Aidan & The Wild op Ontdekkingsreis
Als jij in Eindhoven wel eens naar een showtje gaat, dan is er een grote kans dat je Aidan live aan het werk hebt mogen zien. Frequent stond de jonge singer-songwiter op het podium in de zalen van Eindhoven. Van de singer-songwriter avonden in Popei tot de club shows in de Effenaar.
Waar Aidan voorheen solo optrad, is hij overgestapt op een heuse band, genaamd Aidan & The Wild. Daarnaast is Diederik van den Brandt, de naam achter de artiest, ook druk bezig met zijn opleiding en organiseert hij regelmatig zijn Troubadour Sessies in Cafe ’t Rozenknopje. We luisterden onlangs al naar die nieuwe EP met band. Tijd dus om ook eens even de artiest zelf aan de tand te voelen.
Aidan
Voor degenen die jou op de een of andere manier niet kennen, kun je jezelf even voorstellen?
Ik ben Diederik van den Brandt, 21, en ik ben nu sinds 3 1/2 jaar bezig als singer-songwriter onder de naam Aidan. Na twee jaar achter elkaar afgewezen te zijn voor diverse muziek opleidingen ben ik begonnen aan de studie Industrial Design op de Technische Universiteit Eindhoven, waarbinnen ik design en muziek wil combineren. Momenteel ben ik begonnen aan mijn laatste semester daar.
Vanaf ‘Searching For Dragons’ lijk je een echte richting te pakken te hebben. Niet alleen qua muziek, maar ook de look en thematiek. Hoe is dat zo gekomen?
Toen “Searching For Dragons” uitkwam was dat eigenlijk ook het moment waarop de keuze was gemaakt om over te stappen op de naam Aidan & the Wild. Dit om duidelijk te maken dat de tijd dat ik als Aidan overal alleen met mijn gitaar mijn pas geschreven nummers ga spelen achter me ligt, en dat het nu doorgegroeid is tot een volledig bandproject. Het hebben van een vaste band biedt de mogelijkheid om de muziek en de shows verder te ontwikkelen, en de essentie van de muziek uitgebreider neer te zetten. En ik vind dat het belangrijkste van mijn muziek is dat alles een mogelijkheid is. Nu we meer muziek uitbrengen is die stijl ook duidelijker op te merken.
Wat is voor jou zelf het favoriete nummer van de EP en waarom?
Ik vind het heel lastig om één favoriet te kiezen, omdat alle nummers zo verschillend van elkaar zijn. Daarnaast ligt het ook nog aan de situatie. Zo pakken sommige songs op verschillende podia heel verschillend uit. Maar als ik puur naar de opnames op de EP kijk zou ik Up From The Ashes zeggen. Dat omdat ik vind dat het in dit nummer heel goed is gelukt om de invloed van Ben Howard te laten horen zonder dat het iets van mezelf verliest. Daarnaast heeft ieder instrument precies de goede plek in de mix. Er gebeurt erg veel tegelijk maar niks zit elkaar in de weg, en er ontstaat een hele chille, laid-back sfeer die de boodschap van het nummer goed ondersteund. En dat is dat hoe je met tegenslagen omgaat zóveel impact heeft op de intensiteit ervan. Dat je, zeker in tijden van nood, er zoveel meer aan hebt om elkaar te ondersteunen dan jezelf ingraven en iedereen wantrouwen.
Hoe ben je tot de titel gekomen van ‘Iliad’ en hoe uit zich dat thema verder op de plaat? Hoe zie je dat concept voor je.
Met onze muziek willen we mensen op een muzikale ontdekkingsreis nemen. Dit is de eerste EP die we echt als Aidan & the Wild hebben opgenomen, met plannen voor meer. Daarom wilden we een titel vinden die het begin van een reis symboliseert. De EP zit vol met mythische metaforen, en de laatste song “Odysseus” vertelt (een deel) van de Odyssey, een griekse heldenepos over de 10-jarige reis die Odysseus heeft gevaren om thuis te komen. Iliad is de epos die hierop voorafgaat over de Trojaanse Oorlog, en leende zich dus erg goed als metafoor voor de EP.
Kun je wat meer vertellen over het schrijf- en opnameproces van deze plaat?
Nummers schrijven begint bij mij vrijwel altijd met een gitaarlick. Wanneer ik iets heb wat ik tof vind speel ik het net zolang tot ik er een gevoel bij heb, een visuele locatie in mijn hoofd, bijna als een schilderij waar je midden in staat. Wanneer ik daar ben kan ik besluiten waar het nummer over moet gaan, en kan ik de rest van het nummer gaan schrijven met dat beeld in mijn hoofd.
Wanneer een nummer af is breng ik hem naar de rest van de band. Daarbij wil ik iedereen het liefst zoveel mogelijk vrijheid geven binnen mijn visie op het nummer. Hierbij transformeert een nummer vaak behoorlijk door bijvoorbeeld een drumgroove, een gitaarhoek of de keuze tussen contrabas en elektrische bas. De enige regel hierbij is eigenlijk dat er geen regels zijn. De song moet zo vet mogelijk worden, zonder teveel bezig te zijn binnen bepaalde genres of regels te blijven. Daardoor ontstaat er een hele toffe mix van stijlen binnen de songs, en binnen ons repertoire.
Voor de EP hebben we bewust voor deze nummers gekozen omdat we met relatief weinig nummers de diversiteit van de band willen laten zien, en als het ware een reis daardoorheen willen neerzetten.
De EP is bij Gabriel Peeters opgenomen. Hier hebben we als eerste de bas en drums opgenomen door met de hele band de nummers in te spelen zonder click-track. Zo konden we dezelfde feel vastleggen als we live hebben, en de dynamiek en de levendigheid behouden. Alle bas en drum die je hoort in de nummers is één take van begin tot eind van het nummer. Hierna hebben we de gitaren, zang en overige geluiden er overheen opgenomen. We hebben heel goed met Gabriel kunnen werken. Wat natuurlijk niet gek is als je kijkt naar wat voor platen hij al heeft opgenomen. Hij heeft een hoop waardevolle input gegeven met betrekking op de sound en arrangementen die we hebben kunnen toepassen in de studio. Ook in de mix heeft hij erg goed alles zijn juiste plekje kunnen geven, waardoor de songs tot één geheel zijn gekomen.
Ik heb het gevoel dat ‘ Iliad’ geen toevallige keuze is. Je muziek geeft het gevoel alsof die gemaakt wordt door iemand die nogal eens een boek op pakt. Klopt dat?
Zeker! Ik heb vanaf jongs af aan een hoop interesse gehad in fantasy en mythologie. Voor het slapen gaan en in de vakanties las ik een hoop fantasy series, en fantaseerde ik over werelden vol draken en elven, en hoe het zou zijn om een held in zo’n wereld te zijn. Natuurlijk heb ik de Iliad en de Odyssey ook gelezen. Maar the Lord of the Rings was en blijft toch wel mijn favoriet, met Game of Thrones toch ook wel in de buurt. Niet alleen de tv-serie, maar ook alle boeken, en dan kom je toch snel op zo’n 5000 pagina’s. Ik heb zelfs nog zowel handboogschieten als zwaardvechten als sport gedaan, dus je zou wel kunnen zeggen dat het diep geworteld zit. Dat epische en grenzeloze is iets wat ik graag in mijn muziek stop.
Je werkt nu met een band, genaamd ‘The Wild’. Met deze muzikanten werkte je al eerder samen dus de keuze lijkt logisch. Wat was de reden om nu echt als band door te gaan? Hoe is de rolverdeling binnen de band?
Toen ik in 2014 studiotijd had gewonnen met Kunstbende Brabant speelde ik eigenlijk voor het eerst mijn eigen muziek met andere mensen samen. Sindsdien zijn er best een aantal bezettingswisselingen geweest, maar toen deze bezetting ontstond voelde dat meteen goed aan. Solo spelen vind ik heel erg tof om te doen wanneer je in een intieme setting een speld kan horen vallen. Maar uiteindelijk speel ik ook graag op grotere podia en wil ik nummers op nemen, en in die situaties voegt de band een hele wereld toe. Ik weet dat ik aan iedereen in de band hele sterke muzikanten heb met een eigen stijl, en zij hebben een hoop invloed op hoe de band nu klinkt. We hebben besloten nu echt als band door te gaan zodat mensen weten dat dat de sound is die ze kunnen verwachten.
Binnen de band blijf ik degene die de uiteindelijke beslissing neemt, maar de mening van de bandleden is erg belangrijk en er wordt nooit zomaar een beslissing gemaakt zonder overleg.
Zie je nog een splitsing tussen werk dat uit zou kunnen komen onder de naam Aidan en dat als Aidan & The Wild?
Momenteel ligt de focus wel echt op alles als Aidan & the Wild doen. Ik zou me nog kunnen voorstellen dat ik ooit met een cellist zou gaan zitten om een paar intieme songs in akoestische setting op te nemen. Maar of dat dan ook onder een andere naam zou zijn weet ik niet zeker.
Je organiseert ook de Troubadour Sessions in de Rozenknop. Ik kan me haast niet anders voorstellen dan dat deze ervoor zorgen dat je muzikaal een hoop input krijgt. Hoe ervaar je dat zelf?
Ik denk dat dat wel waar is. Een deel van de muzikanten die ik uitnodig ken ik persoonlijk, maar een groot deel ken ik ook via via. Vrijwel elke maand blijf ik verrast worden door hoe goed sommige muzikanten zijn die langskomen. Vanzelfsprekend geeft dat ook een hoop inspiratie, vooral om te zien hoe uiteenlopend de stijlen zijn. Ik ben ook erg dankbaar dat ik op deze manier zoveel muzikanten kan leren kennen. Onze support bij de EP release, Potman Jr., ken ik ook via de Troubadour Sessions. Hem kwam ik weer tegen via Tommy Ebben, die ik dan ken van een optreden waarbij we allebei moesten spelen. Potman heeft mij op zijn beurt weer nieuwe muzikanten getipt, en zo blijft het rad draaien. Ik vind het vooral erg tof dat iedereen daaraan bijdraagt.
Wat zijn je toekomstplannen?
Op de korte termijn is dat aan het debuut album beginnen. “Trail of the Wildfire”, genoemd naar de tien minuten durende titel-song, moet een album worden waar bij elke song een video heeft, en het volledige album vertelt het verhaal van “Trail of the Wildfire”. Ik kijk er erg naar uit om daar aan te beginnen. Verder hopen we onze muziek zoveel mogelijk te kunnen verspreiden, en zowel als band als qua luisteraars verder te ontwikkelen. Hierin gaan festivals een belangrijke rol spelen. Daarnaast is ooit als support voor Ben Howard spelen wel een persoonlijk doel van mij.
Als je ‘Illiad’ moest omschrijven als gerecht, wat zou het dan zijn en waarom?
Een karamel-chocolade lava cake. Het eerste wat je ziet is een klein torentje, overdekt door een karamelkoepel. Zodra je deze met je lepel door breekt stuit je als eerst op een eenzame aarbei bovenop de cake. De frisse en natuurlijke smaak opent je smaakpapillen voor wat er nog komen gaat. Onder de kleverige laag karamelsaus waarvan je weet dat je hem onmogelijk netjes kunt eten bereik je de luchtige structuur van de cake. De eerste hap die je neemt doet je denken aan iets dat je al eerder hebt gegeten, maar nog nooit op deze manier. Achterop je tong proef je nog de frisse smaak van sinaasappel wanneer de volgende lepel de chocoladekern in een dikke, logge stroom naar buiten laat vloeien. In contrast met de luchtige cake is de vloeibare binnenkant een explosie in je mond, waarvan je je afvraagt of chocola ooit is is bedoeld om zo zwaar te zijn. Maar van binnen weet je ook wel dat je gewoon heel erg van chocola houdt. Wanneer je nog een poging doet de karamelresten uit je mondhoek te vegen vraag je de ober om de rekening, waarop hij antwoordt: “Bepaal zelf maar wat je er voor wil geven.”
Follow Us