Amenra in volle bloei in de Effenaar
Heb jij ooit een slechte show van Amenra bijgewoond? Dat dacht ik ook. Daarom is het feit dat de band in de stad een hele goede reden om naar de Effenaar te gaan. Sterker nog, je moet een verdomd goede reden hebben om in dit geval op de bank te blijven zitten (you know who you are…). E-L-R wordt meegenomen voor deze show, en dat is een band die je ook niet mag missen.
Tekst Guido Segers | Foto’s Paul Verhagen
Shows van Amenra in Eindhoven zijn altijd een tikje moeilijk. Vaak net buiten de reguliere tours om, en daardoor is er altijd iets raars aan. Ze zijn anders, eigen. Maar misschien verbeeld ik me dat. De Vlamingen gaan in April op tour met niemand minder dan Jo Quial, maar deze show stond eigenlijk in de jubileummaand van de Effenaar gepland en is daar dus los van. Afijn, alles op zijn kop, corona enzo, en nu eindelijk gewoon in Eindhoven. Album ‘De Doorn’ heeft inmiddels zijn tweede versie gekregen, dus er is meer aparts gaande.
E-L-R trapt af. De band weet met hun shoegazy-sludge te bekoren, niet voor niets tekende het trio bij het befaamde Prophecy Productions. ‘Vexier’ is de fonkelnieuwe plaat en ondanks her war stratische optreden, weten de Zwitsers te bekoren. De drummer weet het allemaal niet al te juicy te maken, maar ondanks wat geluidstruggles leggen de twee dames op gitaar en bas een geluidstapijt neer waar je lekker in weg kan zakken. Dat zeg ik vaker over dingen, maar hier is het wel errug aangenaam om gewoon lekker mee te deinen en de ogen te sluiten. Het is een opvallend goede match met de hoofdact, hoewel misschien wat zoeter, vriendelijker op het gehoor, maar even meeslepend als een natuurkracht. Dat is vet.
Dan. Amenra. De mis wordt ingeleid. Een lolbroek brult ‘Speuluh’. Hij giechelt, verder niemand. Colin van Eeckhout zit op zijn knieën met de rug naar het publiek. Een stilte daalt neer over de zaal. Als hij opstaat barsten we los.
Monotoon is een term die je kan gebruiken, repetitief ook. Je moet je eraan overgeven, jezelf meelaten sleuren in de pijnlijke catharsis van Colin van Eeckhout en zijn trawanten. In donkere hoekjes van de zaal zoeken eenlingen een plek om zich op eigen wijze over te geven aan het beukende ritme, om de schreeuwende, getergde zang echt tot zich te laten komen. Alles echt binnen laten komen, dat is hoe je Amenra ervaart. Ook dit keer weer overweldigend, een band in volle groei en bloei van z’n bestaan, met volle overtuiging en zonder remmen.
De set is een bloemlezing uit het werk van de band. De nummers van de laatste plaat, dat Vlaamstalige album ‘De Doorn’ (de eerste op Relapse, in eigen taal, waarvan inmiddels een tweede versie uit is) zijn schaars in de setlist, maar prikken er doorheen met hun diepe expressie. Er is iets aan ‘De Evenmens’ waardoor Van Eeckhout ook nar het publiek keert. Dat valt niet enorm op in de tornado die op het podium plaatsvindt, maar is monumentaal. “Colin heeft een hekel aan publiek”, hoor ik later iemand hierover zeggen, maar dat is onjuist. Juist met die nieuwe plaat keert de band zich naar buiten, naar het collectieve ritueel in plaats van de individuele expulsie van emotie. Dat te midden an klassiekers als ‘Razoreater’ en ‘Am Kreuz’ laat een band zien die na 20 jaar nog altijd niet is uitgegroeid en nu in een nieuwe transitie zit. En dat is bijzonder, elke keer weer.
Follow Us