BHPL is terug met een nieuwe plaat, getiteld ‘Our Love Can Destroy The World’. Na een self-titled debuut, een genummerde follow-up en een split plaat, laat deze een vertrek zien qua stijl. Of wellicht meer qua gevoel. Het geluid is duidelijk groeiende namelijk en deze derde is zeker de moeite waard.

De band speelt veel en vaak, ook op plekken waar je de new beat/industrial met gebrulde vocalen niet zou verwachten. Dat is zeker niet onverdienstelijk, want het geluid van dit duo begint steeds eigener te zijn en overal en nergens te passen. Dat is een goed ding als je weinig gelijksoortige acts om je heen hebt.

De stuwende beat komt je meteen tegemoet en kruipt onder je huid op ‘Rain from Heaven’. De grommende vocalen komen er onder een laag distortie onderuit gekropen, als een clown uit een riool. Er lijkt wat meer synchronisatie te zijn tussen die zang en de muziek dit keer. Ook is er meer ruimte tussen de synths en de effecten die zo nu en dan het plaatje opleuken.

‘Collission’ laat ook even alles wegzakken om daarna met die laser synths nog harder terug te komen. Een beat die maar door blijft hakken, zonder genade. ‘F Dupont’ opent meer sluimerend en de naam zou wel eens iets te maken hebben met de eerdere thematiek van BHPL, maar dat weet ik dit keer niet zeker. De groep heeft een fascinatie voor obscure geschiedenis. De frase “The painful truth…” wordt herhaald in het nummer, wat volgt in de lijn van de voorganger. Opvallend is hoe het geluid hier uit de speakers komt, alsof er een bepaalde afstand tussen de effecten zit wat de immersie verhoogt. Vet.

‘Coward’ is dan meer een industrial intermezzo, met lome, harde ritmes, die machinaal aan doen. Weinig dansbaar, maar juist dankzij de dronende synths evengoed impactvol en een goede brug naar het even grimmige ‘No truth in flesh’. Het geluid van glasscherven, een kale, doffe beat en de nodige effecten. Het zorgt voor een illustere sfeer en dreiging. De opbouw is hier ook weer lekker.

Dan komen we bij UVB76, een referentie naar een mysterieus Russisch radiostation van militaire origine. Die zijn er meerdere, maar dit is er eentje die de gemoederen bezighoudt. In lijn daarmee een continue laag ruis door de song heen die het ook weer moet hebben van zo’n rammelende beat die het ritme aangeeft. Ondertussen horen we een repetitieve vocal sample daaronder door. De plaat sluit dan af met een remix van ‘No Truth In Flesh’ van Evil Dust. Deze heeft een net wat organischer geluid, mee schwung in de beats en dus wat clubvriendelijker in het gehoor wellicht. Het is een waardig slot van deze reis.