Helaas, helaas, helaas zonder fotograaf op pad dit keer. Want als er ooit een fotogeniek clubje op de planken van de Altstadt heeft gestaan, dan is het wel deze vrijdag de dertiende: Demented Are Go zijn weer in de buurt, en/dus de tent is uitverkocht. Psychobilly van het eerste uur, met dikke nadruk op de liefde voor horror, die na zo’n 37(!) jaar nog steeds net zo heerlijk smerig is. Met frontman ‘Sparky’ als blijvende drijvende kracht en tevens enig oorspronkelijk overgebleven lid is het altijd maar de vraag wat je voor show kan verwachten – het zal niet de eerste keer zijn dat ie al voor aanvang van de show niet meer op z’n benen kan staan – maar vanavond is ie AAN!

Tekst: Des | Foto’s: Demented Are Go / Altstadt

Maar eerst zijn daar Black Djangos. Met invloeden als Dick Dale en de Fuzztones is het surf-gehalte in dit gezelschap hoog, maar ruiken naar open zee doet het niet. Of het nu de liefde voor horror comics is of niet, met deze surf heb je eerder het idee dat je door een moeras heen cruiset. In tegenstelling tot de hoofdact piekfijn gekleed neemt het drietal je mee door de zompige contreien rondom… Uden?! Soit, je moet jezelf toch ergens vestigen, maar deze klanken zijn zo onnederlands lekker dat die twist erg onverwacht kwam.

Doet er niet toe, deze band krijgt uitgebreid de tijd om de zaal in de stemming te krijgen, en dat doen ze uitstekend. Gitaar en toetsen spoken tegen elkaar in, teksten wandelen als bezweringen door de muziek heen en de drums houden het hele zaakje op de perfecte kruissnelheid. Een genot om een avondje duisternis als dit mee af te trappen.

Ok, Uden was een verrassing, maar als je aan Demented denkt is Cardiff, Wales mogelijk ook niet de eerste plaats die in je opkomt. En toch is dat waar Sparky in 1982 de fundering voor deze show heeft gestort. Weliswaar een paar dozijn muzikanten en even zoveel – zo niet meer – problemen met de gevestigde orde verder, maakt hij het vanavond opnieuw waar. Met slechts 8 studio albums om uit te putten – omgerekend 1 per 4 1/2 jaar – is het aanbod niet wat het had kunnen zijn. Aan de andere kant betekent dit wel dat de herkenbaarheid groot is. Bovendien, omdat de band al die albums lang trouw is gebleven aan hun roots, voelt de show ook als een coherent geheel, waarin de nummers elkaar moeiteloos opvolgen. Tot Sparky moet plassen in ieder geval, want dan is het feest abrupt voorbij.

Maar alles bij elkaar houden ze het een respectabele tijd vol. De overige bandleden spelen alsof ze nooit anders gewend zijn, en ook werk van voor hun tijd schuiven ze er zonder problemen tussendoor. ‘Zo worden ze niet meer gemaakt’ klinkt meteen verschrikkelijk, maar voor dit gezelschap zou er wel eens op z’n minst een kern van waarheid in kunnen zitten. Dat ze nog lang dit soort avondjes mogen vullen!