Eigenlijk kun je het aan Aidan & The Wild’s Diederik van den Brandt’s rossige “David Crosby-snorretje” al zien. Waar hij muzikaal de mosterd vandaan haalt bedoel ik. Goed, deze volwaardige debuutplaat (na eerdere EP’s Homegrown en Iliad en Tony & The Wild-uitstapje met Why Tony’s Rob Cornelissen) heeft wellicht niet de gloedvolle meerstemmige harmonieën die Crosby Stills & Nash’ vroege werk zo onovertroffen maakt. Maar dat betekent niet dat er vocaal niks te genieten valt. Al was het maar omdat bevriende “Franglicana-muzikanten” als Baptiste W. Hamon, Bobbie en Dési Ducrot aanschuiven voor het fraaie meerstemmige ‘What It Ain’t’. En dan heb ik het nog niet eens over ‘The Whip’ dat Aidan & The Wild opnam met Merel Sophie. Dit is een pure soulslijper.

Op andere momenten hebben de liedjes een heerlijke (Exile On Main Street–era) Stones-feel. Zoals in ‘You Needn’t Worry’. En juist in songs waarin de gitaar de hoofdrol op mag eisen, is dit album op zijn sterkst. Diederik is tenslotte niet voor niks een veelgevraagd muzikant, die zowel in de bands van eerder genoemde Baptiste W. Hamon en Dési Ducrot gitaar & pedal steel gitaar speelt.

Bovendien is de releasedatum perfect gekozen met het huidige herfstweer. Want ik twijfel, nu ik het album aan een eerste luisterbeurs onderwerp naast een vrolijk knappend houtkacheltje en met en met een goed glas single malt in mijn hand, of die warme gloed die ik voel niet tóch stiekem gewoon uit mijn speakers afkomstig is. Het zou mij niet verbazen.

Anyway. ‘Revelation Never Came’, zoals de aan de vorig jaar overleden stadsprediker Arnol Kox gewijde titelsong al zegt. Maar mocht dat onverhoopt ooit toch een keer gebeuren dan valt er met deze release van Aidan & The Wild tot die tijd nog véél te genieten.