Black Djangos – Black Djangos EP
Review Overview
Score
8Weet u nog, lang geleden, toen u nog eens op de gebruikelijke manier naar een bandje of twee kon gaan kijken? Zoals die ene zaterdagavond halverwege december 2019, toen Black Djangos in de Altstadt stonden als support van Demented Are Go. Gelukkig heeft het drietal uit Uden niet stilgezeten tijdens lockdown en avondklok, want begin dit jaar was daar ineens het vijf tracks tellende ep’tje, dat heel toepasselijk ook Black Djangos heet.
De heren maken wat ze zelf ‘psychedelic surfrock’ noemen, en die term blijft prima plakken aan wat je hoort. Met voorbeelden als Dick Dale en The Cramps en een voorliefde voor horror comics – ik bedoel, ‘Dr. Wolfenstein’, hoe heerlijk dik kun je het aanzetten? – weet de band de beste elementen uit hun inspiraties te pikken en er een heel solide concept mee neer te zetten. Met z’n raspende stem en opzwepende licks weet zanger/gitarist Robert in iedere track een verhaal neer te zetten, of het nu de als heksenspreuken klinkende teksten zijn zoals op het grootste deel van de ep of een grotendeels instrumentale track als Trick or Treat. Drummer Dominik stelt zich hoofdzakelijk bescheiden op, een beetje als de tegenpool van de frontman. Als je je ogen dichtdoet en je stelt je de band in een auto voor – een goeie Cadillac of zo’n andere dikke Amerikaan die precies in het plaatje zou passen – dan zien we hem waarschijnlijk achter het stuur zitten, blik strak op de weg terwijl één voor één de lichten van de lantaarnpalen over zijn gezicht glijden en Robert op de achterbank met diverse ledematen uit het raam met gejammer en gekrijs de doden wakker probeert te krijgen.
Dan blijft ‘shotgun’ over voor Ben, de man die misschien wel alles bij elkaar geplakt houdt. Hij is verantwoordelijk voor de toetsen, waar in dit gezelschap de bas ook onder valt. Dus een hand op de schouder van de bestuurder, om zo samen de ritmesectie overeind te houden, en de andere op de zweep waarmee het beest op de achterbank tegelijk onder controle gehouden kan worden en opgejaagd, al naar gelang de rit nodig heeft.
Ok, het is misschien niet iedereen gegund om zo in plaatjes te denken, maar dit is dus het soort beeld dat een kleine verzameling van hun songs al op kan roepen. De combinatie van de muziek, stem en teksten, maar ook de thema’s en aankleding komen samen tot een heel netjes uitgewerkte show. Het concept is duidelijk en wordt tot in de puntjes verzorgd neergezet, zowel live als op band, met een aandacht voor details waar lang niet alle bands oog voor hebben.
Laten we hopen dit binnenkort weer eens live te kunnen gaan zien, en dan op de goeie manier, lekker dicht tegen elkaar aan gepakt en met een biertje in de hand. Maar dan bij voorkeur wel op een net-niet-meer zwoele nacht, met de volle maan hoog aan de hemel en het gehuil van wolven op een net iets te korte afstand, en… ach, het idee is duidelijk. Doe je masker op en huil lekker mee!
Follow Us