De Amerikaanse christelijke metalcoreband August Burns Red is voor veel metalheads al genoeg reden om op zondagavond de rust en warmte van het huiselijke haardvuur achterwege te laten. Als daar dan nog een serieuze schep bovenop gedaan wordt met Bury Tomorrow als co-headliner, heeft iedere zelfrespecterende liefhebber van metalcore geen reden meer om nog thuis te blijven. En dat was te zien: het concert in de grote zaal van de Effenaar was ver van tevoren lang en breed uitverkocht.

Tekst: Sebastiaan Quekel | Foto’s: Bram Geurts

Vooruit, dit verdient wel een kleine nuance. De duoshow van de twee bevriende bands stond oorspronkelijk voor november 2021 op de agenda, maar door de coronacrisis (wat alweer een eeuwigheid geleden lijkt) werd besloten het naar dit jaar te verplaatsen. In de tussentijd heeft Bury Tomorrow absoluut niet stilgezeten: drie nieuwe nummers zijn er uitgebracht: de één nog harder dan de ander, en het zevende (veelbelovende) album is onderweg.

De uur durende show in de Effenaar staat niet in het teken van het aankomende album The Seventh Sun, maar kan meer gezien worden als een greatest hits set. De band jaagt er in iets meer dan zestig minuten zo’n dertien knallers doorheen, waarin de Effenaar meerdere malen ontketent in een waar slagveld. Met Choke, de hitsingle van het vorige album, laat Bury Tomorrow aan Eindhoven zien wat ze kunnen verwachten: brutale riffs, dramatische en theatrale refreinen en een stel op hol geslagen muzikanten waar het testosteron vanaf lijkt te druipen.

“Ik weet dat het zondag is jongens“, zegt brulboei Daniel Winter-Bates aan het begin van de set. “Maar ik verwacht dat jullie desondanks al jullie energie geven.” Bury Tomorrow krijgt wat het van Eindhoven verlangt en ziet gedurende het uur diverse moshpits en later zelfs een wall of death ontstaan. Bury Tomorrow kenmerkt zich vooral door de gouden wisselwerking tussen de bijtende grunts van Winter-Bates en de epische en meeslepende cleane refreinen die Jason Cameron jarenlang voor zijn rekening nam.

Jason Cameron stapte tot grote verbazing van velen vorig jaar plots uit de band, maar zijn vervanger Tom Prendergast overtuigt minstens zo goed met een haast engelachtig stemgeluid. Het vertrek van Cameron betekende een enorme aderlating voor Bury Tomorrow, maar aan de onderlinge chemie en energie op het podium is niets veranderd. Hier staat een band die een uur lang alles geeft, met honderd procent slagkracht en energie. De riffs en breaks – vaak opgesierd door metershoge rookwolken – vliegen de bezoekers continu om de oren. Een set die best wat langer had mogen duren, maar nog lang tot het Stratumseind zal nadreunen.

Aan August Burns Red de moeilijke taak om het kunstje van hun Britse vrienden even dunnetjes over te doen. Hoewel de Amerikanen in hetzelfde genre opereren zijn ze in muzikaal opzicht bijna niet te vergelijken. Waar Bury Tomorrow hamert op herkenbare refreinen en melodieën, is August Burns Red een band die eigenlijk vooral als een soort bulldozer over het publiek wil walsen. De nummers zijn moeilijker van elkaar te onderscheiden, omdat de band maar door blijft rammen en er eigenlijk geen rem op zit.

Het is te hopen dat iedereen in de Effenaar aan zijn gehoorbescherming heeft gedacht, want August Burns Red lijkt na het afzwaaien van Bury Tomorrow nog even aan de volumeknop te hebben gedraaid. De sound van de band is hard, trommelvliestergend hard zelfs.

De uitvoering van Chop Suey, een cover van System of a Down, laat de Effenaar bijna letterlijk op zijn grondvesten schudden. Daarbovenop komt nog zanger Jake Luhrs die met de kracht van een orkaan brult alsof de wereld op instorten staat. Je staat geregeld met open mond te kijken wat voor een stemgeluid uit de strot van die man komt – op een goede manier.

August Burns Red doet dus uiteindelijk waarvoor het gekomen is: de Effenaar overrompelen met hun verwoestende anthems en daartussen vooral hun sympathieke zelve zijn. Frontman Luhrs loopt erbij alsof hij zich aan het opmaken is voor de bokswedstrijd van zijn leven, met een houding die zo angstaanjagend is dat je denkt: daar loop ik even met een boog omheen. In werkelijkheid is de bebaarde zanger een schat van een vent, waar de Effenaar veel sympathie voor toont.

Zodoende kan de Effenaar terugkijken op een metalcore-avond die van begin tot eind van een torenhoog niveau was. Als dit het begin moet zijn van meerdere duopackages in de metalcorescene, dan staat de liefhebbers nog een hoop memorabele avonden te wachten.