Ankerfest, wat was je mooi. Het lijkt een kleine aangelegenheid in de knusse Anker Studio, het inmiddels terugkerende festival dat de drie mannen die de oefenruimte uitbaten neerzetten, maar wat een topomgeving. Lekker eten, simpele opzet, geen bullshit en vooral oud en vers bandwerk uit de stad op het ruwe rafelrandje van Eindhoven dat Sectie C heet. Sign us up (dat was dus ook wat gebeurde, want anders las je dit niet)!

Samen met andere ondernemers werd er wat moois neergezet waar zo’n 500 man op af komt. En dat zonder subsidie! Lekker eten van OST, waar ook de Vega eter aan z’n trekken kwam, gratis anker-tattoos (moest je wel snel zijn, onze Jochem en Lot hebben beet) en meer! Echt niks dan liefde voor het alleen al organiseren van zo’n event. Ok, genoeg lyrische positiviteit hier. De Anker studio is een klein hok, maar helemaal volgestufft met alles wat cool is (ik ben zo’n fan van die fietsen ook, Wannes make me one!), maar voor het event wordt uitgeweken naar het voorliggende terrein en de podiumtent en bar die aldaar staat. Lekker praktisch dus. Binnen is alles opzij gegooid, zodat daar een wildvol zaaltje ontstaat op de tegelvloer, terwijl historische posters je omringen. Afijn, zoals ze zeggen ’the mood is set’. (GS)

Tekst: Jochem van der Steen, Guido Segers | Foto’s: Lot Grips, Justina Lukosiute

Een festival openen is natuurlijk altijd wel een opgave en kan best spannend zijn. Met de onbevreesdheid van de jeugd trapt Alabaster af op de Anker Stage. Nu is het zeker niet de eerste keer dat we dit Eindhovense powertrio mogen aanschouwen, maar wat vandaag extra interessant maakt is dat er een aantal nieuwe nummers worden gespeeld. Misschien is dat de reden dat de start wat minder vurig is dan bij eerdere optredens. Naarmate de set vordert echter, zien we het driekoppige monster dat we gewend zijn. De schreeuw van gitarist Jasper komt weer uit zijn tenen, drummer Sophie mept bijna door de vellen heen en Toby zorgt voor een fijne groove met zijn bas en laat prima vocalen horen. Hoogtepuntje is hun lekkerste nummer ‘Carpenter’ dat de perfecte combinatie is van een stoner groove met Motörhead attitude. We zijn helemaal warm gedraaid! (JvdS)

Een beetje funk doet het natuurlijk prima in het zonnetje. Daarom ook terecht dat Whiff & The Wet Socks buiten op de Park Stage staan. Na een weifelende start breken de zonnestralen wat meer door tijdens de show. Het publiek is in het begin wat tam en veel bezoekers zijn nog onderweg, dus heel druk is het nog niet voor het podium. Daar blijkt de band echter wel raad mee te weten als de gitarist meer richting het publiek komt gelopen om het zo dichter bij het podium te lokken. Als dan het oude kunstje wordt gebruikt waarbij het publiek wordt verzocht om te gaan zitten en vervolgens op te springen komt de sfeer er in. Uiteindelijk wordt de set dan ook besloten met een uitbundig gespring in de eerste linie. (JvdS)

Op het Anker Stage herleven vervolgens de seventies met Splinter. Met een dergelijk sterk orgelgeluid heb je geen bas nodig, zo blijkt. Jawel, deze mannen doen het met slechts gitaar, drums en Hammond-like orgel. Blikvanger is geboren frontman zanger Douwe Truijens die we nog kennen van Death Alley. Met zijn zelfverzekerde blik en sexy dansjes windt hij heel wat hartjes om zijn vinger. De Iggy Pop meets Kadaver sound van de band doet het goed bij jong en oud. Raadsel blijft waarom Douwe soms van het podium verdwijnt… Nou ja, tot hij terugkeert in een kort rood sportbroekje. Sex en rock ‘n’ roll! Oh, hulde nog voor de prima vertolking van ‘No More Heroes’ van The Stranglers. Dat zijn grote schoenen om te vullen, maar het is gelukt. (JvdS)

Buiten laat Gramma ons alle hoeken van de Park Stage en de punkrock zien. Met een energieke set worden alle randen van de ruige gitaarmuziek verkend. Het klinkt allemaal lekker gruizig, eigenzinnig  en opgefokt, wat beloond wordt met een dichte haag van toeschouwers. (JvdS)

Het is wel duidelijk dat Wolfskop er plezier in heeft om op hun eigen festival te mogen spelen. Erik van Schenk Brill, Wannes Coolen en Daan Koch zijn natuurlijk de oprichters van de Anker Studio en organisatoren van dit geweldige festival. Hun comeback show vult de Anker Stage tot de nok, op een bepaald moment worden er zelfs geen mensen meer toegelaten door de heren van security. En terecht, want de stevige rock in de stijl van Soundgarden en Foo Fighters is geschikt voor een breed publiek en wordt vol energie gespeeld. Hoogtepuntje! (JvdS)

Het is altijd fijn als 69 Charger van de partij is. De rock-‘n-roll infused punkrock of punk-infusen rock-‘n-roll van het kwartet doet het lekker op zo’n dag, hoewel het volume wat laag lijkt te staan voor het buitenpodium. Geen verrassing, je moet uiteindelijk de buurt te vriend houden. Het gevoel van een lange rit over een stuk snelweg met een wagen waar de motor af en toe gek gemorrel laat horen is constant bij deze zet, waar altijd een goede flow in zit. Die rauwe stem van Geert van der Heijden doet vermoeden dat het inderdaad zo’n rookspuwend Amerikaans barrel is. Het enige wat de set af en toe onderbreekt zijn de schoolmeestertoespraakgrappen van Richard Nobels, die toch telkens weer erin slaagt om het publiek wat naar voren te laten schuifelen, om vervolgens lekker door te rammelen met Frankie Fuzz en drummer Marky Wildstone op volle toeren. Even is er verwarring in de band of ze ‘Trying to Forget You’ of ‘Stranded’ gaan spelen. Ze komen allebei en ook in die volgorde en alles is goed in de wereld, want 69 Charger speelt. (GS)

Bij Wolfskop was het druk, maar verdorie, bij Violation Of Trust ook. Niet vreemd, want deze smaakmakers van de Eindhovense hardcore zie je niet elke dag. Sterker nog, dit is hun allerallerlaatste show, op de hardcore wijze betaald in studiotijd knallen ze voor een laatste keer in hun hometown. Het gevoel van brotherhood en liefde voor PSV is groot tijdens dit feest waarbij de zaal uit zijn voegen geduwd lijkt te worden door de groeiende moshpit. En dat het met de toekomst van de Eindhovense hardcore wel goed zit blijkt als een piepjonge telg van één van de bandleden met gitaar het podium op komt en daar even wat indrukwekkends laat horen. Waardig afscheid! (JvdS)

Stuurbaard Bakkebaard is toch een beetje een gekke band. Heel vaak treden ze niet op, maar als ze dat doen is het altijd bijzonder. Ook hier zien we dat iets de eerste rijen toeschouwers overneemt en tot wilde moves beweegt op de hypnotische, drony stonerfunk (is dat een ding?) van het drietal. Het zijn de gekke zanglijntjes, de kwieke versnellingen en veranderingen, maar ook de vaardigheid om een bepaalde mood vast te houden die dit een heel lekkere set maken. Het geluid, de samenwerking, het naadloos elkaar vinden door de muzikanten, dat is er allemaal gewoon. Bijzonder, want het lijkt vaak alsof de band niet meer actief is. Vorig jaar waren er nog wat live shows en er werd een Facebook en Instagram profiel opgericht, maar de laatste plaat, het fantastische ‘Boys Do Cry’ stamt alweer uit 2013. Ondertussen wordt er ook in een emmer gezongen door de zanger, die luchtig over de tapijten schuifelt. Het koelt af op het terrein, maar Stuurbaard Bakkebaard speelt zoals de luchttrillingen boven het asfalt op een hete zomerdag aanvoelen. Heerlijk. (GS)

Afsluiten doen we vandaag met de helden van Devilöck. Ik weet niet of het de croon van Glen Danzig is, de groovy horror referenties, of gewoon het no-nonsense geluid van de vroege Misfits, maar een Misfits cover band is alles wat je wil op het slot van zo’n dag. De band heeft al 5 jaar niet gespeeld, maar dat valt niet echt te merken. Er zijn tijdens de set wat technische issues maar ook dat kan de band niet stoppen. Veel zingen hoeft ook niet, trouwens ,dat doet het publiek wel bij deze show. We krijgen dus een hele lijst Misfits songs uit de klassieke Danzig tijd, met daarop alleen maar hits. Het blijft toch opvallend rustig voor het podium bij de eerste blokken songs, met songs als ‘She’ en ‘Bullit’, maar later komt het toch op gang bij de slotreeks, waar natuurlijk ‘We Are 138’, ‘Attitude’ en ‘Last Caress’ deel van uitmaken. Het is even wild feest en er vliegen brilglazen, monitorspeakers en bezoekers door de zaal (ok, ‘vliegen’ is dichterlijke vrijheid om de energie en funfactor uit te drukken). Er zal daarna nog een biertje of wat getapt worden, maar Ankerfest 2023 is aan z’n slot en heeft ons het beste van Eindhoven Rockcity laten zien. Volgende keer weer? (GS)