Wat AC/DC is voor de harde rockmuziek, dat is de Belgische formatie Aborted voor de technische death metal. Je weet met iedere plaat wel waar je aan toe bent en dat dat wat geleverd wordt, ook voor een zekere kwaliteit garant staat. De band vindt zijn oorsprong in België, maar heeft door de jaren heen een draaideur aan nationaliteit en bandleden gekend. Enige constante factor is frontman en brulboei Sven de Caluwé is gebleven. Dit jaar brachten ze hun tiende album genaamd TerrorVision uit. Reden genoeg om met hun hell over Europa te trekken en daarbij mocht de grote zaal van de Dynamo niet ontbreken.

Tekst: Roy Verhaegh

De gehele tour waarmee Aborted door Europa trekt is een waar death metal extravaganza te noemen met voor iedere liefhebber wat wils. Een eerste reactie die het ongetrainde oor zal geven is dat alles toch zo veel op elkaar lijkt. In zekere zin is dat ook wel waar. Het tempo ligt de gehele avond extreem hoog, de ene band is nog technischer dan de andere en wie zonder whiplash (van het headbangen) naar huis is gegaan vanavond, heeft gewoonweg staan slapen. Aan de energie van de vier acts vanavond ligt het niet.

Ten eerste is daar Cytotoxin uit Duitsland, een band die zich presenteert als Chernobyl death metal. Dat zit in de thematiek van de nummers, maar ook de manier waarop de band zich presenteert op het podium. Naast het drumstel staan twee grote lichtstaven die de hele show mee belichten. In de intro komt de frontman het podium op met een gasmasker, dat een extra geluidseffect met zich meebrengt, samen met een vat chemisch afval. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat daar iets in zit, maar de muziek is  des te ontvlambaarder. Na een instrumentale opening en wat toneelspel van de frontman, slaat de vlam in de muzikale pan. De band moet het veel hebben van de thematiek waarmee ze spelen. Zo komt het vat en de gasmaskers menigmaal terug, voor bijvoorbeeld een nummertje waarbij dodelijke gassen loskomen volgens de frontman. Enige oplossing is een gasmasker… of ontzettend hard mee headbangen. De band heeft er lol in, heeft een rotondebord meegenomen om aan te geven dat ze een circle-pit verlangen en ook de frontman beweegt fanatiek mee op de blastbeats van de muziek.

Van een iets ander kaliber is de Frans deathgrind-band Benighted. De aankleding is wat meer bescheiden, de technische muzikaliteit wat statischer, maar heeft daarentegen wel wat meer groove en afwisseling in zijn mars. Het is band die ook al duidelijk geliefd is bij het publiek als tijdens ‘Let The Blood Spill Between My Broken Teeth’, de kreet van de titel luidkeels wordt meegebruld door het publiek . De band is van een overduidelijk professioneel hoogstaand niveau, verstaat zijn vak uiterst goed, maar wordt compleet van de wap gebracht door een geluidsman die een chipmunk-effect zet op de microfoon van de frontman. Het levert een hilarisch tafereel op, waarbij hij op bloedserieuze wijze het volgende wil aankondigen, maar de hele band in de slappe lach schiet. Het duurt zodoende eventjes voordat ze sommige nummers in zetten, maar het gebeurt dan ook met alle plezier. Met technische precisie vliegen de blastbeats je om de oren.

Derde in rij is de Canadese death metalformatie Cryptopsy, ook wel bekend als de senioren van het metalbal vandaag. De band stamt uit 1988 en zal voor sommige nog wel zijn bij gebleven als het bijzondere voorprogramma van Hatebreed in de Effenaar in de zomer van 2017. Ze waren toen een ietwat vreemde eend in de bijt, maar vanavond verkeren ze als een vis in het water. De death metal is wat meer organisch van aard, wat bewegelijker, de screams zijn wat meer ‘guttural’. Het is solide als een huis, de vingers van de bassist bewegen als een tarantula over het fretbord, hoewel de podiumpresentatie wel wat soberder is vergeleken met de twee voorgaande acts. Hier spreekt de ervaring, de kennis , de kunde. Net als tijdens de show met Hatebreed voert het klassieke album ‘None So Vile’ de boventoon met nummers als ‘Grave of the Fathers’ en ‘Orgiastic Disembowelment’. Ook de laatste plaat ‘The Book Of Suffering – Tome II’ komt uiteraard aan bod. Het publiek heeft ondertussen zijn nekwervels goed op kunnen warmen, de moshspieren goed losgewrikt en is dus helemaal klaar voor de hoofdact van vanavond.

Vooruit. We zeggen dan wel dat Cryptopsy senioren zijn, maar zo jong zijn de mannen van Aborted ook niet meer. Neemt niet weg dat dit totaal niet aan de mannen af te lezen is. Ze draaien toch al zeker twintig jaar mee in de windmill en nog geen enkel momentje is er gedacht om een tandje terug te nemen. Net als AC/DC hebben ze een vaste formule, die werkt, die slaat aan en die wordt voor niet minder dan pure kwaliteit geleverd. Qua thematiek hebben ze altijd veel inspiratie gehaald uit horrorverhalen en –films, hoewel de laatste plaat ‘Terrorvision’ het vooral moet hebben van de grootste horror op deze planeet: de mensheid zelf en waartoe deze in staat is.

Toegegeven, je moet er een boekje bij pakken om het tekstueel te kunnen volgen, net als bij alle drie de acts vanavond. En alleen de echte kenners zullen de nummers onderling weten te onderscheiden. Maar desondanks staat hier ook een band te spelen die niet te onderscheiden is van studiokwaliteit. Die hetzelfde energielevel, dezelfde dodelijke precisie en technische kwaliteit neerzetten. Maar ondertussen genieten ze er ook openlijk van, er worden grapjes gemaakt (‘er wordt weer ‘Slayer’ geroepen, het is overduidelijk dat we weer in Nederland zijn’) en zowel de frontman van Cytoxin als van Benighted komen allebei nog een keertje op om een nummertje mee te doen. En ondanks het hoge tempo, wisselen ze klakkeloos regels af met Sven de Caluwé. Nadruk ligt qua muziek op het nieuwe album, maar ook ‘Retrogore’ en ‘Goremageddon’ worden niet vergeten met nummers als ‘Termination Redux’ en ‘Divine Impediment’. Kortom, een avond hoogstaand muzikaal geweld.