De Effenaar en Loud Noise programmeren ondertussen al even interessante stoner- en psychbands onder de vlag Club Void, het kleine zusje van het cult festival Into The Void. De bands deze avond wijken wat van dit vaste stramien af door het blackened karakter.

Radeloos///Ziedend uit Nijmegen brengt een bijzondere mengeling van crust, black metal, powerviolence en post-metal met een vleugje psych.  Een combinatie die verrassend goed uitpakt. Niet op de laatste plaats vanwege energieke frontman Giel die met ontbloot bovenlijf alles geeft op het podium. Daar buiten trouwen ook, want een kort moment verlaat hij het podium om zijn longen uit het lijf te brullen tussen het publiek.

Soms lijkt hij zich met hoofd en armen opgeheven te richten tot het heelal, een andere keer beeldt hij het ‘’radeloos’’ uit door zittend te schreeuwen. De reverb is zo vet dat zijn korte bindteksten vrij onverstaanbaar blijven helaas. Muzikaal is het knap dat, steeds wanneer je de weg kwijt dreigt te raken door de chaotische mix van stijlen er net dat baslijntje, die riff of drumpartij voorbij komt waar je je aan vast kunt houden en zo toch op koers kunt blijven en de groove niet verliest.

Ter Ziele is een beetje toegankelijker want net iets meer rechtdoorzee (hetzij blackened) doom. Voor dit optreden heeft de band Jonathan Edwards (o.a. Teethgrinder) bereid gevonden om de rol van vocalist te vervullen. Dat blijkt een jas te zijn die hem zo goed past als een battlejacket een metalhead. De zwaarmoedige doom krijgt een rock ‘n’ roll sausje door de energieke podiumpresentatie van Jonathan. Meeslepende melodieën komen soms agressief tot een uitbarsting als uiting van sluimerende depressieve gedachten. Een optreden dat je niet in de koude kleren gaat zitten.

Het Belgische Pothamus (foto header) klinkt wat minder fel dan voorgaande bands maar maakt dat goed door hun hypnotiserende muziek. De bijna sjamanistische postrock is bedwelmend en sfeervol. Zanger/gitarist Sam Coussens staat recht tegenover bassist Michael Lombarts opgesteld speelt blootsvoets. Met die blote voeten bedient hij zeer regelmatig het indrukwekkende effectenpaneel. Soms zijn die voeten niet genoeg en legt hij de gitaar aan de kant door die met zijn handen te bedienen als ware het een extra instrument.

Als je je afvraagt wat voor muziek eeuwenoude stammen zouden hebben gemaakt als het gitaarvirtuozen waren is dit je antwoord. Hoewel gebruik makend van moderne instrumenten is de muziek doordrenkt in een soort tijdloze, dromerige melodiestructuur die van begin tot eind weet te boeien.