Het Britse White Lies pikte in 2009 met debuut ‘To Lose My Life’ een graantje mee van de post-punk revival die bands als Interpol en Editors hadden ingezet. Dat White Lies hier nog steeds een graag geziene gast is, bewijst vanavond een uitverkochte Effenaar.

Wie deze Britse band kent, weet dat deze gasten grossieren in tracks over verbroken relaties, de zwaarte van het bestaan en de slechte staat van de wereld. Zware kost. Dat wordt meedeinen op drama!

Tekst: Frank van de Ven | Foto’s: Elke Teurlinckx

Voordat de hoofdact het podium betreedt, mag Anteros het publiek opwarmen. De landgenoten van White Lies maken eighties dreampop met een dikke scheur indierock. Ondanks de energieke podiumpresentatie van de frontvrouw slaat de band niet aan. De liedjes zijn inwisselbaar en niet spannend. Laura Hayden verdient echter een dikke pluim voor haar enthousiasme en zangkunst. Ze blijft vocaal overeind terwijl ze dansend over het podium zweeft en zich helemaal geeft. De zaal reageert amper op Anteros. Dat ligt ook deels aan de band, want er is weinig contact met het publiek. Pas bij het laatste nummer vraagt Laura of de zaal mee wil klappen. Dat gebeurt dan ook massaal. Het scheelt ook dat de finale ook het beste nummer is. Anteros is een typisch voorprogramma: leuk om te zien, maar hier komt niemand voor. Aardig muzikaal behang.

Als White Lies het podium opkomt, gaan de handen pas echt op elkaar. Post-punk is anno 2017 nog steeds populair en trekt hele volksstammen naar Eindhoven. Op zich best bijzonder als je nagaat dat
Het visitekaartje van White Lies uit 2009 dateert en geen enkele andere plaat heeft het succes van dit debuut heeft kunnen evenaren. Zonder veel airplay trekt deze formatie nog steeds veel publiek en daar is een reden voor. Terwijl Editors steeds meer met stadionrock flirt en Interpol de duisternis opzoekt, duikt White Lies steeds dieper de eighties in. De band gebruikt meer synths en is niet bang om nog grootser, pompeuzer en dramatischer te klinken. Afijn, Eindhoven heeft zin in een avondje zwelgen. De band zelf ook trouwens!

White Lies verspilt weinig tijd aan praatjes met het publiek en knalt er direct goed in. De dresscode op het podium is zwart, maar een fraaie stroboscoop- en lichtshow zorgt letterlijk voor kleur. De band speelt strak en frontman Harry McVeigh is goed bij stem. Het geluid is kraakhelder en alle instrumenten komen goed naar voren. Hoewel de band weinig contact maakt met de zaal, merk je dat ze met plezier spelen. Harry grijnst regelmatig naar de zaal en geniet zichtbaar van de hoge opkomst. Het publiek reageert het meest enthousiast op de krakers van het debuut. Vooral tracks als ‘Death’, ‘To Lose My Life’ en ‘Farewell To The Fairground’ gaan erin als koek. Hoogtepunt van de avond is ‘The Price Of Love’. Misschien wel het meest donkere nummer van White Lies. Kippenvel! De bezwerende zang van Harry is live nog intenser dan op plaat.

Het publiek ziet een band in topvorm. Hits scoort White Lies misschien niet meer – niet in ons land tenminste – maar dat dondert niet als de band zulke shows geeft. White Lies brengt je terug naar de jaren 80 en gezien het aantal bezoekers is daar veel behoefte aan. Samen zwelgen kan heel gezellig zijn!