En zo is die rampzalige nacht waarin het Stroomhuis afbrandde alweer een maand geleden… Een week voor de brand deed ik nog verslag van een gedenkwaardige avond met bands uit de Oost-Europese underground scene, niet wetend dat het mijn laatste keer in het Stroomhuis zou zijn. ‘Alsof er iemand is overleden,’ verwoordt een kunstenaar die er zijn atelier had het gemis van deze creatieve vrijplaats. Inmiddels is er van alles op touw gezet om de direct betrokkenen te helpen. Een crowdfundingsactie, een kunstveiling, een benefietavond in Rotterdam… Vanavond is de Effenaar de host van een benefietconcert, dat trekjes heeft van een afscheidsdienst. Charlie & The Lesbians is speciaal voor deze avond eenmalig bij elkaar gekomen. En verder hebben we natuurlijk SØWT, de band die met het Stroomhuis een heel deel van hun leven verloren is. Daarnaast zijn het Eindhovense Radar Men From The Moon en C*NT present.

Tekst: Maartje Kunnen | foto’s: Theo Visser

Bij het ticketloket koopt een man een kaartje voor €50. Je kon voor dit concert kiezen uit tickets van 15, 25 of 50 euro en het hele bedrag gaat naar het Stroomhuis. Bij binnenkomst staat zo’n beetje iedereen in de hal, waar je tegen gereduceerd tarief een (Stroomhuis)tatoeage kunt laten zetten. Ook dit geld komt ten goede aan het Stroomhuis. Je laten beïnkten voor het goede doel kon de afgelopen weken op verschillende andere plekken ook: heel wat fotografen en schrijvers van dit forum hebben inmiddels een Stroomhuis-beeldmerk op hun arm. Verder is er merch: T-shirts, stickers en zelfs kaarsen in de vorm van het Stroomhuis. Symbolisch en paradoxaal: door je zo’n mini-Stroomhuis aan te schaffen en het op te laten branden, draag je bij aan de herrijzenis ervan. Dat is althans de hoop: dat het Stroomhuis op wat voor manier dan ook weer verder kan gaan. Eigenlijk zou in elk Eindhovens huishouden met Kerst zo’n kaars op tafel moeten staan. Je kunt er een halen bij het Van Abbemuseum, Vielgut of Magda.

Bij de eerste klanken van C*NT komt de massa langzaam vanuit de gang de zaal in gedruppeld. Deze nieuwe band herbergt onder andere leden van SØWT en klinkt bij tijd en wijle behoorlijk industrieel. De drummer laat freaky ritmes horen en sommige nummers eindigen in een onontwarbare kluwen noise. Eén nummer heeft de geniale titel ‘Stomme Dingen’. Het nummer ‘Opgebrand nooit geland’ gaat vast niet over het Stroomhuis, maar krijgt deze avond toch een extra betekenis. Een cowbell zorgt voor de vrolijke noot. ‘Van jou moet ik soms wel kotsen!’ brullen gitarist en toetseniste bij een volgend liedje. Op de arm van de laatste meen ik ook een Stroomhuisje te ontwaren. Niet geschikt voor elke uitvaart, maar hier past deze song uitstekend.

Even later betreedt Lotte Hendrickx het podium en draagt een indrukwekkende ode aan het Stroomhuis voor. Het is muisstil in de zaal. ‘Je stinkt als teken van trots. […] Je hebt een licht afstotend, licht ontvlambaar karakter […] Je bent luid en ik wil je vragen alsjeblieft nooit stil te zijn. Ik wil kunnen blijven onderduiken in de geluidsgolven die jij produceert. […] Ik wil me openhalen aan je randjes. […]’ Amen. Het gedicht is in druk te koop in de hal en de opbrengst gaat uiteraard naar het Stroomhuis.

Als een bokser die de ring in stapt, komt frontman Charlie Hoeben van Charlie & The Lesbians het podium op. Opgefokt loopt hij rondjes, terwijl zijn hele lichaamstaal ‘Wil je matten?’ uitstraalt. De garagepunkers zorgen voor een zeer Stroomhuiswaardige pot herrie. Ik weet niet of ze de nummers speciaal speciaal voor deze avond geselecteerd hebben, maar veel titels zijn erg toepasselijk: Melancholic Feelings, Memory Lane, Lucifer, The Light, Losing It… Charlie voert een Houdini-achtige act uit met het microfoonsnoer. Uiteindelijk schiet het snoer los, maar dat mag de pret niet drukken. Even later is de zanger weer prima te verstaan. ‘Laten we er vooral voor gaan Eindhoven weer een nieuw thuis te bieden voor ons allemaal!’ beëindigt hij hun optreden.

Met Radar Men From The Moon belanden we in de machinekamer van een hels toestel. Twee drummers slaan een strak gecoördineerd marstempo. De machine komt steeds meer op stoom en we vrezen voor een ontploffing. Van de zang versta ik niet veel, maar naarmate het optreden vodert, voel je de emotie toenemen. Op het eind springt de zanger heen en weer tijdens een nummer dat lijkt op een woedende Oost-Europese volksdans.

De hekkensluiter is SØWT. De zangeres-bassiste komt op in een T-shirt waarop het brandende Stroomhuis staat afgebeeld. Een van de gitaristen heeft de inmiddels iconische Stroomhuis-batterij op zijn shirt staan. Hun geluid, dat soms richting Interpol lijkt te gaan, dan weer richting Joy Division of Sonic Youth, vult de zaal. ‘Wij gaan niet meer zielig doen, maar gaan vooral vette dingen doen!’ beloven ze. En ze voegen de daad bij het woord. Met flink veel noise ‘vieren ze het Stroomhuis’. Behalve een benefietavond, was dit ook een waardige uitvaartsdienst voor een legendarisch podium.