussen de eigen songs. Het zal die poppy stoner-twist zijn… Het fraaist is echter de recent verschenen eerste single ‘Bad Habits’. (TM)

Omdat het na het optreden van Bijnen en Co. het nog een paar uur duurt voordat slotact Dagelijkse Misère acte de présence geeft en uw fotograaf Theo Visser heel graag de Meltheads wil meepikken (die eerder dit jaar nog een onvergetelijke indruk op hem maakten tijdens een optreden in het Stroomhuis) verplaatsen we ons richting Strijp-S. Waar Meltheads op een van de buitenpodia van Hit the City spelen. Welnu Theo blijkt niet overdreven te hebben. Het optreden van de androgyn ogende broekies van Meltheads voelt als een klap in het gezicht, maar dan in de meest positieve zin des woord. Stijl-icoon Jane Birkin zou zich niet gegeneerd hebben voor de oversized tuinbroek van gitarist Yunas en zéker niet voor het see through shirt van bassist Tim maar absolute blikvanger is zanger Sietse die nog het meest doet denken aan een kruising tussen een jeugdige David Bowie en Angus Young. Maar die qua stage antics meer lijkt op de charismatische voormalige Thelonious Monster-voorman Bob Forrest, al was het maar omdat hij zich meer thuis lijkt te voelen in de nok van het podium dan op het podium zelf. En voor uw recensent Theo en fotograaf Theo hadden ze als kers op de taart nog een song die naar hen vernoemd is. Al heet het nummer voluit ‘Theodore’ (maar eenkniesoor die daar op let). Al denken beide Theo’s wel dat Theodore een stuk minder blijmoedige Theo is dan zijzelf (mocht je je afvragen waarom: check die clip). (TM)

Na deze show verplaatsen wij ons naar de Hit The City-locatie PopEi waar Charlot optreedt, de band rondom de vrolijke blonde elf-achtige Lotte Mulder. Een dame die haar Keltische harp ongetwijfeld een aantal jaar geleden verloren is en vervolgens verslingert raakte aan (vintage) synthesizers. Die dikke elektronische sound contrasteert overigens prachtig met haar Kate Bush-achtige stem. En om het geheel af te maken lijkt toetsenist Daniel ook nog zó weg gelopen uit de jaren zeventig met zijn playmobil-kapsel, bril-met-dik-montuur-en-getinte-glazen, potloodsnorretje en skinny stropdas. Ik wed dat zelfs Giorgio Moroder gezegd zou hebben dat hij zich een beetje moest inhouden als hij aanwezig zou zijn geweest. En dan bedoel ik niet alleen qua looks, maar vooral qua sound. Dat is overigens geenszins een diskwalifikatie. Want lekker klinkt het allemaal wél. Heel erg lekker zelfs. (TM)

Met fotograaf Nadia Hagen sta ik (Maartje) in de theaterzaal van café ’t Rozenknopje tijdens Hit The City. Niet in functie, gewoon alleen voor ons plezier, dus we hebben geen camera of notitieblokje bij ons, zelfs geen potlood. Als een oudere dame binnen stapt, staan we onze stoelen af en raken in gesprek. De dame in kwestie blijkt de grootmoeder van Emmy d’Arc, die zo meteen gaat optreden. Grootmoeder geeft ons het visitekaartje van kleindochter.

Wat volgt is een betoverende set van een eigenzinnige eenvrouwsband. De emotie spreekt bij het zingen uit elke spier in haar gezicht. In haar stem klinkt kracht en kwetsbaarheid. Op het podium weet ze precies wat ze wil en hoe ze het wil, op gitaar en toetsen. Aan het eind van de set vertelt ze dat ze na een concert van Sinéad O’Connor haar na lang wachten bij de tourbus heeft ontmoet. Ze hebben gepraat, ze kreeg een knuffel en naderhand hebben ze nog met elkaar gemaild. Dat snap ik wel. Ik stel me voor dat O’Connor iets herkend heeft in D’Arc. Kwetsbaarheid in combinatie met onverzettelijkheid. Vervolgens zingt ze O’Connors meeslepende ‘Troy’, dat haar op het lijf geschreven lijkt.

Vooraan in de zaal zitten drie grootouders, allemaal in de 80. D’Arc vertelt dat ze haar overal vergezellen, ze waren zelfs op Pukkelpop. De trotse oma vertelt ons dat haar kleindochter al van jongs af aan muziek maakt, maar ondertussen ook een gediplomeerd verloskundige is. Het is bijzonder dat we haar in deze intieme setting konden meemaken. In België heeft ze al twee keer de AB in Brussel (2000 pers) uitverkocht. Ondanks dat we niet in functie zijn, besluiten we dat we over deze vrouw wel móeten schrijven. Hierbij dus. De foto’s zijn van moeder D’Arc. (MK)

Na het kleine uitstapje naar Hit The City spoeden wij (Theo  & Theo ) ons weer terug naar de 100 Watt Brouwerij naar het 9-jarig jubileum feest om ons te goed te doen aan de 9 procents jubileumbiertjes én de muziek van slotact Dagelijkse Misère. Een band die ontstaan is op de puinhopen van bands als Microgenius, Foam (a.k.a. Fragments Of A Mircrogenius), The Sugarettes, en Nikoo. Bands waarin Iskaa, Rob, Hugo en Marnix (de huidige leden van Dagelijkse Misère) in het verleden in wisselende samenstelling actief waren.

Hoofdbrouwer én gitarist Rob geeft te kennen dat hij bloednerveus is voor dit debuut-optreden. Van die zenuwen is bij de opener overigens niks meer te merken. Hij doseert zijn indierock-leest geschoeide gitaarriffs met hetzelfde achteloze gemak als hop en gist in het dagelijks leven. Die opener ‘Jongen’ (a.k.a. ‘Boy’) is overigens gelijk een van de meest verrassende songs van vanavond. Want waar zangeres Iskaa in het verleden altijd koos voor Engels als “language of choice” zijn er nu een paar Nederlandstalige songs op de setlist beland. De andere nederlandstalige song heet ‘Zozo’. De band speelt overigens verrassend strak en logenstraft daarmee het feit dat ze de afgelopen jaren het oefenhok vaker zagen dan het podium. Al is dat oefenhok in dit geval wellicht juist de sleutel tot die strakke sound. Want dát oefenhok delen ze met Peter van Elderen (frontman van Peter Pan Speedrock en TankZilla) die ook de productie van de debuut EP voor zijn rekening nam. En hij is een man van de live-benadering, daar waar de band hun muziek in het verleden liever in laagjes opnam. Het levert niet alleen een hele fijne EP op (check je streamingdienst) maar een nóg fijner optreden met enkele kippenvel momenten  wanneer de melodieën van Rob en Iskaa’s gitaren samenvallen met Iskaa’s immer licht geëxalteerde stem. Al is uw recensent wellicht niet meer helemaal objectief, want de 9 procents jubileumbiertjes glijden er lekker in. Maar voor de jubilerende Rob is gitaarspelen én bierbrouwen waarschijnlijk dè gouden combinatie. Een combinatie die wij ten zéérste kunnen waarderen. En voor volgend jaar zou Dagelijke Misère wat ons betreft ook best op Hit The City mogen staan. Mits het festival en het tienjarig jubileum niet wéér samenvallen natuurlijk. Want in dat geval hebben wij wéér keuzestress. (TM)