Als vaste bezoekers van de Club Void avonden in De Effenaar is het even wennen om vandaag onze portie stoner en psych te halen in Popei. Blijkbaar hadden meer mensen moeite hun weg naar deze zaal te vinden, want de opkomst is nogal teleurstellend. Erg jammer, want met de gezellige Popei De Pub voor je de zaal binnenkomt en het perfecte zaalgeluid is het een prima locatie.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Lot Grips 

Opener White Mamba is niet bepaald het type band dat we  normaal op Club Void zien. Hier geen meeslepende, psychedelische riffs maar in je smoel rawkandrawl! Beetje gewaagd wel, en niet de smaak van iedere bezoeker. Deze energieke band uit Oss en Utrecht met leden van Deadbeats, Velcro Fly, the Gooch en Gifter speelt een soort mix van Agnostic Front en Danko Jones. Dat wil zeggen fijne meebrul momentjes, meerstemmige zang en vette powerchord riffs.

Hoogtepuntjes zijn de nummers ‘Bad Habits,’ dat ook wat doet denken aan The Vines, en het meer hardcore ‘Fistful Of Anger’. Dat beide nummers op Spotify te vinden zijn is vast geen toeval. Het is vrij warm in de zaal en de band geeft alles, het ontblote bovenlijf van de drummer glimt dan ook snel van het zweet.

Black Lung is het type band waar Club Void is voor opgericht natuurlijk. De licht psychedelische stonerrock uit Baltimore is het type muziek wat het beste tot zijn recht komt in kleinere zaaltjes, dus wat dat betreft staan ze in Popei perfect. Ingetogenere riffs vloeien over in vettere stonerriffs met dat lekkere woestijngeluid dat bands als Kyuss en Fu Manchu groot maakte. De afwisseling tussen psychedelische, virtuozere passages en gewoon mokervette akkoorden werkt uitstekend. Een afwisseling die er voor zorgt dat er ook flink met de pedalen gespeeld moet worden door gitarist Dave Fullerton.

Gitarist/vocalist Dave Cavalier was naar verluid een paar dagen geleden bijna zijn stem kwijt. Daar valt gelukkig niet heel veel van te horen, hoewel er soms een kleine hapering is te horen als de hogere regionen worden aangeboord. Drummer Elias Schutzman had ook al in de gaten dat het warm is op het podium dus heeft ook zijn shirt in de kleedkamer liggen. Bovendien draagt hij een zweetband om zijn kale hoofd die herinneringen oproept aan Mark Knopfler en Lars Ulrich. Hij had zo door kunnen lopen naar de tennisbaan ook.

De set is eigenlijk best snel voorbij. Wanneer de laatste paar nummers worden aangekondigd zijn er dan ook wat teleurgestelde geluiden in de zaal te horen, inclusief een speels bedoelde ‘’boeh’’. Dave lacht, ‘We zijn helemaal hier naar toe gekomen om gebooht te worden, geweldig.’ Natuurlijk wel een compliment eigenlijk dat het publiek de band nog niet beu is. Bij dit soort muziek kan live de verveling op de loer liggen. En hoewel de podiumpresentatie van de band wat mat is, zorgen de kwaliteit van het spel en het uitstekende zaalgeluid voor een prima beleving.