Op deze donderdagavond is het dringen in het trappengat bij de Rozenknop. In de knusse zaal van het café is vanavond namelijk de albumrelease van Björn ‘De Baas’ Van der Doelen. De ex-voetballer-die-nu-rockmuziek-maakt heeft namelijk een nieuwe plaat en vandaag wordt deze gepre-presenteerd.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

Het is twee jaartjes geleden dat ‘Cabbalero Zonder Filter’ uit kwam. Een groot succes, vooral dankzij de nadrukkelijk regionale nostalgie naar vroeger. Vroeger, toen er nog gewoon gezellig Cabbalero’s gerookt werden. Op de nieuwe schijf, getiteld ‘De Cowboy, De Outlaw, De Sherrif en De Hoer’ gaat Van der Doelen andere richtingen op. Het album is nog altijd erg persoonlijk, ook als nummers wat verder af staan. Muzikaal lijkt de zanger wat meer te zoeken naar nieuwe richtingen, andere manieren van nummers schrijven, maar nooit te ver weg van het eigene. Want Björn is Björn en net als die Caballero zit daar geen filter tussen.

De setting voor vanavond past daarbij. Klein, gemoedelijk en laagdrempelig met een pilsje in de hand. “Ge kunt gewoon drinken bestellen tussendoor hé! Fris of net wat, maar zo te zien zal het vooral bier worden,” zo begroet Van der Doelen de zaal. Met een volle band, die van Allez Soldaat omgedoopt zijn in de Huursoldaten, zit het podium lekker vol en dus mogen we gewoon los. De band heeft veel bekende gezichten in de gelederen. Achter de band staat Harm de Bresser met de bas, de solide leidraad gedurende de hele set zal blijken. In een hoekje zit Mathijs Leeuwis verstopt achter gitarist Ruud van den Boogaard. Drummer Mischa Porte zit in de andere hoek met voor hem twee muzikanten sterk op de strijkers in de vorm van Mirthe de Jonge en Alex Akela. Een bomvol podium dus deze avond.

Even opwarmen met de fijnere nummers van die vorige plaat. ‘M’n Lief’ is een ode aan het leven van de hardwerkende muzikant en die breekbaarheid van laat thuiskomen. Thuis is een centraal thema in de nummers van Björn. Gevolgd wordt dat door ‘Fantine Farnese’, nog een liedje over de liefde dat zo omschreven is dat de luisteraar het mee kan beleven. Dat dankzij het gevoel en het in ‘geur en kleur’ omschrijven. Vermoedelijk onderwerp van de nummers en vriendin Ellen Jeurissen zit op een stoel naast Björn en zingt zachtjes mee. Af en toe luistert ze zelf mee en kijkt met een glimlach op haar lippen naar de vloer. Dat is zo’n beetje hoe de hele zaal toehoort, met een glimlach, alsof men een mooie herinnering in gedachten heeft. Dat doet de muziek van de Baas namelijk, mensen raken.

Dan komt de titeltrack van die nieuwe plaat langs,  ‘De Cowboy, De Outlaw, De Sherrif en De Hoer’. Een stampende, zware track is een lezing van de geschiedenis, met heftige woorden over de mens en hoe deze mens poogt te blijven onder zware omstandigheden.Het is één van de straffere nummers van de nieuwe plaat, die meer in de trand van ‘Op het Einde van de Nacht’ zit. Mijmerend, overpeinzend en vaak terugblikkend op het verleden. Het is de herfstplaat geworden van Van der Doelen, een plaat vol gedachten die ook vaak kalm voortkabbelt. Alsof alles zich voltrekt door een raam en je kalm kunt toekijken. Tijdens het spelen kijkt Van der Doelen veelvuldig om zich heen naar de band, altijd als captain van het team met het stuur in de hand. Tijdens de nummers is hij bloedserieus. Tussendoor is het platte praat en grappen. “Hedde gullie mijn nieuwe cowboylaarzen al gezien? Échte Zalando’s!”. Het is een stuk zelfspot, maar die zelfspot voelt nooit als masker. Het is gewoon Björn die vertelt over ’t leven en de dingen.

Nog wat klassiekers (oude hits, zoals Björn ze noemt) en wat nieuw werk en we komen toch nog bij wat nieuws uit. ‘Wie de Schoen Past’ is wederom een verhaal over dingen die veranderen en vrienden die je om kwart over tien buiten willen hebben. De anekdotes vliegen je om de oren deze avond, en niks ervan is sterke praat. Van der Doelen kondigt ook zijn meest recente bijnaam aan, naast het zelfgekozen ‘De Parel van Brabant’ en ‘de Baas’. De nieuwe is ‘The Golden Boy’, vindt ie mooi. Nee, gelachen wordt er genoeg deze avond en afgezien van een reeks vreemde klanken uit het herentoilet heeft het alles te maken met wat op het podium gebeurd.

De herkenbaarheid in de woorden, de oprechtheid ervan is wat Van der Doelen zo’n geweldige verhalenverteller maakt. Het publiek deze avond is geen bende tieners, maar mensen die iets herkennen in die verhalen. Verhalen van hier die iedereen eigenlijk kent, maar dan de eigen variant. Dan moet er toch afgesloten worden: “We doen nog één nummer, dan gaan jullie helemaal los. Da’s fijn voor jullie, want ge moet nou al 1,5 uw kop dicht houden… en dan doen we er gewoon nog eentje.” Zo gezegd zo gedaan.

Muzikaal zit Van der Doelen nog fijn op dat kruispunt tussen blues, folk en country, wat we al een tijdje met die tongval erbij ‘brabicana’ mogen noemen. Op deze gemoedelijke avond horen we echter een muzikant die zin heeft in meer en nieuwe klanken. Maar het blijft vooral de muzikant die gewoon een hele mooie avond wil bezorgen aan band, publiek en stiekem ook zichzelf. Het is bijzonder hoe de muziek van Van der Doelen het leven weer wat simpeler en mooier maakt, door dicht bij jezelf te blijven. Een kunst in deze tijd. Nog ruime tijd na het optreden zal hij platen mogen signeren, maar eerst een koud pilske. Dat is zeker verdiend.