Is de populariteit van Accept tanende? Het lijkt er helaas wel op. De Duitse heavymetalband komt maar eens in de zoveel jaar naar Nederland, en desondanks lukt het ze maar niet om de zalen in het clubcircuit vol te krijgen.

Zodoende is de Effenaar in Eindhoven woensdagavond niet in zijn geheel gevuld en achterin de zaal is nog voldoende ruimte. Een geflopte avond? Welnee! Accept laat zich door niets uit het veld slaan en manifesteert zich na veertig jaar nog steeds als een van de beste heavymetalbands van deze aardkloot.

Tekst: Sebastiaan Quekel | Foto’s: Patrick Spruytenburg

Accept vaart na een tumultueuze periode eindelijk in rustig vaarwater. Na het plotse vertrek van publiekslieveling en originele zanger Udo Dirkschneider en een paar vreemde reünietournees leek het einde voor de band definitief beklonken, maar dankzij de vastberadenheid en de liefde voor de metal bleef Accept overeind. En met succes: in de laatste albums heeft Accept het heilig vuur weer aangewakkerd. De Duitsers vlammen als nooit tevoren.

Grote, drijvende kracht achter Accept is leadgitarist Wolf Hoffmann, die met het vertrek van Dirkschneider de rol van frontman op zich heeft genomen. Wat een genot is het om naar deze man te kijken. Hij priegelt als Richie Faulkner, trekt grimassen als Joe Bonamassa en heeft dezelfde sympathieke uitstraling als Devin Townsend. Hoffmann hoeft maar op een van de verhogingen te springen, zijn vuist in de lucht te gooien en de rest zal volgen.

Natuurlijk helpt het dat de metal die Accept maakt als een klok klinkt. De riffs en melodieën zijn weliswaar eenvoudig en primitief, maar het zit zo verdomd goed in elkaar. Opener ‘Die by the Sword’ komt direct als een mokerslag binnen en zet meteen de toon voor het concert. Gebalde vuisten en hardop meezingen is het devies. Zelfs als je onbekend bent met de teksten van Accept, lukt het je om na een minuut al het refrein luidkeels mee te schreeuwen.

Het is de grote kracht van Accept: aanstekelijke liedjes schrijven die zich binnen een minuut in je hoofd nestelen, en die ook nog eens met onwijs veel plezier en bezieling die ten gehore brengen. Ook al is de show in Eindhoven een van de laatste shows van een langslepende tournee: elk bandlid staat met een grote grijns de nummers te spelen alsof ze ermee debuteren. Het tragere ‘London Leatherboys’ is hier het perfecte voorbeeld van. De drie gitaristen staan hier op een rij en doen op commando precies dezelfde gekke danspasjes, terwijl de frontman er als een ballerina omheen dartelt. Ontzettend fout, maar o zo vermakelijk om naar te kijken.

Zo spat het speelplezier er tijdens het hele concert vanaf. De bandleden dagen elkaar voortdurend uit tot een sologevecht, proberen elkaar telkens te laten struikelen en staan soms zelfs expres onder de rookmachines die om de haverklap af gaan. Het publiek smult ervan: her en der ontstaan in de zaal duw- en trekpitten en met name tijdens de grote Accept-klassiekers als ‘Shadow Soldiers’, ‘Teutonic Terror’ en ‘Princess of the Dawn’ gaan er liters bier de lucht in. Zoals het hoort in een metalshow.

Kleine smet op het optreden is dat Mike Tornillo niet altijd even zuiver zingt. Het lijkt alsof het vele optreden de afgelopen maanden zijn tol op zijn stembanden heeft geëist. Die normaal zo heerlijke schuurpapieren stem komt in de snelle nummers als ‘Fast As a Shark’ en ‘Objection Overruled’ niet helemaal goed uit de verf. Op andere momenten in het concert krijst Tornillo echter alsof zijn laatste uur is geslagen. Vooral in het nieuwe ‘The Rise of Chaos’, dat alles in zich heeft om uit te groeien tot een metalanthem, komen bij de fans de gloriejaren van Accept weer bovendrijven.

Accept is dan misschien niet meer de legendarische metalband die het vroeger was, toch hebben deze sympathieke Duitsers op leeftijd nog genoeg in hun mars om nog jaren mee te kunnen. Op naar hun optredens op de zomerfestivals waaronder op Graspop!