BHPL is een referentie naar de Bbopal giframp uit 1984, de zwaarste industriele ramp allertijden. Geen mooi record, maar wel een vergeten en in de doofpot gestoken stuk van onze recente geschiedenis. Het is de inspiratie achter het project, waar duistere elektronica, geinspireerd door kille new beat, industrial en hardcore punk. Niet geheel verrassend is II de tweede release van het duo van M. en BJ. Met achtergronden in bands als Throw me in the Crater en Human Demise, slaan zij een brug tussen beats en brullen.

Waar moet je dan aan denken qua sound? Nou, het mag ergens tussen Front 242 en rauwere, industrial acts als Skinny Puppy liggen. Dat zijn tamelijke outliers in het brede scala van bruggen tussen elektronisch en rock, maar wel ontzettend lekker en passend bij een grotere beweging die gaande is.

We beginnen met een beat en gemuteerd Gregoriaans gezang. Als daar dan een hakkende synthlijn overheen komt hebben we meteen het dreigende geluid te pakken wat je verwacht. Ik moet meteen aan de soundtrack van de Matrix denken (dat is lang gelden, I know), maar het is die kille, primitieve elektronica die veel van het werk doet om de muziek dat donkere karakter te maken. Monstelijke vocalen volgen, goed (mis)vormd om er een onaards karakter aan te geven. We zitten meteen in de flow van BHPL. Repetitief en heftig, zo komt ‘Terminal’ binnen.

‘Traitor’ volgt met een veel indringender geluid, gebaseerd om een moorddadig karakter uit een film, met een randomisatie factor van een muntworp, speelt het nummer in op een horrorvibe. Het geluid is net wat industriëler met dat vallende-messen-op-een-lopende-band-geluid (of is dat mijn associatie uit zo’n beetje elke jaren tachtig actiefilm met een gevecht op een lopende band waar een groot kapmes ofzo is?). De screams van M. nemen hier meer de rol van een effect, terwijl hij de woorden afzonderlijk brult. ‘Mass Control’ volgt met een pulserende beat, en daarmee ook een golvend, organischer gevoel. Je krijgt er een beetje rillingen over je rug bij. Maar die crunch in het geluid is ook lekker en gaat diep in z’n kolkende traject.

Op ‘Sex & Perversion’ keren we terug naar de kille repetitie. Misschien is het ook een nostalgische beleving, maar het primitieve geluid van de synths sluit maakt dat de muziek van BHPL heel direct is, heel simpel in zekere zin, maar ook juist zo indringend. Geen ruis, geen afleiding, geen gelikte productie die alle randjes weghaald. Het is wat het is, in al z’n hoekige, harde klappen. De plaat sluit vervolgens af met een remix van ‘Terminal’ door Crystal Geometry, het alter ego van elektronische muziekveteraan Maxime Fabre. De hele track is uit elkaar geschroeft en opnieuw opgebouwd met een veel hogere intensiteit. Compacter, intenser en rauw, een waar hoogtepunt op een plaat die zo onverwacht en anders is.

BHPL is misschien wel één van de spannendste acts uit Eindhoven op het moment (en Breda, allez). Kille, doomy elektronica die het dus ook al goed deed in metalsettings, zoals op het Black Earth Festival. BHPL is vet, zet maar eens op tijdens je gym sessie of op de fiets. Wedden dat je hard gaat?