Een uitverkochte Altstadt, een nieuw album en een band die de zaal volledig bij de lurven pakt—An Evening With Knives presenteerde vrijdag hun derde plaat, End of Time, en maakte er een onvergetelijke avond van. De band stond al jaren op mijn lijstje, mede door hun intrigerende naam. Menig mistige ochtend bij een stoplicht heb ik me bij het zien van hun stickers afgevraagd: “Hoe ziet een hele avond met messen eruit? Wat voor messen dan?” Vanavond is het tijd voor antwoorden.

Tekst : Robbie de Klerk, Foto’s: Lot Grips

Voorafgaand aan de hoofdact mogen A Necessary Evil en Transonic Science de sfeer opbouwen. De Altstadt kent een heerlijke lay-out, links de bar, rechts een biljarttafel vol instrumenten, recht vooruit het podium. Het is de perfecte setting voor een avond vol stoner, doom en sludge.

A Necessary Evil: een logge, broeierige start

De mannen van A Necessary Evil mogen de avond openen, en hoewel ze nog nooit samen op het podium hebben gestaan, spat de ervaring ervan af. Een alarm loeit, de band betreedt het podium en ramt er meteen een loodzware riff in. De sound is gortdroog, de show is zonder poespas, en de gitarist oogt alsof hij rechtstreeks uit de woestijn is komen lopen. Dit is pure doom en stoner, ergens tussen Orange Goblin, Cathedral en Alice in Chains, met een snufje jonge Dave Mustaine in de zang.

Het tempo schommelt tussen traag en glaciaal, en de zaal zweeft mee op de logge grooves. De interactie met het publiek is summier, maar effectief: als het drumstel het begeeft en de zanger dit ‘a necessary evil’ noemt, heeft hij de lachers op zijn hand. Na een klein half uur is het klaar—precies op het moment dat je eigenlijk nog een nummer wil horen. Meer van die shows alsjeblieft.

Transonic Science: technisch goed, maar ik voel het niet

Daarna betreedt Transonic Science uit Keulen het podium. Op papier een sterke band—recensies prijzen hun technische kwaliteiten—maar live blijft de vonk totaal uit. De muzikanten lijken zo uit kantoor te komen en hoewel hun sound zwaar is, ontbreekt het vuur.

Hun mix van stoner, doom en een lichte punksfeer klinkt degelijk: de melodieën krijgen ruimte, alles heeft een kop en een staart, en de band weet duidelijk wat ze doet. Maar het voelt afgemeten en  klinisch. De drummer slaat nergens écht door, waardoor de muziek nooit volledig loskomt. De zanger heeft techniek, maar weet geen emotie over te brengen. De bassist probeert heel hard meer energie over te brengen dan de rest van de band. De respons uit het publiek is best aardig en niemand loopt weg, maar pas bij de laatste twee nummers valt alles beter op zijn plek. Een gemiste kans.

An Evening With Knives: meeslepend en gelaagd

Na een korte pauze begint An Evening With Knives. Of nou ja, dat denken we—ze knallen erin met een loeizware riff, het geluid is perfect, het publiek reageert direct… en dan blijkt het de soundcheck. Jammer… even wachten nog. Als wachtmuziekje hadden we overigens toch wel wat Bon Jovi krakers verwacht. Maar helaas. Je kunt niet alles hebben.

De Altstadt is inmiddels propvol. Iedereen heeft hiernaar uitgekeken. Dan zetten flageoletten een dikke soundscape in en klinkt een stem vanaf het podium: “Goeienavond, we hebben er fucking veel zin in.” En dat is te merken als Marco en co. van start gaan. Vanaf de eerste minuut trekt An Evening With Knives de zaal mee in hun meeslepende, gelaagde songs, waarbij uiteraard de nieuwe langspeler centraal staat.

Het hele plaatje klopt. Met drie man creëren ze een muur van geluid die nergens stilvalt. De melodieën zijn eenvoudig maar verschrikkelijk mooi en doeltreffend, de drums strak en stuwend, de bas diep en dragend. De zang snijdt door de lagen heen met rauwe emotie. Waar sommige bands doomriffs opbouwen met een bulldozer, doet An Evening With Knives dat met een hele bouwplaats.

Het geluid is fantastisch, de energie in de zaal ongekend. Dit is zo’n zeldzaam moment waarop iedereen het voelt: dit is de beste band die je op dit moment live kunt zien. Iedereen die erbij was, weet dat. Iedereen die er niet bij was, moet verplicht stickers plakken.

Op weg naar huis tel ik ze nog maar eens: twaalf. Mooi zo!