De deuren van Come As You Are waren nog maar net een uurtje open toen de gangen van de Effenaar al aardig gevuld waren. Het festival keerde dit jaar weer terug in de Effenaar, maar ditmaal ook met de andere zalen van de Effenaar. Naast de twee grunge en rockpodia kon je jezelf ook heerlijk vertoeven in het café voor een stukje akoestische muziek.

Tekst: Max Schellekens | Foto’s: Nadia Hagen & Marco Smeets

De akoestische acts waren niet echt heel erg sterk en dat lag niet eens altijd aan de artiesten. Ze leken veel op erg elkaar en speelden allemaal net iets te luid voor een akoestisch café artiestje. Simone en Remi stonden gepland tijdens etenstijd, waardoor het nog drukker werd in en al bijna overvol café. Al waren de vocalen over het algemeen altijd erg mooi, de songteksten waren tamelijk cliché. De setting van acts was anderzijds wel erg sfeervol. Een plantje hier en een krukje daar… dus zingen dan maar.

Zo opende Cloud Café de kleine stage, ook wel bekend als de Second Hall met een ietwat tam optreden vergeleken met de rest van het festival. Alhoewel de zangeres hartstikke zuiver zong, zat het niet echt helemaal lekker bij de muziek. De gitarist speelde namelijk erg goed en technisch. Echter denk ik dat ook hij meer thuishoort bij een andere act. Eentje waarin hij meer ruimte krijgt om wat ruigere kanten op te pingelen. De drummer had wel een bijzondere plek, gezien hij aan de zijkant van het podium stond. Terwijl meestal het drumstel juist in het midden te vinden is. Het was een aangename keus omdat hierdoor alle band leden als meer gelijkere spelers overkwamen. Helaas speelde de band een beetje dertien in een dozijn muziek.

Vlak daarna stond Tramhaus op het schema. Zij speelden op de mainstage en leverde een echt killer-act. Het contrast met Cloud Café was erg groot en in het begin even wennen. Tramhaus kwam namelijk meteen met de deur in huis vallen met een krachtige opener. Al hielp de aanstekelijke energie van de band wel met schakelen. Vooral die van de ijzersterke vocalist Lukas Jansen. Zijn rauwe stem kon naast harde kreten, ook de rustigere stukken in de nummers voorzien van vocalen. Naast Lukas was hun bassist voor mij ook een hoogtepunt van de act. Met prachtig geschreven en uitgevoerde bass lijntjes tilde zij de muziek naar een nog hoger level.

Black Box Revelation had mij wel het meest verast van allemaal. De strakke drums waren het kloppend hart van de show. Naast deze geweldige drums had het ook een rijke mix van andere instrumenten. Zo kwam er af en toe bijvoorbeeld een dwarsfluit of een tamboerijn binnen geslopen. Dit resulteerde dan ook in een interessante show met veel dynamiek. Daarnaast wisselden ze ook veel af tussen ballads en bangers. Hierdoor bleef het publiek constant aandachtig en nieuwsgierig luisteren. Desondanks al deze vele verschillende geluiden kregen toch alle instrumenten evenveel ruimte om te blinken. Zo waren ze allemaal erg goed op elkaar afgestemd waardoor het een breed geluidslandschap gaf.

Na zo veel mannelijk gitaargeweld, was het nu tijd voor wat vrouwen power. La Grunge, vier dames die de kleine zaal tot zweten brachten met hun female fronted rockmuziek uit de jaren 90. Zo een beetje alle vrouwelijke helden uit mijn jeugd zijn gepasseerd, van Skunk Anansie tot Hole en No Doubt. Heerlijk mee schreeuwen en met de haren wapperen. De charismatische zangeres Kelly Kockelkoren, die we nog van Sat2D kennen (Pinkpop opener in 2008) stoof energiek over het podium en wapperde wild met haar haren, terwijl ze loepzuiver de teksten stond te zingen. Ook de andere bandleden overtuigenden met hun strakke performance, vooral de drumster maakte veel indruk. Ook leuk om te vermelden dat alle vier de dames een keer de leadzang op zich gingen nemen. Wat een talenten! We zeggen, kom snel terug, want 55 minuten show was veel te kort voor ons!

Uiteindelijk was Therapy? de afsluiter van de dag. Je merkte meteen aan het publiek dat men vooral voor deze act gekomen was. Vanaf het eerste nummer joelde iedereen enthousiast de heerlijke nummers van deze band mee. Wat mede door de geweldige samengestelde setlist kwam. Alles wat ik graag wilde horen, kwam voorbij. Al hadden ze alle nummers van het album ‘Infernal Love’ op een hele andere manier gespeeld. In mijn mening werkte dat niet in hun voordeel. Zo was het meer op de traditionele Therapy? manier gespeeld en bleven de blazers en strings thuis. Het publiek leek daar echter weinig moeite mee te hebben. Therapy? gaat inmiddels al eventjes mee maar toch speelde ze redelijk strak. Dat de zanger er af en toe wat naast zat is hem helemaal vergeven, want ze leverden een spetterend einde aan dit festival.