Baroness bewijst unieke status in de Effenaar
- Reno van der Looij
- On 16 juni 2017
Tijdens ons interview met John Dyer Baizley tijdens Roadburn nog maar een paar maanden geleden, repte de bandbaas nog met geen woord over een mogelijk vertrek van zijn jeugdvriend en bandlid van het eerste uur Pete Adams. De band was zelfs al begonnen met het schrijven van nieuw materiaal voor de opvolger van Purple uit 2015.
Toch kwam vorige maand daar ineens het nieuws dat Adams niet langer deel uitmaakt van Baroness. Een persoonlijk keuze van de gitarist die werd gerespecteerd. Daarmee is Baizley het enige overgebleven originele bandlid. Als vervangster werd snel de talentvolle Gina Gleason gevonden en startte de band de voorbereiding voor deze Europese tournee die vanavond de Effenaar aan doet en komend weekend op Hellfest en Graspop staat.
Tekst: Reno van der Looij | Foto’s: Justina Lukošiūtė
Hoewel de voorverkoop wat stroef verliep is het toch lekker druk in de Effenaar als voorprogramma Vitamin X begint. Veel van de aanwezige zijn wel enigszins verbaasd zodra deze pure punk/hardcore band snoeihard van leer trekt. Muzikaal gezien op zijn minst een vreemde keuze te noemen. Zeker als je de achtergrond niet kent van Baizley zijn voorliefde voor punk en zijn link met deze deels Amsterdams band. Zo deed gitarist Marc Emmerik op Roadburn mee met het ‘Razors in the Night’ punkproject van Baizley. De gitarist vermeldt tijdens de show ook trots dat Baizley onder andere het album artwork en t-shirt designs voor de band doet. Dat alles kan niet verbloemen dat het publiek het half uurtje maar gelaten ondergaat. Hoezeer de band ook haar best doet. Publieks participatie is er ondanks de herhaaldelijke (op het eind sarcastische) oproep tot een circle pit dan ook nauwelijks. Of het moet het lauwe applausje zijn na ieder nummer.
Het moge duidelijk zijn, vanavond komen de aanwezigen enkel en alleen voor het machtige Baroness. Het gejuich als de band opkomt alvorens nog maar één noot van opener ‘Kerosene’ te hebben gespeeld zegt genoeg. Baizley staat gepassioneerd als altijd van leer te trekken. De beste man zal nooit een show op halve kracht spelen en zo ook niet vanavond. De energie spat werkelijk van het podium en dat is mede ook de verdienste van nieuwkomer Gina Gleason.
De kersverse gitariste doet pas haar vijfde show, maar lijkt als een vis in het water tijdens het volgende ‘Morningstar’. Zelf als ze geen background vocals verzorgt, zingt ze woord voor woord alle songteksten mee. Het valt ook het publiek op die tussen de nummers haar naam schreeuwen, waar ze dan ineens enigszins verlegen lachend op reageert. Om vervolgens op het moment dat de volgende song inzet deze schuchterheid al headbangend direct van zich af te schudden.
Net als op Roadburn worden er weer een paar ‘oudjes’ van stal gehaald, zoals het eerste Baroness nummer ooit geschreven ‘Tower Falls’. Deze song mag dan op het eerste gehoor een stuk ruiger zijn dan het toegankelijkere nieuwe werk, maar vooral onmiskenbaar Baroness. Ook ‘The Sweetest Curse’ van het Blue album staat net als tijdens Roadburn op de setlist. Na het blokje ‘oudjes’ schakelt de band weer net zo makkelijk door op nieuw werk. Zo worden gepassioneerde uitvoeringen van ‘Desperation Burns’ en ‘Chlorine & Wine’ gebracht en tussendoor vertelt Baizley uitgebreid waarom hij het zo tof vindt om altijd terug in Nederland te komen en roemt het muzikale klimaat van ons land met de vele festivals en het fijne publiek.
Met ‘March to the Sea’ wordt de reguliere set afgesloten. De toegift is voorspelbaar met ‘Isak’ en ‘Take my Bones away’, maar daarom zeker niet minder prettig. De kenmerkende combinatie van agressie en melodie komen namelijk zo mooi samen in dit afsluitende tweeluik. Een show van Baroness is altijd weer bijzonder en de band bewijst live met de komst van de nieuwe gitariste niet direct aan kwaliteit te hebben ingeleverd. Hoe dit verder uitpakt qua songwriting gaat de toekomst leren, maar naar aanleiding van vanavond hoeven de liefhebbers zich voorlopig nog nergens zorgen over te maken. Unieke band!
Follow Us