Een bijzondere bill vanavond in de Effenaar onder de noemer van het welbekende Eindhoven Psych lab. Opener vanavond is de krautrock/rock n’ roll sensatie uit Japan Minami Deutsch. Het eerst album sloeg bij de liefhebbhers in als een komeet en de tour vorig jaar eveneens. De analoge cirkel dansmuziek van ons eigen S.T. Cordell zal op de vloer in de grote zaal te zien zijn. De heren presenteren nieuw werk in de vorm van een nieuwe 12”. Afsluiter vanavond is het legendarische Acid Mother Temple, eveneens uit Japan.

Tekst: Maurice van der Heijden | Foto’s: Patrick Spruytenburg

Minami Deutsch is Japanse precisie die als een draaikolk je meesleurt de diepte in. Het eerste nummer eindigt in een climax waar de drummer retestrak blijft doorgaan en het tempo steeds hoger wordt. In het tweede nummer krijgt een gitarist alle ruimte om volledig door het lint te gaan op de gitaar. Alsof The Stooges even binnen komen zeilen. Het kenmerk van Minami Deutsch is krautrock die uiteindelijk op hoge snelheid gespeeld wordt. Halverwege het derde nummer struikelt de drummer helaas maar met een aparte fill weet hij het zaakje weer in het gareel te brengen. Later gaat het Japanse viertal experimenteren met het ritme, nog steeds dwingend en herhalend in twee nieuwe nummers. De factor rock n’ roll is weg. Die komt terug in het laatste nummer waar ze naar het einde een climax bereiken waar de vier wederom volledig los gaan. Een opener om je vingers bij af te likken dus.

De opzet van het lab is trouwens prachtig vandaag. de podium gordijnen van de grote zaal zijn gesloten en de instrumenten van S.T. Cordell staat alvast in een cirkel opgesteld. Bij Minami Deutsch en Acid Mother Temple worden we op het podium geleid waar de band in een hoek staat te spelen. Door naar de cirkel van S.T. Cordell. Het publiek schuift in grote getalen om de opstelling heen. Een sfeervolle lichtbol in het midden. Het ziet er ook echt uit of we een muzikaal laboratorium binnenstappen en voelen dezelfde spanning toen we als scholier voor het eerst het scheikunde lab betraden.

Als de band van start gaat valt op dat de exotische drums voor de opbouw en fundament zorgen. Het zet de toon voor de elektronische, spacy geluiden maar ook voor een lekkere drumbeat en bas loopje die live een stuk sterker uit de verf komen als op plaat. Met het open geluid, de inventieve muzikale ideeën en de opstelling kan er niks misgaan toch?

Maar toch, qua afwerking mist er iets. Zanger Woody staat als een Messiah zijn teksten te verkondigen op de golvende tonen maar met zijn zang en bewegingen schiet hij af en toe net te hard door alsof het een trucje is. Ook valt in geen enkel nummer de genadeklap. Neem nu “Do Not Go Gentle”; halverwege krijgen we een geniale break en zouden de registers vol open moeten gaan maar de climax blijft uit. In plaats krijgen we weer dezelfde nasale zang voor onze kiezen. De zang blijft teveel op de voorgrond, het is het middelpunt en tegelijkertijd de zwakste schakel omdat het te overdreven uit de hoek komt. Bij een act als S.T. Cordell zou het om het collectief moeten draaien.

‘Exodus’  begint qua basloopje op zijn Maserati‘s. The vibe is dwingend en pulserend. Hier heeft S.T. Cordell de goede swing te pakken. De drums knallen en zijn leidend. Maar toch in het eindstuk lopen de elektronische pulsen niet synchroon met de drums en blijft de overtreffende trap uit. Het beste uit de verf komt ‘Get High’. Pulserend schrijdt het zestal door met de drums en bas als de motor. Naar het einde toe blijft de band teveel binnen de lijntjes. Zonde, want de potentie is er. In afsluiter ‘Frère Jacques’ blijft het tempo in het eindstuk te laag om echt de voetjes van de vloer te krijgen. Het concept van in een cirkel spelen en de sound is gewaagd en verdient respect maar helaas blijft de uitvoering achter.

We gaan de trap weer op want vijf knettergekke Japanners staan te popelen om een dikke set vol psychedelisch geluidskunsten uit de instrumenten te toveren. Aangevoerd door een drummer on speed ligt het tempo hoog. Binnen anderhalf uur gaat de band van krautrock naar Black Sabbath naar techno om dat af te wisselen met de meeste weirde breaks en geluiden uit de meegenomen theremin.

Grappig is de gitarist die speciaal een roze pruik heeft opgezet en in rokje is getogen. Tijdens een intermezzo klimt het heerschap op een speaker en ja het rokje gaat omhoog, we zien een string en twee schuddende billen. Het is het startsein om op een punkende manier ontzettend hard los te gaan. Naar het einde toe komt de band echt los van de grond en blijft maar door gaan. Herhalend, vaak sneller maar ook dansbaar. Door de moeilijkheid en variatie van stijlen blijft Acid Mother Temple niet gemakkelijk om te bevatten maar wie doorzet heeft een heerlijk anderhalf uur achter de kiezen. Zelfs zonder LSD spaced het overgebleven publiek net zo hard als de vijf Japanners.

Wie nog niet genoeg heeft gaat naar het Stroomhuisje voor White Manna en Ithak. Wie zegt dat Eindhoven doordeweeks tot diep in de nacht niets heeft te doen heeft het mis vanavond. De Fransen van Ithak zijn al begonnen maar weten weinig te imponeren met de mix van ethnische muziek en post-punk, vooral de zang is een hekel punt. Even buiten bijkomen van het geweld in de Effenaar.

White Manna heeft daar geen boodschap aan en gaat om kwart over 1 als een botte cirkelzaag door het Stroomhuisje. Het rauwe geluid past perfect bij de mix van stoner- en krautrock. Behalve de motor is de drummer ook op de meeste momenten de zanger. De band weet op dit late tijdstip het vermoeide publiek voor een laatste keer in extase te brengen. 40 fanatiekelingen schudden met hun billen en hoofden en geven de band terug wat ze qua energie golven teweeg brengen.