Avant.wav is nieuw, vers en vol verrassingen. Het festival vond voor de eerste keer plaats dit jaar in het Stroomhuisje en het TAC en bood ruimte aan alles van minimale ambient tot verzengende black metal.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Justina Lukosiute

Waar heb je dat nou ooit eerder gezien? Het gevoel van Avant.wav is een beetje dat van Incubate voor het Incubate heette. De ontdekkingsreis vol verrassingen die ZXZW toen was, maar dat is ook een persoonlijke beleving natuurlijk. Het DIY karakter van het festival wordt ook hoog gehouden, zo is er qua eten een mogelijkheid om je eigen spullen te grillen op een DIY barbecue en worden er naast platen ook zeepjes en jam verkocht.

Het weer zit ook nog mee, of tegen, dat ligt een beetje aan de interpretatie. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat de stoner disco van Tsar Bompa aan ons voorbij. Geen zorgen, vorige week stond de band nog op Klokrock Orange en met hun selectie voor de popronde zullen ze vaak genoeg te spotten zijn. In de Tuinzaal trapt Group Of Man vervolgens af. Twee bands dus om je dag vol gas mee te starten.

De Britten omschrijven hun eigen sound als post-hardcore. In die sound zit een hoop groove en een stampend ritme met tamelijk haakse riffs. Live valt dat een beetje weg in de barrage aan distortion die de band produceert, maar het blijft voelbaar. Het is het eerste weekend overzees voor de band, een beetje spanning hangt dus ook wel in de lucht.

Het is geen volle tent voor wie de band speelt, maar gebogen over hun gitaren spelen de mannen met een scherpe concentratie en beheersing. De geschreeuwde vocalen van de frontman zorgen voor een gevoel van urgentie, dankzij het net overslaan van de stem. Hier staat in ieder geval een solide band te spelen.

Een compleet andere ervaring valt te verwachten in het kleine, kale Tapas zaaltje, waar Svartvit op gaat treden. De man achter deze naam, Kevin Jansen, is op zich al een opvallende verschijning in een sportbroekje, met daar boven een jack van het Duitse leger. Het past op de een of andere manier bij het overweldigende effect van 15 minuten Svartvit live.

Beukende, diepe baslijnen worden het kleine zaaltje in gepompt. Deze worden verder gemanipuleerd en opgeleukt met effecten en opnames van een stalen ketting, tot er een scheurende, kille golf distortion ontstaat met nog altijd die zware bas. Jansen schreeuwt furieus in zijn microfoon terwijl hij steeds woester met de ketting slaat. In de slotfase stapt hij achter zijn werktafel uit, gooit zijn pet op de grond en al schreeuwende danst hij op een getergde manier rond voor het podium. Het is alsof hij zichzelf tot een geleider van zijn muziek maakt. Dan schakelt hij plots de dronende klanken uit, pakt zijn twee blikken Schultenbrau en zwaait een keer. Dit optreden duurde écht maar een kwartier.

Bij de term Lo-fi funk weet je eigenlijk ook niet wat je te wachten staat. Remy Britsemmer wordt vandaag bijgestaan door Lars Leeuw (LL) in ieder geval. Het resultaat is verbluffend, vooral dankzij de gouden keel van Britsemmer, die zonder ook maar enigszins zijn gezicht te vertrekken prachtige, zuivere uithalen maakt met zijn stem en loepzuiver klinkt.

Eigenlijk is het funk uitgekleed tot zijn pure kern met bas, gitaar en zang. Alles wat je nodig hebt om te ontroeren en raken. In de set zitten wat gaatjes en botsinkjes tussen het duo, maar het voegt alleen wat meer charme toe aan de fijne set. De toevoeging van Lars Leeuw op de bas zorgt ervoor dat Remy Britsemmer net wat meer vrijheid krijgt om zijn zang te laten floreren. Betoverend is een woord wat te binnen schiet. Terwijl het zonnetje door de raam schijnt, weet Britsemmer de harten te verwarmen in het Stroomhuisje.

De Tuinzaal in het TAC is op dat moment nog wat leeg, maar het publiek gaat er even goed voor zitten als Martijn Comes zijn indietronics aan het werk zet. De muziek die Comes produceert ligt ergens tussen ambient, classic en minimal, maar eigenlijk zeggen die termen niet zoveel over de ervaring. Ergens doet zijn geluid me ook aan het vroege Tunng denken, omdat naast het elektronische er een bijzonder natuurlijk (misschien is akoestisch beter) element in zit.

Dus gezeten aan de zijkant van de zaal laat de luisteraar zich lekker weg zaken in de dromerige klanken van Comes. Het is echter geen wegdommelmuziek, er zit een randje aan het geluid, dat net ongemakkelijk genoeg aanvoelt om je op scherp te zetten, maar het nog steeds mogelijk maakt om in die elektroakoestische droomwereld te verdwalen. Dat doet Comes zelf ook op het podium, waar hij zo nu en dan met getergde gelaatsuitdrukkingen aan het werk is. Als hij opkijkt en duidelijk maakt dat hij klaar is met zijn show moet je even die betovering van je af schudden en op naar de volgende verrassing.

PONI is het solo project van Tjeerd van Erve. Hij heeft al 15 jaar niet solo op het podium gestaan, daarom blijft hij ook vandaag zitten. Dat zijn het soort grapjes die verlichting brengen te midden van zwaarmoedige songs, die net wat meer duisternis met zich meedragen dan de singer-songwriter wil doen vermoeden. De nummers zijn kort, maar helder en gezongen met een gelatenheid die soms smaakt als een mild fatalisme.

Van Erve speelt gitaar en verrijkt dit met de nodige effecten om net die beladenheid te vergroten waar nodig. Dat gaat niet allemaal even soepel en ook is het niet overal even zuiver, maar dat is eigenlijk juist de charme en kwetsbaarheid van deze setting. Het trekt het goed gevulde Tapas zaaltje nog net wat dichter naar de artiest toe. In het slotnummer herhaalt Van Erve eindeloos de frase ‘It burns like hell’. Dat begint gecontroleerd, maar gaat steeds luider en uiteindelijk met effecten verrijkt komt het even los van de set. Als Van Erve weer de frase brult is dat meer dan het nummer, het voelt zo enorm krachtig en getergd. Die ontroering overbrengen, dat is een krachtige performance.

Het is dan ook even tijd voor een eetpauze voor ons. Crywank speelt helaas niet en wordt vervangen door Eindhovense Aidan. De singer-songwiter is frequent op de podia in en om Eindhoven te zien met zijn zwaarmoedige nummers.

Er zit weinig nuance in het geluid van Gewoon Fucking Raggen. De Rotterdammers spelen vuige hardcore op een tempo, waarbij je eigenlijk het gevoel hebt dat alles echt elk moment compleet uit de bocht kan vliegen. Vooral drummer Lemmy C. weet een potje te rammen op zijn kit, waarbij je eigenlijk niet veel anders kan dan met open mond kijken.

Laat dat nou net zijn wat de drummer niet pikt. Dreigende taal, waarbij hij afsluit met “Dan vreet ik jullie allemaal op”, maakt indruk en even later wordt er gesprongen en gebeukt voor het podium. Het enige wat de razende punkrock van de band bij elkaar lijkt te houden is de solide en onverstoorbare baslijn van Sally C, die als ruggengraat voor het geheel werkt. De zang wordt door de drummer en gitarist Wes XIII op zich genomen, maar die blijft tamelijk onnavolgbaar. Uiteindelijk is het drietal gewoon fucking aan’t raggen.

Naagauk komt uit Nijmegen en is dus geen Groenlands monster. De band speelt black metal van een primitief soort, zonder al te veel opsmuk en vooral zoekende naar dat statische in de snelheid. Misschien neigt het daardoor nog een tikje naar de cascadian black metal, maar het is vooral een band die de muziekstijl redelijk vrijzinnig benaderd. Zo hoor je niet dezelfde drumpatronen die elke black metal band brengt. Ook visueel  De band heeft net een cassette uit op Barreuh en dat is gelijk het hele oeuvre van de band, bekent zanger Hask.

De band speelt een boeiende set, maar het voelt een stuk vrijer dan een reguliere black metal band. Geen rare capes, onverstaanbaar gekras tussen de nummers door of corpse paint. Hask grapt tussendoor ook over een aantal zaken, zoals zijn zwarte joggingbroek die hij voor de show gekocht heeft. Die is toch wel behoorlijk warm merkt hij op. Eigenlijk is Naagauk een hele sterke anti-black-metal band zou je kunnen zeggen.

Er zijn maar twee woorden nodig om het Zeelandse Rites te omschrijven, dat is enthousiast en energiek. Het geluid ligt ergens tussen de vroege hardcore en jaren negentig punkrock in. Veel energie, veel passie, maar niet alles te strak en gepolijst willen hebben. Zangeres Louisa Steenbakker heeft zich voor het podium gepositioneerd en dans fervent rond gedurende de set. Het nadeel daarvan is dat ze af en toe de microfoon mist, maar dat deert in zo’n show niet.

Op het podium is bassist Nous Daovise de meest aanwezige. Wild zwaaiend met zijn bas steelt hij aardig de show en lijkt het de zweep te zijn (in samenspel met de drums) die de band voortgejaagd. Een fijne Minor Threat cover zit ook nog tussen de setlist gepropt, maar die had Rites niet nodig om zich te laten zien. Overigens is het de gitarist links op het podium die de nuances lijkt aan te brengen in de muziek en gedurende de show in een soort afzondering zijn werk lijkt te doen. Bijzonder sympathieke band, dit Rites, daar hoor je graag meer van.

Je hele set kwijtraken een paar dagen voor je optreden, dat is flink klote en in sommige gevallen een onoverkomelijk gemis. Yoch, oftewel Joch Jansz, waarschuwt het publiek even vooraf, wat lekker al het meubilair naar voren heeft geschoven om dicht bij de artiest te kunnen loungen. Met behulp van laptop en ander gerei gaat deze aan het werk in volle concentratie en vooral met een ongekende beheersing. Yoch verstaat de kunst van met minder meer brengen.

De waarschuwing blijkt overbodig, want de fijne, frisse ambient van Yoch is een genot om in ondergedompeld te worden. Dit is geen zware kost, maar muziek die luchtig en vluchtig is, speels en plezierig zonder nietszeggend te worden. Het is dan ook fijn toeven in het Tapas zaaltje. Als dit snel in elkaar gezet is, zegt dat toch veel over de kwaliteiten van deze jonge muzikant.

Minder interesse om een goede set neer te zetten hebben de jongens van Kieff klaarblijkelijk. De geluidsman moet de jongens vragen om toch écht het podium op te gaan, maar met de matige opkomst van publiek hebben de heren daar niet zo heel veel zin in. Wel zijn de creatieve vaardigheden inmiddels ingezet om een aantal scepters van Schultenbrau blikken te maken. Het is hard werken om een klein publiek voor je te winnen, maar met de strakke, gruizige gitaarrock van de jongens zou dat eigenlijk geen probleem moeten zijn.

Muzikaal staat Kieff namelijk als een huis… tenminste, als de concentratie er is. De band heeft gelukkig een enthousiaste, doch enigszins wankel ter been zijnde fan bij die regelmatig de bandnaam schreeuwt en ook even een jointje opsteekt voor de bandleden. Misschien zijn het zenuwen of hebben de jongens andere verwachtingen, maar de show laat op geen enkele manier respect zien voor het publiek. Dat is dan weer een flinke tegenvaller.

Het Britse Pijn heeft aanzienlijk meer kilometers moeten maken om hier te zijn en staat helaas niet voor een groter publiek te spelen dan in het Stroomhuisje voor Kieff op was komen draven. De band haalt de schouders echter op en gooit er een set uit, die je voluit van je sokken blaast. Het drietal vertegenwoordigt het normaal wat grotere gezelschap, wat hard werkt aan een debuutplaat.

Qua geluid ligt Pijn in de richting van een 65daysofstatic. Complex, hectisch en vol met tempowisselingen en effecten, die vaak de illusie wekken dat er veel meer op het podium staat dan drie muzikanten. De muziek zit vol wendingen, die je als luisteraar blijven verrassen. Interactie is niet nodig, de instrumentale muziek van de zich in het zweet werkende band spreekt voor zich. De laatste verrassing voor ons op deze editie van Avant.Wav.

De eerste editie van Avant.Wav mag dan niet zo druk bezocht zijn als wellicht gehoopt, het is een bijzonder en gewaagd evenement geworden vol verrassende acts van een viertal mooie labels. Het laat zien dat er een plek is voor de avontuurlijke muziek die door Barreuh, Smikkelbaard, Monomentum Collective en Smithsfoodgroup DIY omarmt wordt. Wij zien graag een tweede editie tegemoet.

En de jam is erg lekker.