Gewoon op een woensdagavond een vuige sessie streetpunk meemaken, dan kan gewoon even bij het Blue Collar Hotel. Niemand minder dan Canadese boys Bishop’s Green staat namelijk daar geprogrammeerd en de opkomst is niet mis voor deze mannen.

Foto’s: Brendy Wijdeven | Tekst: Guido Segers

Het is lekker weer dus een biertje of wat mag zeker op het terras genuttigd worden. Het publiek is van heinde en verre gekomen voor deze show, wat wel iets zegt over de scene an sich. Hecht en warm, vol toewijding en dat zijn zaken wat wel vaker genoemd worden als het over de hele Oi! wereld gaat. Ook de band is nadrukkelijk vriendelijk tegen iedereen die de moeite doet om langs te komen. Ok, genoeg over hoe lief iedereen is, want er moet ook nog ongeremd gebeukt worden.

Stealers uit Rotterdam doet eigenlijk al een aardig tijdje mee in de punk scene en heeft een rauw geluid dat prima past bij de head liner. De gitaren geven een flinke schot tempo en venijn aan de sound, terwijl brulboei Pet zich lekker laat gaan vooraan op het podium. Hoewel een deel van het publiek dit aan zich voorbij laat gaan, missen ze een band die staat als een huis en het publiek zeker in de stemming weet te brengen voor wat nog komen gaat. Na een kort setje is het weer af en wachten op de headliner.

De Stealers hebben trouwens net een nieuwe plaat uit, dus check vooral even ‘Street Law’ als je ze live gemist hebt.

Het is opvallend dat Bishop’s Green eigenlijk nog best een jonge band is. De Canadezen draaien nog maar een goede vijf jaar mee. Nu is dat in bandjaren een mensenleven, maar toch. De dankbare houding van zanger Greg Huff verklaart veel, de vervaarlijk ogende frontman weet alle vooroordelen bij een getatoeëerde kale kop met zijn vriendelijke begroeting weg te nemen. Even de handjes schudden voor een reeks korte, explosieve songs de zaal in geslingerd worden. Iedereen is vriendjes hier.

Het geluid van de band steunt op de roots van de Oi! scene en is recht voor zijn raap. Het klinkt al prettig primitief op zichzelf, maar de energie ontstaat pas echt als de band en het publiek lekker tegen elkaar botsen. Met de pompende drums van Orville Lancaster ontstaat er een flink feestje, waarbij meer bier in de rondte vliegt dan op de bedoelde plek aankomt. Punkrock zoals het ooit bedoeld was, zonder franjes en met slechts de sporadische gitaarsolo van Scott Farquason. En natuurlijk meezingen uit volle borst!

De band speelt een korte set vol knallers, maar volgens mij is een groot deel van de bezoekers daarna ook flink afgemat. Nummers over het leven en gerechtigheid. Niet vernieuwend, maar gewoon het uitstekende recept voor dit genre. Het is weer goed geweest.