Op deze bijzonder zonnige dinsdag staat er een mooie package op de planken in de kleine zaal van de Effenaar onder de noemer Beyond the Black Tour. Dus verruilen we het zonnetje voor de duisternis.

Tekst: Stefan van Vlerken | Foto’s: Paul Verhagen

Het Chileense Ater speelde eind vorig jaar al in Dynamo. Toen maakten ze een zeer goede indruk met hun mix van verschillende extreme metal stijlen. Nu staan er hooguit twintig man in de kleine zaal en dat steekt, wat vooral zichtbaar is bij zanger/bassist Fernando Bühring. Het geluid is vóór in de zaal wat mager. De band lijkt niet via de backline te spelen maar rechtstreeks over de PA, en pas halverwege de zaal klinkt het écht fatsoenlijk. Later blijkt die backline exclusief voor Venom Inc. bestemd te zijn.

Waar de drie heren in Dynamo nog in gewaden en met kappen optraden, draagt vandaag alleen drummer Stephan Seguin zijn kap. Gezien de krappe speeltijd van 30 minuten is het lange intro een vreemde keuze. Opvallend ook is de fraaie lichtshow die perfect past bij de zware, soms progressieve klanken die Ater over het schamele publiek uitstort. Gitarist Josh Seguin kijkt nauwelijks naar zijn gitaar als hij zijn dissonante riffs over de dreunende baslijnen van Fernando drapeert. Na krap een half uur verlaat Ater zichtbaar teleurgesteld het podium. Deze band verdient meer aandacht, maar half zeven op een zonovergoten dinsdag is nu eenmaal een ondankbaar tijdslot.

Na een snelle change over is het de beurt aan de Poolse veteranen Hate. Hun dertiende album Bellum Regiis verschijnt op 2 mei en gaat tekstueel in op thema’s als macht, rijkdom, glorie en geloof. En over de vraag waarom de mens hierdoor zo gedreven wordt. Een fraai contrast met de met doodshoofden getooide palen op het podium. De show opent met een drumintro waarbij de bandleden met norse blikken opkomen. Ze treffen een inmiddels halfgevulde zaal. De blackened deathmetal beukt er meteen vol in. Frontman en enig origineel lid Adam “ATF Sinner” Buszko lijkt vrij stoïcijns maar dirigeert de chaos treffend. Leadgitarist Dominik “Domin” Pryliński vuurt een arsenaal aan technieken af waardoor zijn solospel uniek en afwisselend klinkt.

De retestrakke ritmesectie in combinatie met oude Morbid Angel-eske riffs vallen zeer goed bij het publiek. Alleen Adams pogingen om “Eindhoven” uit te spreken leveren nog nét meer glimlachen op. Hate is goed op dreef wanneer het razende ‘The Wolf Queen’ soepel overgaat in het nieuwe ‘Bellum Regiis’, dat met zijn galopperende riffs en mid-tempo passages aan oud Behemoth werk doet denken. Onder luid gejuich sluiten de mannen af en maken ze plaats voor de drie Braziliaanse broers van Krisiun.

Vlak voor de start knalt er iets in de PA en een kleine schok gaat door de zaal. Los van wat gepeuter in diverse oren blijkt het loos alarm. De kleine zaal is nu driekwart vol. Gitaarbeest Moyses Kolesne imponeert met zijn 7-snarige Dean Razorback; sommige solo’s ademen zelfs Dimebag Darrell. Zijn linkerhand lijkt wel een losgeslagen reuzenspin die moeiteloos over het fretboard raast. De energie is besmettelijk en na enkele nummers ontstaat de eerste pit. Zanger/bassist Alex Camargo (hij gebruikt als enige broer hun moeders achternaam) dankt het publiek meermalig nadrukkelijk voor hun komst en de wisselwerking stijgt meteen nog een niveau. Moyses klikt ondertussen een GoPro op de kop van zijn gitaar om de zaal te filmen tijdens het spelen. Dat zijn ongetwijfeld brute beelden. Zoals vaak kakt het geluid tijdens solo’s wat in en bij zulke lompe riffs valt dat extra op. ‘Conquerors of Armageddon’ barst los na Alex’ welgemeende “Kill, kill, kill Lord Jesus Christ!”. De pit ontploft, de band straalt en drummachine Max schiet nog een keer in de hoogste versnelling. Na afsluiter ‘Blood of Lions’ verlaten de heren zichtbaar vol adrenaline het podium. Hopelijk zien we hen snel weer terug in Eindhoven.

Een groot doek met het Venom Inc. logo verhult het podium en ondanks de grotendeels al opgestelde backline duurt het lang voordat de lichten doven. Het doek verdwijnt en meteen grijpt de band de zaal bij de strot met ‘There’s Only Black’ van het gelijknamige album uit 2022. Sinds eind vorig jaar is Jeff “Mantas” Dunn om gezondheidsredenen vervangen door Curran “Beleth” Murphy. De ex-Nevermore en Annihilator gitarist is een wervelwind. Hij trekt sprintjes over het podium en levert ondertussen riff- en solo-geweld af alsof het niets is. Een gitarist van wereldklasse op het kleine Effenaar podium.

De chemie tussen Murphy en zanger/bassist Tony “Demolition Man” Dolan spat eraf. ‘War’ barst los en Dolan krijst de teksten in een schuin boven zijn mond hangende microfoon. Bij ‘Blackened Are the Priests’ (de eerste originele Venom-track van de set) dendert Murphy onverstoorbaar door, gevolgd door publieksfavoriet ‘Ave Satanas’ en een heuse drumsolo van Marc “JXN” Jackson….. gewoon, omdat het kan. Persoonlijk raakt de set me minder, maar ik blijk hierin de enige te zijn. Om me heen niets dan knikkende hoofden en goedkeuring voor de hernieuwde energie van de band. Blijkbaar hebben ze mindere performances geleverd. Na ‘Black Legions en Temples of Ice’ pakt Murphy alleen de spotlight voor een schreeuwende gitaarsolo. De ultieme klassiekers ‘Black Metal’ en ‘In League With Satan’ maken het feest compleet en leveren de laatste pit van vanavond op.

Van de zwaarte van Ater, via de snijdende blackened death van HATE en de meedogenloze thrash-death van Krisiun tot de old-school vibe van Venom Inc. Wat begon als een suffe dinsdagavond met een lege zaal, eindigd in een zeer geslaagd minifestival met het publiek als grote aanjager.