Bad Omens laat er geen misverstand over bestaan: zij zijn de komende jaren dé metalcoreband om in de gaten te houden. In een lang en breed uitverkocht Dynamo in Eindhoven maakte deze nieuwe Amerikaanse sensatie zichzelf onsterfelijk met een overrompelende show vol energie, slagkracht en pure emotie.

“Wat hebben we jullie vreselijk onderschat”, zegt zanger Noah Sebastian (27) vlak nadat hij zijn bivakmuts van zijn gezicht trekt. “In gedachten zijn we bij al die mooie mensen die er vanavond niet bij konden zijn.” Sebastian overdrijft zeer zeker niet: alle shows van hun eerste grote tour door Europa waren ver van tevoren uitverkocht. Op Ticketswap zochten bijna duizend mensen wanhopig en tevergeefs om een kaartje om Bad Omens voor het eerst in vier jaar weer op Nederlandse bodem gezien, met voor het eerst een eigen headlineshow.

Tekst: Sebastiaan Quekel | Foto’s: Emily Parry

Die mensen hebben duidelijk iets gemist. Het bijna anderhalf uur durende concert, onderdeel van de succesvolle Concrete Jungle-tour, staat werkelijk als een huis. Het jonge viertal uit Richmond, Virginia brak vorig jaar al door met het onder prijzen bedolven The Death of Peace of Mind: een album waarin Bad Omens muzikale grenzen verlegde met gedurfde invloeden uit pop, elektronica en ambient. Het leverde ze talloze prachtnummers op die in de Dynamo woord voor woord worden meegezongen.

Moeiteloos schakelt de band tussen vlijmscherpe metal en dromerige ambient, een combinatie waarin zanger Sebastián zich helemaal thuis lijkt te voelen. Met een bivakmuts over zijn hoofd verschijnt hij op het podium en luidt met zijn prachtige fluisterstem opener Concrete Jungle in. Vervolgens schreeuwt en krijst hij zich een ongeluk in de verwoestende knaller Artifical Suicide, waarop hij de muts van zijn kop trekt en een gebalde vuist in de lucht gooit. Het publiek – helft vrouw, helft man – krijst, schreeuwt en kolkt van vreugde.

De hoogtepunten stapelen zich vervolgens in hoog tempo op. Nowhere to Go is een schot in de roos met dat heerlijke aanstekelijke refrein, dat zó hard wordt meegezongen dat Dynamo zich mogelijk zorgen moet maken om geluidsoverlast. Het emotioneel beladen The Grey, een van de betere nummers van de laatste cd, is eveneens een voltreffer en heeft alles in zich om uit te groeien tot klassieker van formaat.

Hoewel de bandleden perfect op elkaar zijn ingespeeld op geen fout zijn te betrappen, is het toch echt de frontman die de show steelt. Het is nu doorbreken, of nooit, lijkt Sebastián te denken. Hij dendert voortdurend op en neer, springt op verhogingen en jut de fans op met krachtige teksten. En als de band wat meer gas terugneemt, zoals in het The XX-achtige Who are You?, toont hij zich van zijn meest kwetsbare kant. Ogen dicht, lichaam op de grond, met totale focus op de muziek. Kippenvel.

Het ontroerende What It Cost is nog zo’n hoogtepunt. Hoe dit nummer naadloos overgaat in de verwoesting die Like A Vilain heet is haast pure perfectie te noemen. Niet voor niks scanderen de fans luidkeels ‘we want more’ als Bad Omens na een uurtje het podium verlaat. De bandleden keren met een grote grijns terug. “How about three more?”

De toegift staat symbool voor de muzikale diversiteit die de laatste cd kenmerkt. Zo gaat het wonderschone en liefdevolle The Death of Piece of Mind werkelijk prachtig over in het meedogenloze Dethrone, een ‘oudje’ en een ware traktatie voor de fans van het eerste uur, die midden in de zaal als een roedel wolven tekeer gaan.

Het mag duidelijk zijn: Bad Omens heeft in Eindhoven definitief zijn visitekaartje afgegeven. Het is niet de vraag of, maar wannéér deze Amerikanen de Nederlandse festivals mogen head-linen. Zijn jullie al een beetje wakker, Jera on Air?

De supports kwamen vandaag van Oxymorrons en Ghøstkid.

Foto’s Bad Omens

 

 

Foto’s Gøstkid

Foto’s Oxymorrons